|
< terug
Zoals het klokje tikt 35
De hoge gotische vensters en de roodbruine muren gaven dit gebouw een sinistere uitstraling. Lisbeth kreeg het er koud van. Bij het zien van het gebouw voelde ze hoe dat het kippenvel zich over haar hele lichaam uitbreidde en alsof het een koude douche betrof.
In gedachten hoopte ze dat de binnenzijde minder deprimerend zou aanvoelen en ze zich daar op haar gemak zou gaan voelen. De hoge vensters deden aan een convent of klooster denken, maar gaven haar van buiten af niet die warmte die men achter zulke muren eigenlijk mocht verwachten. Het was een lange donkere straat waar ze doorheen liep en wat haar ook opviel was dat er geen verkeer was. Lisbeth liep op het rechts gelegen trottoirs omdat ze daar ook haar beminde wist te zitten.
De ingang van dit gebouwbleek zich om de hoek rechts te bevinden en had een grote nieuw gotische ingang waarin zich rechts een grote tweeledige eikenhouten poort bevond. Het gedeelte dat toegang naar de binnenzijde gaf draaide wonderwel heel gemakkelijk open. Ze belandde in een soort van sluis of sas waar geen banken noch stoelen stonden, maar aan de muren zich een hele reeks affiches waarop reclame voor caritatieve organisaties werden gemaakt, bevonden. Eerst een tweede ook eikenhouten deur maar duidelijk kleiner dan de eerste gaf toegang tot een immense grote zaal die zo bij een eerste oogopslag geen einde scheen te hebben. Er was op het moment van haar aankomst veel volk en toch leek het alsof zij de enigste was. De enorme ruimte boven haar ving als het ware alle geluiden op. Het hoge bijna zwarte eikenhout dat de gebeeldhouwde lambrisering warmte moest schenken miste haar doel; het leek alsof de hoog opstijgende licht gelig geverfde muren haar onderdrukten.
Aan de bouwwijze van het geheel vermoedde Elisabeth dat men vroeger met een kerk te doen had; met dit verschil dat ze nergens een altaar ontdekken kon. In het midden van het plafond hingen lange kettingen met TL armaturen met daarin buislampen die het geheel een koud en ongezellig licht gaven. Nee! Dit had meer weg van een lazaret of nog erger een gevangenis. Hier zou ze voor geen geld in de wereld voor een langere tijd blijven, en als Franck hier was dan moest hij koste wat het kost zo snel mogelijk hier weg. Van op het punt waar ze nu stond, dus aan de binnenzijde juist achter de tweede sluisdeur had ze zicht op een heel resem loketten die links van haar dus de middenruimte over de hele lengte van de zaal in beslag namen. De ruimte tussen loketten en de rechter muur moest volgens haar ruimtezin zeker tien meter bedragen en bood plaats aan verschillende tafels en stoelen die kris kras door elkaar stonden. Het lokettengedeelte in het midden paste qua vorm en uitzicht helemaal niet hier thuis. De prefab kubussen met loket droegen ieder een nummer dat men ook in het midden van de zaal op een zuil kon aflezen, bovendien werd er voor de niet zo oplettende gasten extra door een luidspreker het vrij gekomen loket benoemd. Lisbeth ontdekte rechts van haar, hier aan de entree een langgerekte tafel waarachter drie vrouwen zaten die de bezoekers wegwijs maakten aan welk loket zij zich konden aanbieden. Op deze tafel stond een borden zoals, hier aanmelden of bezoekers informatie. Links van haar stonden er banken aan die aan de lambrisering bevestigt waren met daarvoor tafels en vele stoelen. Op de tafels liggen her en der tijdschriften en boeken. In het midden stonden twee koffie en frisdrankautomaten die veel bezocht werden. Grote niet rokersbadges sieren op verschillende plaatsen de muren. Het was redelijk druk en dat had ze niet verwacht.
Lisbeth ging resoluut op het bord bezoekers informatie af en overhandigd een brief die ze van het politiebureel gekregen had. Een wat oudere vrouw, Lisbeth schatte ze rond om de veertig, bekeek de haar aangeboden brief ongeïnteresseerd en legde hem vervolgens op een stapeltje andere documenten. Ze keek Lisbeth meewarig aan en zei:
"U kunt daar aan een van de tafels plaats nemen en pas als men u roept en dat zal waarschijnlijk vanaf nummer achttien tot twee en twintig zijn, mag u zich daar aanmelden".
