Volg ons op facebook
|
< terug
Galtur de Grote (37)
21.
Consternatie en ongeloof bij Mon en Lou na de outing van Galtur. De Farinees was van wal gestoken met de vraag wat ze eigenlijk van hem afwisten. Lou had lachend haar schouders opgehaald.
"Genoeg Galtur, genoeg om te weten dat jij niet gewoon bent."
"Ik ben niet van hier."
"Dat is geen nieuws," wist Mon.
"Ik ben niet van, laat me het zo uitdrukken, deze planeet," zei Galtur aarzelend en in volle ernst.
"Hij komt van Faro," zei Nita.
"Een marsmannetje," grapte Lou.
"Faro ?!" Mon fronste zijn wenkbrauwen.
"Nita heeft gelijk."
"Galtur wat wil je nu eigenlijk zeggen ?" Mon verloor zijn geduld, "is dat een grap ?"
"Ik ben honderd procent serieus."
Hij stond op, frunnikte wat aan zijn jas en haalde er een klein voorwerp af.
"Wat is dit ?"
Hij liet een lapje stof ter grootte van een luciferdoosje rondgaan.
"Het lijkt me leder te zijn," zei Mon.
"Zo voelt het aan," bevestigde Lou.
"Kijk nu goed."
Galtur nam het lapje tussen duim en wijsvinger.
"Kobelates", hoorden ze hem nog zeggen en toen was hij verdwenen. Lou slaakte een gilletje, Mon veerde achteruit en Nita verslikte zich in zijn chocolademelk.
"Geloven jullie me nu ? hoorden ze de stem van Galtur van op dezelfde plaats waarop hij was verdwenen.
"Verdomd straffe truc, hoe doet ie dat ?" stamelde Mon.
"Kobelates", zei Galtur en hij verscheen opnieuw in al zijn glorie voor zijn vrienden.
"Galtur, je hebt ons laten schrikken. Hoe heb je dat gedaan ?" riep een verbijsterde Lou.
"Met één van zijn miniatuurtjes," zei Nita.
"Inderdaad Nita, dat heb je goed onthouden. Dit is de bewerkte huid van een dier dat kilometers onder zee leeft en de capaciteit heeft de kleur van zijn omgeving aan te nemen."
"Een inktvis ?" vroeg Mon.
"Van de octopusfamilie ja," bevestigde Galtur.
"Maar hoe ? Hoe…?" Lou raakte niet uit haar woorden.
"Technologie van Faro."
"Hij is hier om de wereld te redden," wist Nita.
Galtur glimlachte :
"Nog demonstraties ?"
Mon wees op een miniatuurtje dat op een boot geleek.
"De Blauwe Albatros, daar is deze locatie niet geschikt voor vrees ik."
Nita wees op een pistooltje.
"Kobelates", zei Galtur en hij had meteen een zilveren Glock in zijn hand.
"Model 17c, 9mm met 17 patronen en geladen."
"Ongelooflijk," wist Mon uit te brengen.
Galtur gaf het pistool zijn oorspronkelijke vorm, hing het aan zijn jas en zette zich opnieuw tussen de anderen. Hij nam zijn vrienden bedachtzaam op en wist dat hij nog heel wat moest verduidelijken.
"Een reis met ons nieuwste ruimteschip vergt 23 aardse jaren om hier te komen. Faro is vredelievend en bekommerd om de toekomst van alle planeten. Wij maken ons vooral zorgen om de Aarde. Daarom worden er waarnemers gestuurd. Zij fungeren al eeuwen als de ogen en oren van onze planeet. Op elk continent peilt een Faronees naar de kennis en de gevoelswereld van de Aardlingen. Meestal met behulp van een Braincatcher, in de vorm van een hoofddeksel." Hij wees naar zijn hoed.
"Een soort industriële spionage," merkte Mon op.
Galtur haalde zijn schouders op en vervolgde :
"Technologie van Faro, een soort supercomputer die miljarden berekeningen per seconde aankan. Bij onze opdracht hoort algehele discretie en we mogen niet interveniëren in aardse zaken. Ik heb heel wat duurzaam materiaal verloren door de vernietiging van de Vagebond. In ons Europees hoofdkwartier ligt echter voldoende reserve."
Uren bleef Galtur praten en de drie hingen aan zijn lippen. Bij Mon voelde hij nog altijd scepsis. Lou had er minder problemen mee om zijn nieuwe status te aanvaarden. Pragmatisme was nooit de sterkste kant van Mon geweest.
