naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Galtur de Grote (2)

2.

Nita Bolan's grootouders waren in 1987 door "Grote Leider" Nicolai Ceausescu van hun boerderij in het noorden van Roemenië weggehaald en tegen hun zin overgebracht naar één van de nieuwe woonsteden nabij Boekarest. Dit zouden ze nooit te boven komen, echte boeren verplant men niet ongestraft naar een stad. Nationalisme en collectivisme waren speerpunten in de politiek van de dictator. Zijn programma van verstedelijking en collectivisering van de landbouw verplichtte vele boeren om in een collectief te werken of te verhuizen naar de door hem gebouwde nieuwe, grijze, grauwe en kille appartementen. De Bolan's kwamen met hun enige zoon Valentin in een drie-kamer appartement terecht op acht hoog terwijl Ceausescu zelf een paleis bewoonde met meer dan 5.000 kamers, met gouden kranen, met de duurste marmeren vloeren, enorme tapijten uit één stuk en met meer dan 3.500 ton kristal. De totale bouwkosten werden toen geschat op zo'n 3,5 miljard us-dollar. De Roemeense staatsschuld was enorm opgelopen en de oplossing van Ceausescu was simpel : de broeksriem moest nog strakker worden aangehaald. Alle productie werd bestemd voor de export zodat er geld binnenkwam. Anticonceptie en abortus waren niet toegestaan en gezinnen zonder kinderen werden benadeeld. Geld voor gezondheidszorg en eten was er niet. De Roemeense graanschuur, ooit de grootste van Europa, leverde alleen voor de export. Oppositie werd niet getolereerd en mensen die moeilijk deden kregen te maken met de Securitate, de gruwelijke geheime dienst van de dictator. De rijen voor de winkels werden langer en langer en steeds meer producten gingen op rantsoen. De demonstraties tegen de regering volgden elkaar op en in december 1989 vielen er doden in Timisoara. "Het Genie van de Karpaten" zoals hij zichzelf graag liet noemen riep de arbeiders van Roemenië op om naar Boekarest te komen om hem steun te betuigen. Ze kwamen ook, met honderdduizenden, maar ze werden onrustig en kwamen in opstand. De dictator moest vluchten en er vielen vele doden. Op 25 december 1989 werden Nicolai Ceausescu en zijn echtgenote Elena opgepakt en korte tijd hierna geëxecuteerd.
Na zijn val zat Roemenië met de gevolgen van zijn desastreuse beleid : duizenden mensen spoorloos verdwenen of wegkwijnend in gevangenissen en werkkampen. Tienduizenden uitgehongerde en vermagerde kinderen werden gevonden in de meest mensonterende kindertehuizen. De monddood gemaakte bevolking bleef achter met een failliet land.
Na hun verplichte verhuis werden vader en zoon Bolan door de regering tewerkgesteld in een sombere metaalfabriek alwaar vooral vader moeilijk zou aarden. Hij begon te drinken en zou zich uiteindelijk verhangen in de door hem zo gehate fabriek.
Valentin Bolan had meer geluk, hij werd verliefd en zijn liefde werd beantwoord. Maria Popescu was bediende op dezelfde fabriek. Het koppel huwde en ging inwonen bij zijn moeder. Enkele gelukkige jaren volgden. De val van Ceausescu gaf nieuwe hoop en vertrouwen en Maria werd zwanger. Maar ook dit geluk bleef niet duren. Er traden complicaties op tijdens de bevalling en terwijl Nita huilend op de wereld kwam blies zijn moeder uitgeput haar laatste adem uit. Nita's troosteloze vader vluchtte op zijn beurt in de drank. Hij keek nauwelijks om naar zijn zoon en verbrak alle banden met de weinige familie van zijn overleden vrouw, zodat zijn zoon in volledig isolement door zijn grootmoeder werd opgevoed. Valentin verloor zijn werk en raakte aan lagerwal.
