|
< terug
ijsblauw
Een tinkelend geluid waaierde door de openingen tussen de poorten. Het was alsof iemand een harp van ijsblauwe ijspegels bespeelde achter een gapende duisternis.Ze waren zich bewust van een levensbedreigende aanwezigheid die zo leek het wel elk moment op hen toe kon springen, terwijl ze niet in staat waren zich te bewegen.Hun innige verstrengeling was zo intens en doordrongen van emoties dat het loslaten van elkaar niet meer mogelijk was.
Terwijl de klanken verwaaiden in een nauwelijks voelbare windvlaag, ontsnapten ijle wolkjes waterdamp aan haar mond als levende bewijs van haar woorden "Red me"...Ze dreven elkaar naar de donkere opening in de kerker en glipten naar binnen.
De kou verdiepte zich en het tinkelende geluid dat barsten in de ijsblauwe blokken maakte weerklonk in het geruis van hun ademhaling.
Hij hield haar stevig vast en voelde diep binnenin het zilveren vuur met een bijzondere kracht dat nog steeds verscholen lag in haar geheimste domein.
Terwijl ze verder liepen in de kilte en de trappen van de vochtige kerker zochten gedroegen de schimmen zich als ongewenste wezens uit zijn vorige leven!
Fragmenten van lang vervlogen gebeurtenissen bestookten zijn door de kilte van de eeuwen aangetaste samenhang.
Hij had ze met harde hand bestreden, zijn vijanden maar steeds keerde ze weer en telkens in andere gedaanten.
Verleden en heden vloeiden in elkaar , restjes van glorieuze ogenblikken verweefden ongemerkt met de tijdloze duisternis, waarin hij al zolang ronddoolde.
Flarden van haar bleke witte gezicht drongen door zijn zwarte pantser.
De ronde trappen liepen stijl omhoog en haar benen nog slap van de strellingen die haar weer wat warmte hadden gegeven liet ze zich leiden.
De schim die hij had meegesleept naar de toren flakkerde als een dovende vlam ...
Maar dat andere vuur dat hij voelde aanwakkeren als ze dicht tegen hem aangeleund stond en haar borsten op en neer tegen zijn spierwitte vleugels voelde.
Hij zou moeten wennen aan dat schelle, gekmakende licht dat dat vuur kon teweegbrengen.
Andere wezens hadden dat licht ooit tegen hem gebruikt.
Ooit had dat licht zijn ondergang bewerkstelligd maar hij had gestreden en nu zou hij ook weer strijden bedacht hij zich.
Was dit het moment dat hij haar had tegengekomen ?
Had hij reien van leegtes aaneengeregen om tenslotte de overgang te bewerkstelligen, om uiteindelijk verlost te worden van de vloek die het machtige wezen in een schemerend verleden over hem had gebracht?
Een kleine schim, helderder dan hij ooit had gezien en die hij had ontmoet op een onbewaakt moment, betrad zijn toren ! zijn toren!
Een gelig licht schemerde door de tientallen tarantenwebben, draden van wat eens koninklijke tapijten en purperen voorhangen waren geweest rafelden hulpeloos naar beneden langs door de eeuwen geschonden muren.
Ze voelde zijn aanwezigheid door de ruimte uitbreiden tot een nevel die de toren domineerde.
De kilte verliet haar lichaam zodra hij haar tegen zich aantrok en een blik legde op haar bleke gelaat.
De rug van zijn hand gleed over haar wang en stopte bij de contouren van haar lippen die hij beroerde met zijn eigen vleesgeworden lippen.
Ze wist wat hij zich weer herinnerde en haar lichaam gleed op de verschrompelde dierenhuiden alsof de pezen waarvan ze waren vervaardigd waren doorgesneden.
Het rode bloed stroomde nog steeds en vloeide als het waren van het ene op het andere moment door haar gedachten.
Zijn aanwezigheid bracht haar weer tot de orde en haar schoonheid zou weer het daglicht zien als haar stem de hemelen weer zou dienen en haar krachten weer zouden aanwakkeren tot hun hoogste vorm waartoe ze ooit hadden gediend.
Haar mooie gewaden zouden weer hun macht onthullen.
Stromen van verlangen drongen zich op in zijn allang vergane aderen en nieuw bloed was nodig geweest om het te versterken.
De voorhang tussen zijn verleden en zijn huidige status verscheurde, zijn leven tussen de schimmen liep langzaam ten einde.
Sensatie, die hij eeuwenlang niet had ervaren streden nu om zijn aandacht.
Een ondragelijke pijn verduisterde zijn leven maar nu kon het gedragen worden en onwillekeurig fluisterde hij haar naam.....
Hij opende haar masker en legde het naast hen neer en schreeuwde totdat de resten van zijn reeds uitgestorven ziel uiteenviel en oploste zodat de nieuwe ziel zijn plaats kon innemen.
Ze richtte zich op en haar haren vielen in haar gezicht en over haar schouders.
Ze was bevrijdt van het masker dat haar had tegengehouden om haar schoonheid te laten zien.
Gruis dwarrelde naar beneden, een gekraak weerklonk terwijl de toren op zijn grondvesten schudde.
Stof dat er hele tijdperken had over gedaan om het marmer in de toren te bedekken, werd met brute kracht alle kanten opgejaagd.
Marmersplinters boorden zich in de muren en die begonnen te wankelen.
Als door een wonder werden ze niet geraakt en net op het ogenblik de toren dreigde in te storten richtte hij zijn machtige grote vleugels op, nam haar verslapte lichaam op en nam haar teder in zijn armen om door de kantelen in het grote wolkenruim te verdwijnen.
De rookslierten glipte weg uit de neergestorte brokken en vermengde zich met de grijze nacht.
Een laatste vlaag dodelijke kou streek langs hun gezichten.
Stil onder de indruk van de nachtelijke gebeurtenissen en in het schelle licht dat door het zondek tevoorschijn kwam na een gruwelijke nachtmerrie drentelde ze samen stilletjes maar voldaan naar een zacht plekje.
De gloeiende zon en het alom aanwezige gras werden op dit moment als een bevrijding ervaren uit een nog benauwendere omgeving.
Waar waren ze terechtgekomen.
Ze wierpen een korte blik op de puinhopen die ze hadden achtergelaten.
Nog altijd hing er een sluier van as en stof boven hun hoofden.
Getergd door tweestrijd die zich voornamelijk in haar binneste afspeelde en de zoektocht verder zette viel ze in zijn armen in een diepe slaap.
feedback van andere lezers- joplin
heel poëtisch neergelegd
xxx
|
