|
< terug
Galtur de Grote (35)
19.
Rond acht uur kwam Mon thuis, hij had inkopen gedaan. Hij maakte zijn boodschappentas leeg en zette alles netjes op zijn plaats. Nadien stapte hij onder de douche. Zijn gedachten dwaalden voor de zoveelste keer af naar zijn ontvoerde vriend. Nog altijd geen teken van leven. Hij vreesde het ergste. In de loop van de dag had hij hoofdinspecteur Basso gebeld maar die had hem weinig nieuws te melden. Het opsporingsbericht had nog geen resultaat opgeleverd. Heel het land was in de ban van de vierdubbele moord in Brussel en de prioriteiten van de politie lagen daar. Mon had de nieuwsberichten gezien en hij vervloekte dit ongelukkig toeval. Albanezen die elkaar afmaakten dacht hij, dat was niet de eerste keer. Ongewoon was wel het aantal slachtoffers. Hij wreef zich droog, stapte meteen in zijn pyjama en trok er zijn kamerjas overheen. Een vaste gewoonte. Niets gezelliger dan zo televisie kijken. Op deze momenten miste hij zijn Ingrid het meest. Hij schrok op van de deurbel. Hij verwachtte niemand. Lou ? Mogelijk de politie met nieuws ? Galtur ? Of die reus ? Uit een lade in een kast in de vestibule haalde hij een zware schroefsleutel en daarmee gewapend begaf hij zich naar de voordeur. Er werd opnieuw gebeld. Lang deze keer. Ik had een kijkgat moeten installeren dacht hij.
Behoedzaam keek hij door het sleutelgat . Kinderen, twee kinderen. Wat moesten die hier op dit uur. Mon nam een besluit en opende met een snelle beweging de deur met de schroefsleutel half geheven. Het ene kind trad geschrokken een stap achteruit, het andere trok zijn kap af en toonde een volle grijze baard. Galtur ! Het gelegenheidswapen denderde op de grond en met een wilde kreet hees Mon zijn vriend in de lucht. Nita stond er wat beteuterd bij terwijl Galtur gewillig de vurige omhelzing van zijn vriend onderging.
Wat later zaten ze gedrieën in de salon bij een warme chocomelk. Galtur vertelde, met zijn kostbare hoed en jas op schoot, en Mon hing aan zijn lippen. Van hun ontvoering, hun gijzeling, hun ontsnapping en de niet geringe rol van Nita in het geheel. Deze laatste gedroeg zich opvallend stil en onwennig. Toen Mon hoorde van de oorlog met de Albanezen vertelde hij over de moorden in Brussel en hij wou de politie bellen en in zijn enthousiasme meteen ook Lou het blijde nieuws brengen. Dat eerste voorstel botste op het veto van de kleine man, met het tweede ging hij akkoord.
Tien minuten later volgde een even warm weerzien toen Lou het huis betrad.
Intussen had Mon zijn relaas gedaan. Van de aanval, zijn ontwaken in het ziekenhuis en de brandstichting van de Vagebond. Mon had niet begrepen waarom de politie er niet werd bijgehaald. Ze hadden met moordenaars te doen. Galtur had de boot nog even afgehouden. Hij wou zijn vrienden samen deelgenoot maken van zijn geheim. Toen de eerste opwinding van het weerzien weggeëbd was stelde hij Nita uitgebreid voor.
"Dus dat is dat diefje waarmee alles begonnen is," constateerde Mon koel.
"Sommige mensen hebben geen keuze Mon," Galtur wendde zich tot Nita : "Dit zijn mijn vrienden, je kan ze vertrouwen, vertel eens hoe je Sacha hebt leren kennen."
"In Boekarest."
"Wat was er gebeurd ?"
"Victor en ik dachten dat het een toerist was."
"En jullie hebben hem bestolen?"
Mon liet een afkeurend geluid horen, Galtur maande hem tot stilte.
Nita knikte.
"Waarom ?"
"Om eten te kopen."
"Waar sliepen jullie ?"
"In een riool."
"Waarom zijn jullie uit dat weeshuis gevlucht ?" mengde Lou zich in het gesprek.
"Honger."
"Denk aan de televisiebeelden van die Roemeense weeshuizen," voegde Galtur er aan toe.
"Ja die heb ik gezien," wist Mon.
"Heb je dan geen familie meer ? vroeg Lou bezorgd.
"Mijn grootmoedertje was erg ziek en toen is ze…"
Met horten en stoten begon de jongen te vertellen daarbij aangemoedigd door Galtur die sommige leemten aanvulde en bijkomende details gaf. De trekken van Mon verzachtten en Lou kreeg tranen in de ogen. Nita begreep zelf niet wat hem bezielde. De woorden kwamen en bleven maar komen. Was het de invloed van Galtur, de vriendschappelijke sfeer, zijn uitzichtloze situatie. Hij hield niets achter, spaarde niets of niemand, ook zichzelf niet. Mon vloekte in heilige verontwaardiging, Lou wreef haar ogen droog.
"Feit is dat hij niet terug kan," besloot Galtur, "ik denk niet dat hij er dit keer met zweepslagen van af komt."
"Waarom hebben jullie de politie nog niet gebeld ?" vroeg Lou.
"Dat heb ik ook voorgesteld, laat mij Basso bellen," zei Mon met aandrang.
"Nog niet alstublieft", suste Galtur, "Mon, Lou, ik ben jullie een uitleg verschuldigd. Ik weet dat jullie wat mij betreft met een pak onbeantwoorde vragen zitten." Hij stond op en stapte in zijn rinkelende jas.
"Nu zullen we het weten Mon," glimlachte Lou.
"Waar moet ik beginnen…" Galtur keek zijn vrienden diep in de ogen.
feedback van andere lezers- Wee
Supermooi!
x
diomedes: dankuwel - joplin
ja, zeg dat wel mooi!
xx
diomedes: danku
|