Toen Nita drie was raakte zijn vader betrokken in een dronkemansruzie en werd neergestoken. Er was een slagader geraakt en hij bloedde dood op de straatstenen van Boekarest. De daders werden nooit gevonden en Nita bleef alleen achter met zijn grootmoeder.
Vier jaar later sloeg het noodlot opnieuw toe. Bij grootmoeder Bolan werd een ongeneeslijke kanker vastgesteld. Vele stormen had ze doorstaan, de diefstal van hun boerderij en de verplichte deportatie, de zelfmoord van haar man, de moord op haar zoon, de honger en ontbering in de stad en de eenzame verantwoordelijkheid voor haar kleinzoon. Tot het einde zou ze blijven vechten tegen de ziekte en tegen de pijn en tot het einde zou haar 7-jarige kleinzoon haar liefdevol blijven verzorgen. Het was 1999. Terwijl in Boekarest duizenden stakende mijnwerkers een oorlog uitvochten met leger en politie nam Nita afscheid van zijn stervende grootmoeder. De laatste weken waren slopend geweest, niet alleen voor haar. Hij was geen duimbreed van haar zijde geweken. Hij had haar te drinken gegeven, haar gewassen, haar zweet gedept, haar pijnstillers toegediend. Eten kon ze niet, al dagen niet meer. Tegen haar zin was hij weggebleven uit school. Zijn afwezigheid daar werd nauwelijks opgemerkt omdat ook het onderwijs in staking was. Zoals bij de mijnwerkers bleven ook hier de uitbetalingen van de salarissen uit. Grootmoeder Bolan was reeds drie dagen overleden toen buren haar en het treurende jongetje aantroffen in hun sombere appartement. Ze kreeg de meest simpele begrafenis en Nita kwam in één van de beruchte Roemeense weeshuizen terecht. Hij verzeilde in een wereld van ongebreideld geweld waar slechts één wet gold, die van de sterkste. De verantwoordelijken dirigeerden een terreurbewind waarbij ze zich lieten bijstaan door hun oudste en agressiefste bewoners, de enigen die voldoende te eten kregen. De anderen, waaronder Nita, leden constant honger. Het regime in het weeshuis was schrijnend en mensonwaardig. Aan het met hoge muren omheinde tehuis was een kleine boerderij verbonden waar de wezen met primitieve middelen zeer hard moesten werken. De kinderen sliepen met drie in één bed en hygiëne was ver te zoeken. Toiletartikelen waren niet voorradig en de tot op de draad versleten klederen van de wezen vertoonden vuistgrote gaten. Ze waren dan ook ontelbare keren doorgegeven en herbruikt. Niet alles was de schuld van de verantwoordelijken van het weeshuis. De hoofdverantwoordelijkheid lag bij de megalomanie van dictator Ceausescu die zijn land had leeggezogen en haar instellingen, waaronder ook de weeshuizen, financieel had drooggelegd. Het gevolg was algehele corruptie, van hoog tot laag. De vis begint aan de kop te stinken. De weinige giften van weldoeners en wat de kinderen eigenhandig verkregen via omhalingen en bedelarijen verdwenen zonder uitzondering in de zakken van de verantwoordelijken. De meeste kinderen waren dan ook ondervoed.
Nita maakte een heel zware periode door. Hij miste zijn oma en kon maar niet wennen aan de harteloze sfeer in zijn nieuwe biotoop. Het onderwijs dat de wezen verstrekt werd was karig en ondermaats. Velen ontvluchtten vroeg of laat het tehuis om hun geluk elders te zoeken. Sommigen kwamen nooit terug. Toen één van de oudere wezen, een beschermeling van de directie, sexuele avances begon te maken, ontvluchtte Nita voor de eerste maal het tehuis. Lang genoot hij niet van zijn vrijheid. Zijn gebrek aan ervaring speelde hem parten en reeds na twee dagen werd hij van de straat geplukt en teruggebracht. Honger had hem naar bekend gebied geleid en hij werd gesnapt bij het bedelen in hun vaste wijk. Na een flinke afranseling kreeg Nita als straf een week eenzame opsluiting in een smerig hok tussen de varkens. Zonder voedsel, dat moest hij delen met die dieren. In het hok kreeg hij tijd om na te denken en zich te bezinnen over zijn situatie. Hij mocht niet langer dezelfde fouten maken. Alleen overleven in de stad als zevenjarige was quasi onmogelijk. Hij moest geduld oefenen, zich beter informeren en hulp zoeken en hoe kwam hij definitief af van zijn belager. Deze en andere vragen spookten hem voortdurend door het hoofd en toen hij uit het hok gelaten werd wist hij wat hem te doen stond.
