|
< terug
Begin mei 2012
Zondag 29 april 2012
19h: Aan de kliffen zweeft ze op de wind. Daarna raast ze met staartwind naar beneden. Is het zij die speelt met hem of hij met haar?
Het is een samenspel.
Aan de grond geketend kijk ik ernaar, voel me meeuw en wind. Mijn fantasie schenkt me vleugels. Godzijdank. Deze grens is verlaten.
Ver weg zie ik een man met een vrouw en een hond slenteren over het zand. Doof lees ik hun gebaren. Het is een zoon met Zijbijhem, Hijbijhaar.
21h45: Het wordt donker nu. Een laatste glimlach. Toverspreuken worden hier niet gedaan voor het slapen gaan. Waar is mijn bezemsteel?
Nog even de wind langs dit lichaam laten waaien. Waar slaapt de meeuw in dit breekbaar leven?
Maandag 30 april 2012
8h30: Een spoor tussen keien in glinsterend zand.
17h30: Op tafel ligt Chantal. Linkerborst halfbloot in een lederen jacketje. Beau monde niet te missen in dit seizoen.
18h: Ik overweeg een slentering langs aanspoelende golven. Misschien tref ik daar inspiratie aan, of een zeemeermin die bereid is muze te zijn.
Mijn bagage: een notitieboek en een potlood. De zee vloedt nu. Met gespleten ogen zie ik wat onmogelijk in kijkbeeld vast te leggen is. Alleen woorden zijn hiertoe in staat; de schrijver hulpeloos met zijn rug tegen een betonnen schavot.
Het water heeft het zand in beslag genomen en ruist. Opnieuw kijk ik naar de meeuw die over de deining scheert. Ik wil met mijn wijsvinger het ritme van de zee aanraken, haar onmogelijke schaduw in de dageraad zien. Nu dit kan is het geen verlangen meer. Mensen wandelen voorbij.
Dinsdag 1 mei 2012
's Ochtends bij eb magie van steen ontdekken. Met krijtsteen maak ik een tovenaar. De visser komt morgen vermist aan wal.
Zij heeft een halssnoer uit gedaan. Zo tekent de zon in stilstand geen bleke schaduw over haar bruine huid.
'Mama, waar zijn jullie?'
'In een dorp.'
'We hebben eten klaar gemaakt.'
'We komen.'
Het mooiste van schoonheid is dat het vergankelijk is. Je bent wie je bent, maar nooit wie je was. Vanavond keek ik naar het allermooiste: bewegend water en vuur.
'Waar is Bert?'
'In de badkamer.'
'Waar is de sleutel van de deur?'
'In mijn handtas.'
'Waar is je handtas?'
Woensdag 2 mei 2012
8h: Er komt nevel en wind uit de zee. In de zandvlakte vind ik mijn steen.
20h: Iemand klauwt visvlees uit graten. Wanneer ik daarna buiten ga komt een gevleugelde dichtbij. Vluchtig prot hij een kak. Daarna vliegt hij weg. Ik heb in zijn oogjes gekeken. Ze spelen subtiel met zwaartekracht in een vastberaden evenwicht.
Donderdag 3 mei 2012
'Wat doen we vandaag?'
'Eerst koffie. Daarna omelet.'
De lampkappen hangen te laag over tafel. Telkens als ik recht sta stoot ik mijn hoofd ertegen. Er rijdt een huis voorbij.
Ik ga langs deze teruggetrokken zee, een onbevolkte vlakte die onveranderd is gebleven als naakte aarde in tijd bevroren.
Vrijdag 4 mei 2012
Bij het luiden van de klokken op het middaguur wordt de dag te dromerig om ergens naartoe te gaan. Straks, na het eten, film ik hun vertrek. Daarna gaan wij twee over de zandvlakte.
Het was een samenzijn alsof onze levens voorgoed verbonden werden. Nu ze weg zijn voel ik een vage leegte. Alleen met haar kan ik absolute stilte beleven.
Het gewicht van mijn lichaam drukt diepe sporen in het zand.
feedback van andere lezers- joplin
het mooiste van schoonheid is...
zo vlak bij de zee
wat een geluksvogel
ben jij!
xx
warket: Tot nu toe wel joplin. - Wee
Ik miste je al. Maar dit schrijven maakt het méér dan goed :)
Prachtig beelden schrijf je ons hier, ik houd ook zo van de zee.
Heeft Bert geen naam 'gekregen' van jou? Net als Vuurvrouw en anderen?
(Onder maandag: notitieboek ipv notietieboek.)
x
warket: Nee, onze kinderen kregen al een naam bij hun geboorte. Ik heb notietieboek veranderd. Dank.
|
