Volg ons op facebook
|
< terug
De Familie 1
Eerste kennismaking met een deel van m'n toekomstige familie..
Het begint al bij de geboorte van het kind. Familie gaat op bezoek in de kraamkliniek. Papa en mama zijn fier op hun nieuwe spruit. De ouders en schoonouders, tantes en nonkels, broer en zussen, iedereen moet dat baby'tje komen bewonderen. Iedereen moet op de foto met de pasgeborene. Een herinnering voor 't nageslacht. De baby hoort z'n toekomstige verwanten en denkt er het zijne van. Wie zijn die rare mensen, vraagt de baby zich af. Kunnen ze niet wat minder lawaai maken? Het lijkt hier wel de Sinksenfoor, toen ik nog in de buik van m'n mama zat. Die zat in de botsauto's maar te botsen, terwijl ik bijna verzoop in haar vruchtwater. Al goed dat ik toen nog een soort van vis was. En mijn papa die schoot in het schietkraam al z'n geld op om toch maar die grote pluchen tijger te winnen. Van schieten had hij wel verstand. Dacht hij toch. Anders was ik er niet geweest, zegt hij fier als een gieter. Hij zegde er niet bij dat het twee jaar geduurd heeft om mij te verwekken. De macho…
Kijk, daar heb je tante Julia. Die beweert dat Boudewijn de Groot speciaal voor haar een liedje gemaakt heeft, toen ze nog in Amsterdam rondliep als hippie. Toen ik nog in de buik van mama zat, hoorde ik haar het te pas en onpas vertellen. Ik herken haar stem uit de duizenden. Hé, tante Julia, haal je borsten van m'n schouders, ik stik bijna door je grote tieten. Ze staan er niet bij stil dat ik als baby veel meer weet dan ze denken. Of denk je dat ik niet op de hoogte ben van het reilen en zeilen in de familie?
M'n papa, die zo zat als een kanon, de kelder in donderde omdat hij dacht dat het de wc was. Bleef gewoon liggen tussen de patatten en de ajuinen. En mama maar vloeken dat ze beter lesbisch geworden was…
Af en toe gaf ik eens een goeie stamp tegen haar ingewanden. Kwestie van te laten voelen dat ik er ook nog was. Voel een keer, de kleine is weer aan 't stampen. Ja, 't zal een voetballer worden, zeiden ze. M'n gedacht, ja?
Ik stampte gewoon omdat ik mij eens goed wou uitrekken. 't Was daar nogal bekrompen in die buik. In het begin viel het nog mee. Plaats genoeg, maar naarmate ik groeide, had ik minder en minder plaats. En slapen was er ook al niet meer bij. Ik dacht op zekere moment dat ik in een vulkaan woonde. Dat geborrel en gesis van haar maag kwam me de strot uit. Eet verdomme dan toch iets deftigs, dacht ik. Ik ben die ajuinsoep en die peulvruchten zo moe als koude pap. En koude pap zou ik nog genoeg moeten slikken. Zeker als m'n papa mijn papje moet geven. Maar kom, ik loop vooruit op de zaken. Zover zijn we nog niet. Nu lig ik nog in de kraamkliniek. De verpleegster heeft juist aan m'n mama uitgelegd hoe ze een luier moet verschonen. Ik ben m'n best aan het doen om die propere luier in de kortst mogelijke tijd vol te schijten. Zodat m'n mama haar nieuw aangeleerde kunstje kan vertonen aan iedereen die het geen scheet kan schelen. 't Wordt tijd dat ik eten krijg, ik verrek van de honger. Lekker sabbelen op de tepel van mama schept een intieme band. Is wetenschappelijk bewezen. En ik maak er m'n papa jaloers mee. Moest ik kunnen spreken, ik zou vragen of hij geen moedermelk moet hebben voor in zijne koffie. Maar ik kan nog niet spreken, dus is alles voor mij alleen. Ga ik proberen vol te houden tot ik veertien jaar ben. Ik heb nog een lange weg te gaan…
Nonkel Isidoor komt straks op bezoek. Zegt m'n mama tegen mij. Nonkel Isidoor wordt je peter. Nonkel Isidoor heeft veel centjes. En woont in een grote villa met zwembad en heeft twee paarden. Vier paarden, denk ik, ge vergeet tante Gertrude ( Geertje, voor de familie ) en zijn schommelpaard. Waar blijft m'n eten? Moest ik al kunnen lopen, ik ging naar de frituur. Maar ik kan nog niet lopen. Ik kan zelfs nog niet kruipen. Feitelijk kan ik nog helemaal niets, buiten m'n keel open te zetten en m'n luier vol te schijten. Maar 't is toch al een begin. De rest zal ik wel leren, hoop ik.