Enkele nachten later sloop hij naar het bed van zijn belager met een scherp keukenmes. Toen de oudere jongen ontwaakte kreeg hij de schrik van zijn leven. Nita drukte het mes stevig tegen zijn keel en siste dat hij met rust gelaten wenste te worden en hoe eenvoudig het was om wraak te nemen. De andere bleef geruisloos liggen terwijl het angstzweet van zijn hoofd droop. Nadien vroeg Nita zich af wat hij zou gedaan hebben indien de jongen weerstand had geboden, zou hij het mes gebruikt hebben ? Hij wist het niet.
Zijn nachtelijke ingreep was niet onopgemerkt voorbij gegaan en van dan af werd Nita door de anderen met groeiend respect bejegend. Stilaan raakte hij vertrouwd met de zeden en gewoonten van het tehuis. Hij leerde voedsel en geld acherhouden bij hun gezamelijke bedeltochten en sloot vriendschap met zijn twee jaar oudere kamergenoot Victor Sandu. De "Rooie" zoals die in het weeshuis steevast genoemd werd zat al heel zijn leven in het tehuis en had ook veel ervaring met de buitenwereld. Victor leerde hem alles over de bewoners en Boekarest. Nita luisterde en leerde en terwijl de maanden voorbijkropen kreeg hij een beter zicht op het weeshuis en zijn bewoners en op de hoofdstad van zijn land en hoe er te overleven.
Nog vele keren zou hij de daaropvolgende jaren weglopen en het vertrouwde verblijf omruilen voor het gevaarlijke en verrassende leven op de straat. Telkens lagen conflicten aan de basis, althans de eerste jaren, later kwam daar verveling bij. Tijdens elke ontsnapping leerde hij wat bij. Hij maakte kennis met enkele jeugdbenden, met door hen ingepalmde riolen van Boekarest waar ze woonden en sliepen en hij werd door de meeste bendeleden aanvaard.
Hij bedelde, stal, snoof, vocht en leefde volgens de wetten van de straat. Soms werd hij door de politie ingerekend en teruggebracht, andere keren ging hij vrijwillig naar het weeshuis terug, enkel om zijn vrienden nog eens terug te zien.
Zijn laatste vlucht ondernam hij met zijn vriend Victor Sandu. Beide jongens gingen op in de stad en geen van beiden zou het tehuis nog terugzien.
