Volg ons op facebook
|
< terug
Joe ken kol mie Markoes
De volgende dag, acht uur, voel ik nog weinig van een yetlag al zindert de nachtelijke taxirit herhaaldelijk na. Vooral de schrik van de paniek stelt me bitter teleur. Het geeft me het gevoel een domme westerse trut te zijn, maar tenslotte heb ik aan zelfmedelijdend gezeur een broertje dood. Binnen de veilige omgeving van het hotel kan me immers weinig gebeuren, houd ik me voor en informeer bij de balie of er een aparte eetzaal is waar het ontbijt wordt geserveerd.
De receptioniste van de ochtenddienst wijst naar het restaurant en knikt bemoedigend.
Mijn horloge blijkt twee uur verkeerd te lopen en ik schiet in de lach van de kalender bij de balie.
Hij staat al twee jaar op dezelfde datum stil, doch de baliemedewerkster ontkent dat ten stelligste.
"No miss, it is correct. This is Ethiopian time, we do not use European calendar."
Snappen doe ik het niet. De volgende domper die mijn gevoel van oliedom opvoert. Nog even en ik wil terug naar Nederland, met zijn voorgebakken regels en wetten die je met blote handen noch intellect kunt verzetten, laat staan met emotionele overredingskracht of nuchter verstand.
Het bedienend restaurantpersoneel - een horde jongens en meisjes in onberispelijk uniform - spreekt voldoende Engels. De gerant heeft er met gezag de wind onder en voelt zich geroepen mij op mijn gemak te stellen, want een blanke dame, ohlala.
"Oll aloon, miss? Wie do not verry offen sie a waait ladie on her oown in ze hotel. So loonlie it siems toe mie end komplietelie wizzzout kompannie. No worrie, miss. wie will watsj over joe" Hoe zorgzaam en de toast met jam plus een kannetje zwarte koffie, dat ik krijg is prima.
Nog een zee van tijd heb ik. Tot mijn verrassing kost de superbe cappuccino op het zonnige ochtend terras, net als het ontbijt, maar een schijntje.
Een muurtje van plantenbakken en palmen bakent het territorium van het hotel af en alleen aan de tafel, pal tegen het hoge gebogen raam, adem ik voor het eerst ontspannen. Ethiopië ziet er bij daglicht veel minder gevaarlijk uit.
De Churchillroad, waaraan het Ras Hotel staat, is dubbel driebaans en het verkeer dat voorbijkomt is niet overdreven in aantal. Het lijkt alles zeer gedisciplineerd.
"Zis root goos toe Piazza, ouwer sjiek sjoppingcenter" vertelt de oude gerant. M. Makela zegt de batch. "Joe ken kol mie Markoes or Atoe Makela, watevver joe laaik," zegt hij glimlachend en wijst naar links waar de brede weg omhoog loopt om mistig te eindigen op het topje van een berg.
Hoever lopen zou het zijn? Ik zie geen diepte met slechts één goedwerkend oog, maar bovenaan zijn de auto's miezerige speldenknopjes en ergens in het midden denk ik een rotonde te kunnen onderscheiden. Daar wil ik wel naartoe, ooit, maar NU durf ik nog niet.
Vanaf mijn veilige plekje trekt van alles voorbij. Snelle managers in modieuze goed gesneden kostuums. Compleet met attachékoffertjes. Jongedames in moderne mantelpakjes en voortreffelijke kapsels nemen, meestal samen, zelfverzekerd plaats op het terras en knikken me vriendelijk toe. Ook de eerste trotse gesluierde dames komen voorbij, wiens witte hoofddoeken zwierig over een schouder liggen met een kleurige rand die perfect past bij de witkatoenen japon. Net als ik denk dat het gelukkig meevalt beneemt me het schrille contrast bijna de adem. In een reflex wil ik wegkijken, maar dat zou te hypocriet zijn.
De eerste bedelares schuifelt voorbij. Een vuile vrouw in vodden met een kind in draagdoek op de rug, kijkt me brutaal aan. Twee half ontklede hummels hangen huilend aan haar rokken. Na een uur en nog één cappuccino weet ik ongeveer hoe het werkt. Regelmatig komt dezelfde man in gerafelde oud colbert voorbij. Mank en met vergroeide rug lijkt hij rechtstreeks uit een Dickenswereld te zijn gestapt. Dit is echter geen Kerstverhaal, harde realiteit waarvan ik niet weg mag kijken. Even later verschijnt er één met afzichtelijke gezwellen in het gezicht. Kennelijk is het hun werktijd. Ze lopen schichtig voor het terras op en neer en sissen, zonder iemand aan te kijken:
"Miss miss, Birr plies, Pliehies, missie, Misss?" Zonder uitzondering worden ze door het bedienend personeel weggejaagd en klagen daar niet over. Ook leurende jongens van een jaar of tien met een bak voor hun buik vol Marlboro, Camel en Stuyvesant zijn het gewend als ongedierte te worden bejegend. Toch verkopen ze wel eens losse velletjes kauwgum per stuk voor twee centime. Al met al is de realiteit me na een uur toch bijna te veel en ik zoek de rust en stilte van mijn kamer op. Hoe schrijnend en hard ben ik met de neus op de feiten gedrukt. Ik weet niets, kan niets en moet me een harde houding aanmeten, die in Nederland nooit nodig is geweest en zoveel armoede kan ik in mijn eentje nimmer oplossen.
Zal ik me na mijn afspraak met de heren van Chad-et al buiten durven wagen? Eenvoudig de Churchillroad richting Piazze verkennen tot aan de rotonde?
PS
Nu ik dit alles opschrijf lees ik een stukje op internet waaruit duidelijk wordt hoe weinig ik over deze wereld heb geweten.
"The Ras Hotel: A legendary part of the charm and fabric of Addis Ababa, Ethiopia
Did you know that Nelson Mandela slept here? That's right - as a fugitive from apartheid, South Africa's former leader spent time in Addis Ababa, where he received advice and assistance from Emperor Hailie Sellassie of Ethiopia. That much needed help contributed to his later success. Wartime hero Marshall Tito of Yugoslavia was also a guest at the Ras Hotel during this critical period. Keeping with the tradition of famous names and places, the Ras Hotel is located on Churchill Road, just ten minutes from newly upgraded Bole International Airport - and within walking distance of the railway station, with connections to Dire Dawa and the port of Djibouti. Website: www.ras-hotels.com "
feedback van andere lezers- Wee
'k Leef mee.
x
Dora: Dank je Wee, het is gelukkig al lang geleden - joplin
vlot verteld en interessant om lezen
xx
Dora: Dank je wel... het ligt hier een beetje door elkaar, maar in het boek komt het wel chronologisch in de goede volgorde. Er zitten al veel veranderingen want in een boek kun je andere dingen kwijt dan in losse artikelen.... - warket
Het blijft me boeien.
Dora: Dank je. Het ligt even stil - Mistaker
Genoten van dit meeslepende verhaal Door.
Groet,
Greta
Dora: Fijn, dank je wel...Ja het is al een tijd geleden, maar nog heel goed te grijpen.
|