Eindelijk, ik krijg m'n portie borstvoeding. Heerlijk. Mama zegt dat ze gaat overschakelen op de papfles, haar borsten doen teveel pijn. Ik wil dat niet en neem me voor om niet te drinken van die onpersoonlijke papfles. Ik heb er geen band mee. De verpleegster zegt dat ze afkalvingapparaat zal brengen. Of iets van die aard. Zo goed heb ik nu ook weer niet geluisterd. Als ik aan 't eten ben, moeten ze mij gerust laten. Hopla, daar gaan we weer. Ik word over de schouder gelegd om een boerke te laten. Ik laat er eentje met veel slijmpjes. Mama haar nek hangt er vol mee. Ze is niet content en nog minder tevreden. De verpleegster zegt dat het normaal is. Dat weet ik ook wel. Of denk je dat ik voor m'n plezier in haar nek overgeef? Misschien wel hé? Een beetje wraak kan geen kwaad, dat komt door al dat botsen in die botsautootjes. Mama gaat zich wassen en opmaken voor het bezoek. Ik hoor haar foeteren dat die slijmen stinken. Ja, wat had ze gedacht hé? Dat ze geparfumeerd waren? 't Is puur natuur, denk ik.
Ha, wie we daar hebben. Isidoor. Komt ge uw petekind bezoeken? Hoor ik mama zeggen. Hij heeft juist gegeten. Liet toch wel een boerke in m'n nek zeker. En stinken, ge hebt er geen gedacht van. Ik kan het me voorstellen, zegt nonkel Isidoor. Allé, laat me die spruit eens zien, slaapt hij? Nee, hij is wakker, maar 't zal niet lang meer duren, hij doet z'n oogjes al dicht. Ja, ik doe m'n oogjes al dicht. Maar niet omdat ik wil slapen. Nee, ik wil die grote loebas van een nonkel niet zien. Die toekomstige peter spreekt niet, maar blaft. Zou beter hinniken als z'n paarden, lijkt me veel leuker. Ik zie een dikke kop verschijnen boven m'n wiegje. Man, ga toch uit m'n zon, ge belemmert m'n uitzicht. 't Is precies alsof hij iets wil zeggen, 't is een rappe.
Ik steek mijn duim in m'n mondje. Die fopspeen smaakt naar rubber. 't Gaat toch geen duimzuiger worden, hoor ik nonkel Isidoor vragen. Wat is er mis met op m'n duim te zuigen? Die duim maakt toch deel uit van m'n lijfje? Mama trekt m'n duim uit m'n mondje en duwt de fopspeen er terug in. Ik spuug hem uit. Mama probeert het nog een keer. De eerste tekenen van een generatieconflict vertonen zich. Hier, peter, pak hem maar eens vast, uw petekindje. Jaja, we weten het nu onderhand wel. Nonkel Isidoor wordt m'n peter voor degenen die het nog niet weten…
Ik durf niet goed, zegt nonkel Isidoor, ik ben bang dat ik hem ga laten vallen. Een boom van een vent is bang van een baby'tje. ' Is een beetje zoals de muis en de olifant. Maar nee, Isidoor, hij zal je niet bijten hoor. En daarbij, hij heeft nog geen tandjes hé? Wacht maar af, denk ik, 't is een kwestie van een jaartje of zo. In mijn geval zal het nog rapper zijn. Ik word opgetild en bevind mij plots op de schoot van mijne nonkel. Wacht, zegt mama, ik ga een fotootje nemen. Ik moet dringend auteursrechten claimen voor 't gebruik van m'n beeltenis, denk ik. Maar ik heb niets in de pap te brokken, moet alles lijdzaam ondergaan. Ik voel iets lopen langs m'n billetjes. Iets warm en zacht. Nonkel Isidoor zegt dat het precies is of dat ik kaka gedaan heb. Hij slaat de nagel op de kop. Kaka en pipi, nonkeltje en het loopt via de zijkanten van m'n luier op uw grijze broek. Nu ben je ineens gezegend. Halleluja. In pyjama. Verdomme, diene kleine heeft op m'n broek geplast en gescheten, roept nonkeltje. 't Is puur natuur, denk ik wederom. Nonkel heeft z'n bekomst gehad. Geeft me in ijltempo terug aan m'n mama. Stout manneke , zegt ze. Dat doen we toch niet, op uwen peter plassen? Jawel, dat doen we wel. Leer dan hoe je een luier deftig moet aandoen. Ik hoor nonkel foeteren in de badkamer dat hij er al spijt van heeft dat hij m'n peter moet worden. Ik heb er nu al spijt van dat hij mijn naam mocht kiezen. Wie wil er in godsnaam door 't leven gaan met een naam als Dorus? 't Schijnt een compromis te zijn tussen m'n papa en z'n schoonbroer. Eerst zou ik ook Isidoor heten, maar daar was m'n papa tegen. Dus is het Dorus geworden. Ik zie nu al de motten rondvliegen die in z'n oude jas zaten…
©GoNo
feedback van andere lezers- diomedes
De betere Brusselmans...
GoNo2: Dank u! - Wee
Ik geniet :)
x
GoNo2: Dank u! - warket
Zoals Wee zegt: van genoten. U slaagt erin met een eigen schrijfstijl de lezer mee te nemen.
Schrijffoutje: uittrekken moet uitrekken zijn...
xx
GoNo2: Dank u! - joplin
Ha, die Dorus, alweer gelachen
en een eerste generatieconflict
xx
GoNo2: Dank u! - andremoortgat
Ik kende GoNo2 nog niet...
Fout van mij !
Dit is kolder in 't kwadraat !
Proficiat
GoNo2: Dank u! - Annelies
Graag gelezen! :)
GoNo2: Dank u wel! - tinucha
heerlijk standpunt uitgekozen! want wie weet er immers wat baby's denken?
GoNo2: Dank u wel!
|