"Maar jij ging sparen voor een nieuwe boot en een wereldreis," sprak hij verwijtend.
"Een leugentje om bestwil, dat was ik eigenlijk nooit van plan. Dat orgeldraaien kwam me een beetje de strot uit en die nieuwe carrière als mentalist beviel me beter. Geld is nooit een probleem geweest."
"Hoeveel leugentjes om bestwil heb je ons nog wijsgemaakt ?" sprak Mon bitter.
Om de laatste twijfel bij Mon weg te nemen nam Galtur zijn hoed,
"Mag ik ?" en plaatste het kleinood op Mon's hoofd.
"Kijk diep in mijn ogen Mon en herhaal : Kobelates."
Mon keek hem twijfelend aan.
"Kobelates is mijn echte naam en fungeert als paswoord."
"Kobelates," prevelde Mon terwijl hij de kleine man in de ogen keek.
Het leek alsof hij transformeerde naar de geest van de Faronees. Gevoelens van warmte, harmonie, verantwoordelijkheidsgevoel, eenzaamheid en ook bezorgdheid overspoelden hem. Duizelig zag hij duizenden beelden voorbij zoeven. Landschappen die hij nooit eerder aanschouwd had met een intense kleurenvariëteit. Robots in verschillende vormen en afmetingen bewerkten het land. Hij zag een stad die herinneringen opriep aan zijn lessen geschiedenis over Hellas. Ruime huizen omzoomd met gracieuze zuilen, zo blank als sneeuw en met scharlaken daken. Vrolijke, gelukkige mensen waarvan de mannen op Galtur leken. Ze waren gekleed in witte chitons die over hun linker schouder gedrapeerd waren en vastgezet met een kleurrijke speld. De vrouwen deden hem denken aan Griekse nimfen en droegen dezelfde kledij maar ingekort. In de lucht zweefden toestellen van diverse grootten, als in een SF-film.
Hij zag de jeugd van Galtur voorbijflitsen, flarden van onbezorgd spel en sport. Kinderen liepen geen school op Faro. Kennis werd overgebracht met een paddestoelachtig apparaat dat rechtstreeks op de hersenen werd aangesloten. Dat bepaalde ook de taak die iedereen te vervullen kreeg, naargelang zijn of haar capaciteiten. De meest intelligenten werden geselecteerd voor de Raad van Wijzen. Dat was het hoogste orgaan van Faro en resideerde in de Tempel der Wetenschap. Een geboorte op Faro was een zeldzame gebeurtenis en werd door de hele gemeenschap gevierd. Meestal waren de betovergrootouders van de baby ook nog van de partij. Aan vriendschap werd meer waarde gehecht dan aan seks en het saamhorigheidsgevoel primeerde op het individualisme. Mon was getuige van Galtur's opleiding tot ruimtevaarder in verschillende rare toestellen en van zijn voorbereiding als waarnemer. Van zijn definitieve afscheid van Faro waar hij door heel de gemeenschap werd uitgewuifd.
Hij kreeg een beeld van de ultralange ruimtereis die voor Galtur voor het grootste gedeelte in een soort slaaptoestand verliep. Zijn aankomst op Faro2, het Europese hoofdkwartier, gelegen op een flank van een Oostenrijkse berg, waar hij verwelkomd werd door een zekere Tistemoors. Zijn eerste contact met mensen in het plaatsje Galtur…
Eerbiedig zette Mon de hoed af. De hele operatie had voor de anderen slechts enkele seconden geduurd. Met een warme blik in de ogen overhandigde hij de hoed voorzichtig aan Galtur. Deze knikte en gaf de hoed door aan Lou en niet veel later aan Nita.
Een lange stilte volgde op de drie sessies. Iedereen verwerkte de ervaring op eigen manier. Uiteindelijk doorbrak Galtur de stilte :
"Jullie planeet wordt moeder Aarde genoemd, aanzie ons als vader, vader Faro." Er verschenen lichtjes in zijn ogen toen hij dat zei.
"En wat gaan we doen aan de Rus en zijn bende ?" veranderde hij van onderwerp.
feedback van andere lezers- Wee
Práchtig, vooral je beschrijving van de beelden die je Mon laat zien.
Jij schrijft zó, dat ik niet anders kan dan meegaan in je verhaal en alles wat ik lees gewoon geloven :)
x
diomedes: danku Wee, hartverwarmende kommentaar... - joplin
Dit is een spannend èn sprookjesachtig mooi èn futuristisch verhaal, ben benieuwd naar dat boek.
xx
diomedes: Danku Joplin.
|
