Volg ons op facebook
|
< terug
In het wilde weg
Als het dan waar is dat sommige gebeurtenissen in je jeugd je houding bepalen in je verdere leven, dan was het beslist de Sergeant Chambers episode op 14-jarige leeftijd geweest waardoor Ernst Hellemans een afkeer had gekregen van schiet¬wapens. Zelfs de klap¬per¬tjespistolen en water¬pistolen waarmee kinderen cowboytje speelden in de straat of op het schoolplein. Hij moest er gewoon niks van hebben. Dezelfde afschuw voelde hij niet voor messen. Het had echt iets te maken met het richten, het overha¬len van de trekker.
Zijn aandacht was getrokken door aanstellerig mei¬dengegil en hij zag hoe een van de jongens onder de les een luchtdruk¬pistool aan anderen liet zien. Hij liep naar de jongen toe en pakte het ding af, alsook de doos met kogeltjes. Het kwam bijna tot een handgemeen want de knaap wilde het ding eerst niet overhandigen. Het was het wapen van z'n oudere broer. "Dan kan je broer het bij mij vandaag of morgen na schoo¬ltijd komen ophalen," zei hij resoluut. Het duurde daarna nog een poos voor ook de overdreven reage¬rende meisjes tot rust kwa¬men. Het was alsof ze een muis, een dikke spin, een manlijk geslachtsorgaan, of iets anders dat eng was hadden gezien.
Niemand was die dag of de volgende dag op school gekomen om het wapen op te eisen hoewel hij beide keren tot een uur of vijf in de lerarenkamer had zitten werken. Het pistool en het doosje kogeltjes had hij in het achterste vak van z'n akten¬tas; in de andere vakken zaten de proefwerken die hij na moest kijken. Met het onding in de tas voor zich op tafel kon hij zich slecht concentreren op het corrigeerwerk. Hij zette z'n bril af en kneep in het neusbeentje tussen z'n ogen. Z'n hoofd vulde zich met beelden van vroeger. Als hij hier op school daar nu ook al last van kreeg...Thuis kon hij helemaal niet werken.
Soms keek hij naar zo'n jongen in de klas en dan zag hij zichzelf op die leeftijd. Er viel dan een gat in de les, hij wist dan niet meer wat hij net aan het uitleggen was. De leerlingen en hij keken elkaar dan stom en begrijpeloos aan. Zou hij ook hard op weg zijn om overspannen te worden? Op z'n drieënveertigste was hij de op één na oudste leerkracht op school - alleen de leraar Nederlands was ouder. De meeste docenten haalden hun pensioen niet. Ze werden of ziek, of overspannen, of gingen dood. Ernst voelde iets aankomen. Op 43-jarige leeftijd was z'n vader gek geworden en had zelfmoord gepleegd.
De jongen van wie hij het pistool had afgepakt had al een paar keer op z'n voorhoofd gewezen ten teken van hoe die er over dacht. Die jongen leek wel een beetje op hemzelf zoals hij vroeger geweest moest zijn op ongeveer dezelfde leeftijd. Hij kon het niet nagaan want bijna alle foto's van vroeger had hij verbrand. Alleen een foto van z'n overleden moeder als jonge vrouw, en een paar foto's van z'n twee oudere zusters en hun echtgenotes uit Australië had hij nog. Maar de jongen in de klas beantwoorde aan het beeld van hemzelf toen hij op onge¬veer die leeftijd, iets jonger nog, aan de andere kant van de wereld op het jongensinternaat zat, kort na de dood van z'n vader. Dat eerste afschuwelijke jaar op die kostschool en in het `cadet corps`, toen hij zo bang gemaakt was door `school bullies`,de pestkoppen van de school, maar vooral door Ser¬geant Chambers met z'n geschreeuw.
