|
< terug
Galtur de Grote (31)
16.
Nita en Galtur hadden niet zonder moeite de kelder verlaten. De jongen had de oudere man, onder het gekrijs van Olga, letterlijk naar buiten moeten slepen.
"Ze hebben ons afgeluisterd, ze weten !" had hij ontdaan gestameld.
"Galtur komaan !"
Ze bereikten de buitendeur en stonden op straat. In het daglicht en in de regen. Op de klok in de hal had Nita gezien dat het rond vijven was, in de namiddag. Op een mum van tijd waren ze doorweekt en de kou bracht Galtur weer bij zinnen. Denk na, denk na, nam hij zich voor. Het jongetje bracht hem in de richting van het centrum en hij had moeite om hem te volgen. Het werd steeds drukker in de straten, forensen op weg naar huis, wat toeristen. Het rumoer van de stad werd overstemd door een luide kreet.
"Nita ! Nita Bolan !"
Vooraleer Nita het besefte werd hij betrokken in een innige omhelzing. De slanke roodharige jongen was oprecht blij hem terug te zien.
"Victor !"
Ook Nita was verheugd zijn oude vriend van het weeshuis en zijn eerste leermeester terug te ontmoeten. De "Rooie" was erg gegroeid sinds hun laatste en pijnlijke ontmoeting toen ze door de Rus van de zweep hadden gekregen, nadat ze één van zijn hoertjes hadden beroofd en de buit onder elkaar hadden verdeeld. Als bijkomende straf had Sacha de vrienden gescheiden. Victor Sandu werd in het zuiden van het land ingezet en hen werd alle onderling contact verboden.
Galtur trok zich wat terug in de beschutting van een winkelterras. Met lede ogen bekeek hij het tafereeltje van het blije weerzien. Hij wou weg van hier, zo snel mogelijk Mon bellen en naar Mechelen. Hij wou zich warmen. Hoe raakte hij aan geld, beiden waren platzak. De politie waarschuwen was geen optie, dan kon hij evengoed naar de pers stappen. Wie was die andere jongen, waarschijnlijk ook een lid van de bende. Hoeveel mensen wisten nu van Faro, hoeveel getuigen moesten aan de Geheugenwisser. Ze kenden zijn naam en die van Tistemoors. Hij had dat jongetje nooit in vertrouwen mogen nemen en zeker niet het geheim van zijn hoed en jas mogen toevertrouwen. Alles wat uit de hand gelopen. Had hij zijn jas nu maar. Met de Scholllenaar of de Blauwe Albatros zou het een makkie zijn om hier weg te komen.
De jongens begonnen herinneringen op te halen en Galtur raakte nog meer gespannen en trachtte Nita's aandacht te trekken.
"Ik ga Sacha vragen om ons opnieuw te laten samenwerken," stelde Victor voor.
"Daar zal hij nu niets meer tegen hebben na wat ik het laatste jaar heb binnengebracht, ik ben zijn beste medewerker."
"Victor, ik…"
"Zeg, heb jij Olga vandaag gezien ? Ze is onbereikbaar, de Zigeuner belde me om er langs te gaan en te kijken wat er aan de hand is. Hé waarom heeft hij jou niet gebeld ?"
"Nita we moeten doorgaan, anders missen we de trein." Galtur draaide zich naar
de jongens. De Rooie was zich eindelijk bewust van de aanwezigheid van de kleine man.
"Zijn jullie samen ?" vroeg hij argwanend.
"Dit is mijn vriend Galtur," wist Nita uit te brengen, "ik mag bij hem logeren."
"Hier in Brussel ?"
"In Mechelen."
"En we moeten door, ik heb een dringende afspraak," mengde Galtur zich in het gesprek.
"Ok, ik moet er ook dringend vandoor, Nita zoals afgesproken ?" De Rooie stak zijn hand op voor een high five en verdween in de massa.
Nita keek hem bezorgd na. Dan wendde hij zich tot Galtur en met een medelijdende klank in zijn stem :
"Jij moet dringend kleren hebben."
"En telefoneren, ik moet zo snel mogelijk Mon bellen," sprak de oudere man met trillende stem.
"Ja, maar eerst kleren, volg me."
De jongen nam de leiding en bracht hen in een drukke winkelstraat en in een grote kledingszaak.
feedback van andere lezers- Wee
Ooo, laat ze toch opschieten!
x
diomedes: bedankt. - joplin
Maar Olga riep de naam "Kobelates" en die wisten alleen de Faronisten?
Aan afluisteren niet gedacht, maar toch?
domme Nita.
Blijft spannend.
heel goed!
diomedes: De Rus had een 'vink' geplaatst (afluisterapparatuur). Olga noteerde belangrijke uitspraken...vervolgt..
Bedankt voor het lezen.
|
