|
< terug
Galtur de Grote (68)
Sacha begaf zich naar de zacht kermende Lou, hield zijn revolver tegen haar slaap en verhief zijn stem in de richting van het bos waar Galtur verdwenen was.
"Kobelates van Faro, kom tevoorschijn of uw vriendinnetje wordt afgeslacht zoals uw vriend. Ik tel tot tien. Hoor je Kobelates ! Of Galtur ! Ik tel tot tien.
Eén… twee…drie…vier…"
Slechts enkele meters daar vandaan lag Galtur onder zijn onzichtbaarheidsdeken. Hete tranen vloeiden in beekjes over zijn wangen. Mon… zijn beste vriend… afgemaakt als een beest…Gedurende heel zijn missie had hij nooit een betere vriend gehad. De Rus was hem te slim afgeweest, op alle vlakken. Arme Mon…en het was zijn schuld…
"vijf…zes…zeven…"
Nu ging die moordenaar ook Lou executeren. Dat mocht niet gebeuren.
Sorry Faro…
Galtur verhief zijn stem maar hij kreeg geen klank uit zijn keel.
"acht…negen…"
Sacha wou de trekker overhalen toen hij iemand hoorde naderen.
"Hij komt er aan," zei Kusmin.
De man die in het licht van hun lampen verscheen was Fagnard.
"Fagnard, alle duivels !"
"Ik hoorde schoten, hebben jullie hulp nodig ?"
"Heb je de dwerg gezien ?"
"Mogelijk, ik heb iemand in het bos gehoord, in de richting van de Bunker."
"Dat moet hij zijn."
"Wat doen we met het wijf ?" Kusmin trok Lou overeind.
Ze had moeite om haar evenwicht te bewaren.
"Neem haar mee, werk eerst dat lijk in de struiken, snel."
De andere Rus was intussen verdwaasd opgestaan. Sacha gunde hem geen blik. Even later verlieten ze, Lou meeslepend, de onheilsplek. Fagnard voorop. Hij genoot van zijn kleine wraak.
Toen het geluid van hun stappen uitgestorven was verliet Galtur zijn schuilplaats. Koortsachtig begon hij naar zijn vriend te zoeken. Hij vond het zielloze lichaam enkele meters naast het pad tussen een bos brandnetels.
"Mon, Mon toch, waarom heb ik naar jou geluisterd…"
Tranen biggelden onafgebroken over zijn gelaat. Met inzet van al zijn kracht slaagde hij er in het lichaam op het wegeltje te trekken. Uitgeput zeeg hij neer. Toen hij weer wat op adem gekomen was zocht hij een voorwerp uit op zijn jas en transformeerde dat naast het lichaam van zijn vriend. Weer moest hij beroep doen op al zijn kracht om de blauwe sloep over het lichaam te hijsen.
Hier lag hij beschut tegen de vraatzucht van wilde dieren en zouden ze hem ook snel terugvinden indien ik faal, dacht Galtur. De vinders zouden wel raar opkijken, een gloednieuw vaartuig in de Hoge Venen met daaronder een lijk. Met een laatste verdrietige blik op het gelegenheidsgraf van zijn vriend ging hij opnieuw op weg. Ditmaal nam hij geen enkel risico. Hij had de mantel over zijn hoed geslagen en die was ruim genoeg om heel zijn lichaam te bedekken en te verbergen. Hij beperkte het gebruik van zijn lamp en hield af en toe halt om te luisteren naar verdachte geluiden.
feedback van andere lezers- Wee
Ademloos ...
x
diomedes: Danku Wee - joplin
wat een goed verhaal!
xxx
diomedes: danku Joplin.
|
