Volg ons op facebook
|
< terug
Zoals het klokje tikt 33
" Mevrouw, zei een vrouwenstem heel plechtig, we hebben een iemand die op de beschrijving van de door u gezochte persoon lijkt, gevonden. We willen u uitnodigen om het adres dat ons werd doorgegeven, bij ons te komen afhalen. U kunt vanaf morgenvroeg om negen uur hier op het plaatselijke politiebureau dit adres in ontvangst nemen, mits u uw legitimatiebewijs mee brengt, natuurlijk". Lisbeth die het gesprek aannam verkleurde van rood naar paars en trok daarna wit op. Eva die naast haar stond en daardoor de pittige vrouwenstem gedeeltelijk mee kon beluisteren, werd er zelf euforisch van deze boodschap. De gezichten van de twee vrouwen veranderde op slag van regen naar zonneschijn, opeens was er een soort van feeststemming in huis hoewel daar waarschijnlijk nog geen reden toe was. Lisbeth wilde nog iets vragen maar de lijn werd van die kant onderbroken. Lisbeth lei het mobieltje neer en blikte hoopvol naar haar vriendin.
"Ik wilde juist vragen of we vandaag niet kunnen komen, maar je hoorde het hé, ze legden de hoorn neer. Er is hoop, er is vooruitgang, en in Lisbeth hoofd projecteerde zich al het gezicht van Franck, dat nog niet in helderheid ingeboet had. Eva pakte Lisbeth om haar middel en samen maakten ze een vreugdedans. Het nieuws deed beide vrouwen springen van geluk, maar toch knaagde er ook onrust in hen. Lisbeth die dit wachten eigenlijk verloren tijd vond, meende dat ze toch even langs het politiebureau konden gaan en wie weet iets meer vernemen konden dan dat men hen vertelde. Eva vond dit geen goed idee en ried haar aan dat ze beter tot morgen konden wachten, want ging ze verder; je weet niet over hoeveel inlichtingen ze daadwerkelijk beschikken, en als ze je dan met een kater terug naar huis moeten sturen nee, niet doen malle meid. Tot laat in de avond werden er plannen gesmeed over wat ze zouden doen als ze eenmaal Franck terug zagen. Ook de daarop volgende nacht kwam er weinig van slapen terecht. De volgende ochtend waren beide vrouwen al vroeg uit de veren. Eva die als eerste van de badkamer kwam riep haar vriendin binnensmonds toe dat ze helemaal niet uitzag en zo niet onder de mensen durfde te komen. Na het gebruikelijke theeontbijt werd er niet veel besproken, beide vrouwen waren ieder voor zich met het bezoek aan het politiebureau bezig. Lisbeth had de kasten doorkamt op zoek naar toiletbenodigdheden, ondergoed, hemd, pantalon, sokken schoenen die ze allemaal in een weekender verstouwde, en stond besluiteloos voor de woonkamerdeur om meteen weer de trap op te rennen en Eva toeriep;" Heb de stropdas vergeten". Vijf minuten later zaten beide vriendinnen in Eva's auto en reden met snerpende banden in de richting van het dorp. Onderweg werd er gespeculeerd hoe dat Franck er uit zou zien en of hij veel verwondingen had opgelopen. Er werden plannen gemaakt hoe dat ze de dag met z'n drie-en zouden doorbrengen. Het meest van alles waren ze benieuwd hoe dat het Franck verging nadat hij thuis niet meer te vinden was Ook kwam een eventueel verblijf in een ziekenhuis ter sprake. Weer was het Eva die Lisbeth van het speculeren afhield door naar haar plannen voor de winkel te vragen. Even later stopte de wagen voor het politiebureel en stapten de beide dames naar binnen. Een vrouwelijke beambte verwelkomde de vrouwen en vroeg waarvoor ze kwamen.
"We werden gisteren door een agente opgebeld die ons vertelde dat de echtgenoot van mijn vriendin teruggevonden werd. We zijn hier om het adres van zijn verblijfplaats te weten te komen, we hebben een paar spullen bij ons die hij zeker nodig zal hebben". De agente raadpleegde het scherm voor haar en antwoordde;
"Juist ja, ik was het die u gisteren op de hoogte bracht maar kan u verder niets vertellen daarvoor moet u op mijn overste wachten. Hij heeft me daarnet op de hoogte gebracht dat hij een paar boodschappen moest doen op weg naar hier, hij kan elk moment binnenkomen. Als u wilt kunt u daar even plaats nemen".
"Dat begint al goed liet Lisbeth zich luidruchtig ontvallen, wij als arme belastingbetaler moeten bij dag en dauw, Eva hield haar hand voor Lisbeth's mond om haar ongenoegen in te doen binden.
"Wat doe je nu"? is haar onthutsend antwoord waarbij ze Eva nors aankijkt.
"Als ogen doden konden was ik nu op staande voet dood, zei ze al lachend".
Er kwam een rijzige man binnen van om en nabij de gepensioneerde leeftijd die vriendelijk naar de beide dames lachte. Hij hing zijn blauwe kepie aan de kapstok en ontdeed zich van zijn overjas. Kuchte meermaals strekte zijn handen naar voor draaide ze met de ruggen naar hem toe hief zijn armen omhoog en liet een zacht gegrom horen.
"Aaaach",- ontsnapte aan zijn vlezige lippen.
Hij zakt even door de knieën en zette zich uiteindelijk op de stoel die achter de desk stond, veegde denkbeeldige obstakels van het blad, rechte zich, en lachte nog een keer en vroeg;
"Wat kan ik voor de dames doen"?
Lisbeth die door het dolle heen was hakkelde:
"Wij zijn hier omdat men ons gisteren belde, om te zeggen dan men een man gevonden had die op de beschrijving van mijn Franck past".
"Klopt- ja, meent de politiebeambte, er is gisteren daadwerkelijk een bericht binnengelopen vanuit Falmouth".
"Hierin is er sprake van een geestesgestoorde man van om en nabij de veertig. Hij heeft donkerblond haar en een atletische bouw, verder heeft hij een bruingebrande huidskleur spreekt wartaal maar is buiten de verwondingen aan handen en pols kerngezond en beresterk. Papieren had deze man niet bij zich, hij was enkel in pyjama gekleed en leed aan geheugenverlies"
"Kunt u zich legitimeren"? Beide vrouwen halen bijna gelijktijdig hun paspoorten naar boven en lachen verlegen.
De beambte liet de vrouwen een foto zien waarop een man te zien is die apathisch in de camera kijkt.
"Dit is Franck, riepen beide vrouwen tegelijk, daar bestaat geen twijfel over".
Het was Lisbeth die als bewijs van erkentelijkheid de agent om de hals vloog en hem met duizend kussen wil bedanken.
feedback van andere lezers- Wee
Een weerzien, maar hóe zal dat vergaan?
(Spelfoutjes komen later wel, je hoofdlijn is prima.)
x
Hoeselaar: Dank je wel Hannah leuk dat je me weer las, ik heb alles opnieuw geschreven omdat het niet helemaal op elkaar volgde maar ben blij dat ik het zo heb gedaan
Willy
|