Tegen de jongens die voor het eerst naar het schietter¬rein moesten om met de .303 kali¬ber geweren op doelen te schieten die op 600 yards tegen de heuvel geplaatst waren, schreeuwde Sergeant Chambers dat als ze de geweerkolf niet op de juiste plaats en stevig genoeg tegen de rechter schouder gedrukt hielden, de kans groot was dat door de `recoil`, de terug¬slag, de kaak of het sleutelbeen gebroken kon worden. Dit was al meerdere malen voorgekomen tijdens de jaarlijkse oefe¬ningen in het legerkamp Puckapunyal. De terugslag van de .22 geweren waarmee ze tot dusver op de andere schietbaan hadden geoefend, was nauwelijks merkbaar. Een .22 kon je best staande vuren. De .303 geweren waren heel iets anders. Die waren nooit bedoeld voor jongens van veertien of vijftien, maar voor vol¬wassen kerels - `real men` zei hij en stak daarbij z'n borst nog verder naar voren - in de eerste en tweede wereld oorlog.
Een paar jongens keken benauwd. Vooral Barton Dole die 's nachts in de tent die ze met z'n vieren deelden huilde omdat hij heimwee had naar huis - Barton, die later Austra¬lisch kampioen schoonspringen zou worden, en nog weer later zelf¬moord zou plegen. Net als Ernsts vader. Ernst moest zelf ook heel bang hebben gekeken want Sergeant Chambers kwam recht voor hem staan en brulde - gewoon spreken kon hij niet - "What's the matter with you, boy! Did I scare the shit out of you?" Niemand durfde te lachen. "Wipe that smile off your face!" schreeuwde Sergeant Chambers toen hij toch ergens een ner¬veu¬ze glimlach bespeurde. Ook had hij tegen een jongen gezegd dat hij hem invalide zou trappen als hij dit of dat weer verkeerd zou doen. Imponeren kon Sergeant Chambers, koeioneren, dreigen en kleineren. Op de schietbaan liet hij zien hoe hij met een brengun vanuit de heup kon schieten. Hij schoot op de eucalyptus bomen opzij van de heuvel waar wat schapen graasden. "Shit, I bloodywell missed," grijnsde hij toen de schapen het op een lopen zetten. De brengun werd teruggezet op z'n twee pootjes bij de andere brenguns - daar zouden de cadet onderofficieren mee schie¬ten,op automatisch zowel als op enkelschot. Deze oudere jon-gens liepen gewichtig rond met petten op inplaats van barret¬ten zoals de anderen. De twee Vickers machineguns die verderop opgesteld stonden en waar men in geknielde zithouding achter moest, waren voor de twee beroepsmilitairen die met Sergeant Chambers meegekomen waren. Na de schietoefeningen zouden die instructie geven in `lobbing the handgrenade` over de onderste takken van de eucalyptus bomen.
De voorste rij jongens werd gesommeerd te gaan liggen met de .303 geweren tegen de schouder en de ellebogen op de grond. Sergeant Chambers brulde zijn instructies en z'n waarschuwin¬gen wat betreft kaak en sleutelbeen. Alles moest op de juiste manier gedaan worden zoals hij het hen had geleerd.
"Ten rounds," brulde hij terwijl hij achter de jongens heen en weer liep. "When I say FIRE! you fire ten rounds of ammunition, then reload and await further instructions." Hij liep de hele rij af om te checken dat iedereen goed lag opge¬steld, de benen uit elkaar, de laarzen met de tenen tegen de grond, de ellebogen voldoende uit elkaar, de kolf stevig tegen de rechter schouder en de wang tegen de kolf gedrukt. Ernst, die in de tweede rij klaar stond, wachtte op zijn beurt om te gaan liggen met z'n geweer bij de paaltjes die op afstand van vier yards in de grond geslagen waren.
Toen Sergeant Chambers FIRE! riep was het of horen en zien je verging. Dit was wel wat anders dan de droge korte knallen van de .22 geweren. Het donderend geraas van de .303 geweren, de brenguns en de Vickers machineguns tezamen deed hem denken dat hij tussen de rails lag terwijl er een goede¬rentrein over hem heen denderde. Toen alles voorbij was suis¬den z'n oren, was hij verdoofd. Hij kon niks meer horen.