Na de dood van dictator Ceausescu kwam het toerisme schoorvoetend op gang en ook vele internationale hulpverleners richtten hun pijlen op Roemenië en sloegen hun tenten op in Boekarest. Zij waren gedroomde slachtoffers van de kleine schoffies die de hoofdstad onveilig maakten. Nita en Victor specialiseerden zich op het bestelen van toeristen en buitenlanders. Dat was veel lucratiever dan bedelen, waar de concurrentie zoveel groter was. Met twee ging alles ook veel vlotter, iets jatten was relatief eenvoudig had Nita reeds ondervonden, maken dat je ermee wegkwam was echter andere koek. Soms moest je bluffen, soms was wegrennen een betere keuze. Alles ging goed tot ze die grote pokdalige blonde man hadden gedaan. Nita was tegen die man aangebotst en had gelijktijdig handig de portefeuille uit diens achterzak gevist. Terwijl hij zich uitvoerig had verontschuldigd was Victor bliksemsnel met het kleinood verdwenen. De man had gevloekt, sprak met een Russisch accent, maar had ogenschijnlijk niets in de gaten. Diezelfde dag kregen ze, in de ondergrondse riool die ze deelden met een zestal anderen, het bezoek van drie Roemeense mannen. Alle aanwezigen, waaronder Nita en Victor, kregen een flink pak slaag en hun schamele bezittingen werden vernield en al wat van waarde was meegenomen. 's Nachts kregen ze opnieuw bezoek. Ditmaal van de pokdalige man die ze bestolen hadden. Hij stelde zich voor als Sacha, hij was Rus en claimde zijn gestolen portefeuille. Nita en Victor waren alleen thuis. Toen de jongens daar niet onmiddellijk op ingingen gebruikte hij geweld. Victor werd met enkele goedgerichte trappen uitgeschakeld en toen hij op Nita afkwam verweerde deze zich met een stok. Zonder enig resultaat, de man schopte het gelegenheidswapen moeiteloos weg. Nita kreeg een harde klap en belandde uitgeteld naast zijn vriend op de bodem van hun riool. Daarop trok de Rus een lang mes waarmee hij ostentatief zijn vingernagels begon te reinigen. Ijzig kalm herhaalde hij zijn eis om zijn geld en papieren en hoe meer vriendelijkheid hij in zijn schorre stem legde, des te meer dreiging ging er van uit. De jongens konden hem onmogelijk tegemoet komen omdat de drie Roemenen hen alles hadden afgenomen. Angstig wachtten ze af en toen maakte de Rus een snelle polsbeweging. Het mes boorde zich diep in de plankhouten vloer, netjes tussen hen in. De jongens sprongen geschrokken recht maar wegkomen zat er niet in, de Rus blokkeerde de enige uitgang. In zijn hand was een nieuw werpmes verschenen. Victor verloor zijn zelfbeheersing en wierp zich snikkend aan de voeten van hun belager, smekend voor zijn leven. Nita keek zwijgend toe, bleek en met knikkende knieën. Ook hij had angst. In een flits zag hij het gelaat van zijn oma voor zich opdoemen, ze glimlachte hem warm toe en fluisterde hem in om kalm te blijven en na te denken. Dat gaf hem kracht en zijn hersens werkten koortsachtig. Zij hadden die man bestolen, waarom haalde hij er dan geen politie bij ? Waarom aarzelde hij zo lang om hen te vermoorden en in hoeverre was het toeval dat ze vandaag zelf bestolen waren ?
"Wat wilt u van ons ?" slaagde hij erin uit te brengen.
"Ik wil mijn eigendommen terug".
"Hoe kunnen wij u terugbetalen ?"
"Eindelijk hoor ik verstandige praat".
Sacha schopte misprijzend de hysterische Victor van zich af, richtte zich tot Nita en kwam met zijn voorstel. Ze konden hun schuld aan hem afkopen, niet hier in dit straatarme en failliete land waar weinig of niets te rapen viel. Hij had andere vetpotten in gedachten. Ze konden elkaar rijk maken, stinkend rijk maar dan moesten ze hem gehoorzamen. Dan moesten ze alles en iedereen in de steek laten en hem blindelings volgen. Indien ze voldeden konden ze een plaats veroveren in zijn organisatie. Dan pas zouden al hun zorgen van de baan zijn. Hij beloofde hen een leven vol luxe, veiligheid en nog vele andere gouden bergen maar bovenal bood hij hen een nieuwe familie. Vooral dat laatste trok Nita over de streep.
Later zouden de jongens vernemen dat Sacha in een vroeger leven een prominente rol vertolkt had in de Russische geheime dienst. De drie inbrekers waren overigens oud-collega's van hem, althans bij het Roemeense equivalent van de KGB, de Securitate. De jongens ontvingen een spoedopleiding en kwamen achtereenvolgens in Duitsland, Nederland en België terecht.