|
< terug
Galtur de Grote (33)
17.
Met snelle passen vervolgde de Rooie zijn weg. Hij wou de verloren tijd na zijn ontmoeting met zijn vroegere vriend goedmaken. Dringend, had Django gezegd. Waarom had hij dat overigens niet aan Nita gevraagd. Hij vond dat die wat raar reageerde en wat deed die dwerg in zijn gezelschap. De Zigeuner had geen details gegeven. Olga was onbereikbaar en moest dringend Sacha bellen, dat was het. Die Albanezen waren meteen minder belangrijk. Hier klopte iets niet. Het ergerde hem dat, toch wat de belangrijke zaken van de bende betrof, hij overal werd buiten gehouden. Hij was toch al bijna vijftien en begiftigd met meer lef en hersenen dan vele volwassenen in de naaste omgeving van de Rus. Zijn tijd kwam nog wel. In het huis gekomen stond hij voor een gesloten deur. Op zijn aanbellen kwam geen reactie. Hij klopte op de deur, tikte tegen het vensterraam, geen respons. Wat nu ? Een sleutel van dit huis bezat hij niet meer. Hij bekeek het slot. Een makkie. Hij moest zelfs niet boren. Voor zulke sloten had hij altijd geschikt gereedschap bij de hand en in enkele seconden was het gefikst en stond hij in de hal. Die zag er nog net hetzelfde uit als vroeger. De deur van de kelder stond wagenwijd open en dat was ongewoon. Voorzichtig daalde hij de trappen af en voor alle zekerheid trok hij zijn mes.
"Sacha ?" Een klagende stem doorbrak de stilte.
"Olga ?"
"Hier, in de bergplaats."
Verbaast ontdekte hij de verborgen ruimte. Die Rus zat vol geheimen.
"Victor, hier !"
Hij betrad het vertrek en schrok toen hij een verfomfaaide Olga languit vastgeketend op de brits aantrof.
"Wat is er gebeurd ?"
"Nita en die dwerg Galtur."
"Wablieft ?"
"Zijn echte naam is Kobelates, dat smerig opdondertje !"
"Maar wat is er gebeurd ?" herhaalde de Rooie zijn vraag terwijl hij met zijn mes in de handboei peuterde. In een oogwenk was Olga vrij.
"Nita heeft Sacha een streek gelapt samen met die Galtur en ze zaten hier opgesloten. Ik weet bij God niet hoe ze hier uitgeraakt zijn en ze hebben me overvallen en hier vastgelegd."
"Ik ben ze nog geen half uur geleden tegen het lijf gelopen."
"Ga er dan direct achteraan, ik zal Sacha bellen."
"Ze waren op weg naar Mechelen."
"Loop naar het station, snel, Sacha zal je wel bellen."
De Rooie knikte en haastte zich de straat op. Olga verspilde geen tijd en repte zich naar de telefoon.
"Eindelijk ! Waar heb jij gezeten !?" sprak de Rus met een stem vol ingehouden woede.
"Sacha, ze zijn ontsnapt."
"Wat ! Hoe is dat mogelijk !" brulde hij en liet dat volgen door een resem Russische krachttermen.
"Sacha ik kon er niets aan doen, ze hebben me overmeesterd. Ik heb er geen verklaring voor hoe ze uit de kelder geraakt zijn. Die Galtur bezit krachten, dat is een soort Alien !"
"Olga zatte trien !"
"Ik ben bloednuchter Sacha. Luister, ik heb hun gesprekken afgeluisterd en ik weet alles van die Kobelates."
"Kobelates ? Kalmeer en vertel."
Met horten en stoten bracht ze verslag uit. Hoe ze, zoals haar opgedragen was, uren aan het ontvangsttoestel had gezeten en de gesprekken tussen Nita en Galtur had opgevangen. Dat ze de belangrijkste feiten genoteerd had, over Faro, het geheim van de hoed en de jas en de kracht van de naam Kobelates. Over hun ontsnapping, hoe ze overweldigd werd en dat de Rooie hen achterna gegaan was. De Rus had haar niet meer onderbroken en vol ongeloof geluisterd. Kon dit waar zijn, was ze zichzelf niet aan het schoonpraten. Had die dwerg geen verhaaltje verzonnen om Nita te paaien. Hij dacht terug aan de bewuste avond van de voorstelling en begon te twijfelen. Een bijkomend probleem waar hij zich zorgen over maakte was het onrustwekkend telefoontje van Capetti. De Italianen waren niet gelukkig met de recente gebeurtenissen. Niets is meer nefast voor de zaken als een gangsteroorlog. De politie begon alles en iedereen te controleren en de klanten bleven weg. Niet dat de flikken in dit land zo vinnig waren maar na het voorval in het casino zullen ze wel wakker geworden zijn. De Italianen hadden een verzoeningsvergadering voorgesteld op neutraal terrein. Tussen hem en de Das. Sacha had na enige aarzeling toegezegd. Een tweede oorlog kon de Rus zich niet veroorloven en tegen Capetti zei niemand nee. Wat die Galtur betrof. Olga kon dat niet uit haar duim gezogen hebben, daarvoor bezat ze te weinig fantasie. Dan bleven er twee mogelijkheden over bedacht hij. Ofwel was die dwerg een zet van de Das ofwel sprak hij de waarheid. Gelukkig had hij toegezegd. Als die dwerg werkelijk voor de Albanezen werkte, zou de Das dat zeker gebruiken in de onderhandelingen.
Die vervloekte robotfoto ! Hij moest iets doen aan zijn uiterlijk.
feedback van andere lezers- Wee
Spannend! Dóórschrijven alstublieft :))
x
diomedes: graag - joplin
blijft boeien!
xx
diomedes: dankuwel
|