De eerste rij stond op en liep naar achteren. Ernst moest nu. Hij lag tussen Barton Dole en de uiterst zenuwachtige Malcolm Bradshaw, die eigenlijk linkshandig was maar niet had durven vragen of hij het geweer niet tegen de andere schouder mocht houden. Malcolm was de jongste, hij was nog maar net twee dagen geleden in het kamp veertien geworden.
Sergeant Chambers brulde weer z'n instructies maar nie¬mand bleek hem goed te kunnen verstaan. Een paar jongens keken met bange gezichten achterom. Daarom liep Sergeant Chambers nu ineens voor de rij terwijl de geweren allemaal in zijn rich¬ting waren. Iets wat men nooit mocht doen, dat had men als eerste geleerd. Sergeant Chambers brulde en vloekte als voor¬heen, maar Ernst kon hem maar half verstaan. Hij wist niet of ze nu al moesten laden of nog wachten tot Sergeant Chambers het zei. Malcolm en Barton hadden de patronen al vastgeklikt zag hij toen hij even opzij keek dus deed hij het ook.
Sergeant Chambers liep net hun kant op en brulde "When I say FIRE!..." op het moment dat hij pal voor Malcolm stond. Uit pure zenuwachtigheid begon die te schieten en als reflex begon toen iedereen het vuur te openen. Ook de brenguns en de Vickers.
"Stop! Hold your fire!" schreeuwde Sergeant Chambers, maar verderop kon niemand hem horen en gingen ze door met schieten. De man stond raar te dansen en hulpeloze bewegingen te maken in de buurt van Ernst die een beetje links van de schietschijf richtte en hem probeerde te raken. Op kniehoog¬te; niet te hoog, want dan zou het lijken of het opzet was. Het moest per ongeluk zijn.
Het liep goed af voor Sergeant Chambers. Niemand had hem geraakt. Hij liep tussen Malcolm en Ernst naar achteren, ging de rij langs en bracht het vuren tot stoppen. De meesten hadden de `ten rounds` al verschoten. Het was de enige keer dat men iets van angst op het gezicht van Sergeant Chambers had kunnen bespeuren. Ze kregen het bevel op te staan. "Shit I bloodywell missed," fluisterde Ernst tegen Malcolm toen ze naar achter liepen.
Ernst merkte dat hij weer had zitten mijmeren. Het was heel stil geworden in de lerarenkamer en de rest van het schoolgebouw. Van het corrigeerwerk was weer niets terechtge¬komen. Toen hij uit het raam keek zag hij dat het al begon te schemeren. Hij stopte de papieren in de aktentas. Even over¬woog hij of hij het luchtdrukpistool ergens op school moest achter¬laten of het weer meenemen naar huis. Hij bekeek het ding nogmaals en stopte het weer in de tas. Hij deed het licht uit en ver¬liet het gebouw. De conciërge stond trouwens op het punt om alles af te sluiten.
Bij het fietsenhok zag hij dat het voorwiel van z'n fiets weg was. Iemand had de moeren losgedraaid en het wiel weggeno¬men. Hij keek nog wat rond om te zien of het ergens lag of hing bij wijze van `practical joke`. Het kon natuurlijk een wraakactie zijn van de jongen die hij het pistool had afgeno¬men. Maar het kon evengoed gedaan zijn door iemand die zelf een lekke voorband had en uit gemakzucht de zijne had genomen. Als je een tangetje bij je had was dat zo gepiept.
Hij moest de fiets bij het stuur optillen en er zo mee naar huis lopen.
feedback van andere lezers- GoNo2
Ik lees het met-hort-en-stoten, al die streepjes doen me duizelen :-) - Wee
Indrukwekkend. Dreigend ook. Komt er een vervolg?
x - joplin
oeioei dat sergeantje
thuis niks te zeggen waarschijnlijk
piefpoefpaffers brrr
x
|