Ze gaf een blauwe badge aan Lisbeth en wees naar een van de vele tafels die in deze ruimte stonden. Lisbeth voelde zich niet op haar gemak bij deze vrouw. Het is een mormel met haar hoog opgestoken kapsel. -Gek toch het is alsof ik deze vrouw al eens gezien heb maar kan me niet herinneren waar of wanneer. Ook haar koele manier waarop ze met me sprak staat me niet aan, het is alsof ze mij ook ergens van kent. - ze doet ook raar opkijken als ze Franck's naam leest, ik geloof dat ze me op dat moment ergens in de hel wenste. - Ach nee! - Ik maak me zelf iets wijs, dat kan toch niet, waar zou ze mijn Franck wel van kunnen kennen, Nee! - ik maak echt mezelf iets wijs. Als ik zo doorga kan ik nog wel eens een psychiater gaan opzoeken. Een schel belletje weerklonk door de zaal, nummer veertien werd er afgeroepen. Een wat oudere vrouw slofte voorzichtig naar een van de loketjes en bood zich aan. Lisbeth had zich aan het vijfde tafeltje vanaf de ingang genesteld en doorwoelde een grote stapel met leesvoer. Ze had zich van haar jas ontdaan en zocht naar kleingeld om in de automaat iets drinkbaars te zoeken. ze nam weer plaats aan dat tafeltje en haalde een boterham te voorschijn. Tijdens het eten voelde ze instinctmatig dat ze de hele tijd door die vrouw aan de balie gade geslagen werd. Telkens Lisbeth naar haar opkeek, wendde ze haar blikken naar de voor haar staande tafel. Automatisch draaide Lisbeth zich om negentig graden om en verdiepte zich in de voor haar liggend stapel tijdschriften. Toen ze binnen kwam was het kwart voor twaalf en nu al half een. -Ja, -ik denk dat ik nog wel een uurtje hier zal moeten wachten vooraleer ik aan de beurt kom. Aan de roddelblaadjes had ze een gloeiende hekel, maar als tijdverdrijf kwamen ze zo nu en dan wel eens van pas. Ze ging naar andere tafeltjes en zocht naar het betere genre en verdiepte zich in de vele goed geschreven artikels die deze rijke keuze toeliet. Weer het belletje nummer zeven a.u.b. Haar armbandhorloge gaf al kwart over twee aan. -Goh,-dat duurt nogal, in haar blikveld zag ze nog enkele mensen zitten en nog anderen aan de loketjes staan.- Nu kan het niet meer lang duren en weer verdiepte ze zich in een Helga. Het was opeen heel stil geworden, het geroezemoes was totaal weg. Opgeschrikt keek Lisbeth rond en zag geen enkele sterveling meer in deze immense ruimte staan of zitten. Ze bemerkt hoe dat haar hartslag tot in de hals voelbaar werd, een angstgevoel maakte zich van haar meester. Geïrriteerd sprong ze op en rende als een opgesloten dier door de zaal. Haar handen plakken, en het angstzweet leek wel centimeters dik op haar voorhoofd te staan. Waar moest ze heen? Lisbeth liep naar de deur waarlangs ze naar binnenkwam, maar deze bleek gesloten. Dan maar naar de overkant zeker vijftig meter als het niet meer is. Het geklik van haar schoenen galmde doorheen de lege zaal. Ja, eindelijk daarachter is ook nog een dubbele deur die ze van op de plaats waar ze eerst zat niet kon waarnemen. Nee! Nee toch! Deze was ook gesloten, wat moest ze nu doen? Ze voelde hoe het zweet haar hele kleding bevochtigde. Uit alle kracht die in haar zat, sloeg ze met de platten hand op de deur. Ze bleef maar slaan te slaan totdat haar handen rood kleurden en pijnlijk aanvoelden. Haar aandacht werd door het gerinkel van een sleutelbos getrokken, eindelijk had men haar gehoord. Nu sloeg ze nog harder tegen de deur en bemerkte dat er bloedvlekken op het deurpaneel achterbleven.
feedback van andere lezers- joplin
wordt spannend, vlot geschreven, lekker gelezen.
xx
Hoeselaar: Dank je voor dit compliment - Wee
Die vrouw, dat mormel, hm ... Ken ik haar ook niet ergens van?
Spannend, Willy, tik maar gauw verder met dat klokje.
x
Hoeselaar: Ben blij dat het je kan bekoren
Willy
|
