|
< terug
broodnodig, het vervolg
Er ging een week voorbij. De Wuppertare-clan was volop bezig met de voorbereiding van hun plan, terwijl ik steeds zenuwachtiger het moment afwachtte tot ik haar weer zou zien.
Op maandagavond kreeg ik van de clan het plan te horen. Ze hadden de voorbije week, iedere keer ze in de afwasmachine hadden gestaan, de machine proberen te overtuigen van kapot te gaan. Die avond was het zo ver. Kevin had net alle vuile afwas in de machine getast, waaronder ook mijn vervanger, toen ik hem hoorde vloeken: 'Lap, de machine wil niet starten.'
Het plan van de clan scheen gelukt te zijn.
Ik was ontzettend nerveus toen Kevin me de volgende ochtend weer uit de kast haalde.
'Ik zal het voor een keer nog eens met jou moeten stellen, vermoed ik,' mompelde hij en begon boterhammen te smeren en ze in mij te leggen.
Vandaag zou het gebeuren. Ik moest contact leggen met haar. Mijn interesse tonen alvorens een andere brooddoos het deed. De clan had me nog enkele tips meegegeven.
'Open liefst met een originele en grappige zin. Zo heb je meteen haar aandacht. Iets in de trend van: 'Je rekker zit weer lekker strak vandaag.',' suggereerde de eerste.
'Nee,' zei een ander, 'dat is veel te direct. Je moet vooral tonen dat je lief bent. Probeer rustig een gesprekje op te bouwen, zo weet ze dat je het echt meent.'
'Maar ook niet te lief zijn, want dan verliest ze meteen interesse. Niemand valt immers voor 'the good guy'. Je mag gerust wat arrogant en mysterieus uit de hoek komen, zo blijf je haar aandacht vasthouden,' corrigeerde een derde.
Ze bedoelden het goed, met al dat advies, maar geruststellend was het niet.
Heel de voormiddag zat ik in de rugzak te wachten op mijn moment. Ik overliep al het advies nog eens en kon maar niet beslissen welke tactiek ik zou toepassen. Misschien was het maar beter van het hele plan op te doeken. Nee, ik moest haar mijn liefde tonen! De uren kropen voorbij, terwijl mijn deksel klammer werd. Angstzweet, niet onbekend voor een brooddoos.
Toen Kevin me uiteindelijk uit z'n rugzak haalde en op tafel zette, durfde ik eerst even niet te kijken. Vluchtig liet ik mijn blik over de tafel gaan van links naar recht. Nee, dit kon niet! Ik keek nog eens, iets aandachtiger nu. Tevergeefs. Ze was er niet. Paniekerig keek ik nog een laatste keer. Echt niet? Wat nu? Zou ik haar dan nooit mijn intenties aan haar duidelijk kunnen maken?
De kleine barst die ontstaan was bij mijn val, scheurde verder door. Ik voelde me uiteengereten worden door een kettingzaag die een hekel had aan onschuldige brooddozen.
Kevin keek me verdacht aan.
'Die brooddoos heeft z'n beste tijd gehad.'
'De vuilbak in met die rommel!' moedigde een collega hem aan.
En dat was dan mijn dank voor al die jaren trouwe dienst.
Nu sta ik hier dus, op een band in de fabriek, klaar om gesmolten te worden en alles te vergeten. Het is maar het beste zo. Mijn bestaan heeft toch geen zin meer.
De band brengt me dichter tot de oven, tot er plots iets op me valt.
'Ken ik jou ergens van?' vraagt het.
Ik kijk op en denk dat ik droom. Ze is op mij gevallen, kan dit echt zijn?
'Ik, euh, ben jij, euhm… Ik denk het wel, ja,' stamel ik helemaal overdonderd.
'De leukste lunch van mijn bestaan, toen ik jou zo mocht aanstaren.'
'Echt?' vraag ik verbaasd.
'Tuurlijk, voor jou niet?' vraagt ze licht bezorgd en valt van me af.
'Jawel,' herstel ik snel. 'Sinds die dag wil ik alleen nog maar met jou gevuld worden in plaats van met boterhammen.' De band verschuift weer en we raken elkaar weer aan. 'Of gewoon met je versmelten,' fluister ik nog.
Samen glijden we de oven binnen.
'Ik wil samen met jou een grote doos vormen,' zegt ze. En dan versmelten we tot een geheel.
feedback van andere lezers- Wee
Super! Met een zalig eind :))
x
tinucha: dank je! - joplin
het sprookje van de brooddoos!
xx - Annelies
Mooi vervolg en passend einde!x
|
