naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Vlier-3

door arwenn

Zo praatten ze, tot ze met de dageraad bij een enorme boom aankwamen met een open plek ervoor. In, of eigenlijk met de boom verweven, bevond zich een gigantisch huis; het volgde de lijnen van de boom en zijn takken, even hoog en breed als zijn drager toeliet. Ortas ging haar voor naar de wortels van de boom; het leek wel of de traptreden in de boom waren gegroeid. Ze klom omhoog, zich verbazend over wat ze zag, en liep het huis in. Een bescheiden hal verwelkomde hen; doorheen de wanden hadden takken zich geweven, volledig gezond. De grote, groene bladeren versierden de wanden. Bloemenranken hadden zich rond de takken gewikkeld, de hal versierend met ontelbare kleuren. Verwonderd door dit aangezicht schrok Hùna bijna van Ortas' stem. "Welkom, Hùna." lachte hij. Hùna liep achter hem aan naar een andere kamer, ongeveer halverwege de hal. Die zag er even adembenemend uit. Dit was overduidelijk de bergkamer voor Ortas' wapens. Nog nooit had ze een wapenkamer zo opgeruimd gezien. Dunne takken hadden zich gevormd tot houders waar talloze kruis- en handbogen in hingen. Zeven kokers met pijlen hingen aan eenzelfde soort takken. Ieder detail in dit huis zag eruit alsof het zo volmaakt natuurlijk was gegroeid. Ortas liet zijn pijlenkoker van zijn schouder afglijden en hing hem naast de andere zeven. Zijn kruisboog legde hij aan de andere kant van de kamer neer, bij vier anderen. Toen wendde hij zich weer tot Hùna. "Laten we eerst gaan eten. Gelukkig had ik nog het één en ander liggen, anders had ik die kerel van jou iets minder genadig van kant gemaakt." Hùna knikte en volgde Ortas naar een derde ruimte. In het midden van de ronde ruimte lag een kuil met een rooster en een spit erboven; iets hoger hingen repen vlees te drogen. Recht boven de kookplaats bevond zich in het dak een groot gat, wat erboven overdekt werd met een tweede laag bijééngegroeide takken. Het liet een spleet over, waardoor de rook naar buiten kon. Ontelbare planken vulden de muren, volgepakt met etenswaren, kruiden, potten, flessen en nog veel meer. Ortas liep naar de voorraadplanken en scharrelde doelbewust een aantal kruiden bij elkaar, die hij boven de koperen pot die aan het spit hing verkruimelde. Toen plofte hij neer op een bank naast de pot en keek even bedenkelijk in het vuur, alsof hij met zijn gedachten werelden ver weg was. Hùna ging wat ongemakkelijk op de bank tegenover die van Ortas zitten en liet haar ogen ook naar het vuur afdwalen. Vlammetjes dansten, likten aan het rooster alsware ze erdoorheen wilden bijten, ontsnappen en de pot wilden aanraken. Af en toe kwam er één gevaarlijk dichtbij, maar geen van de vlammen kwam hoog genoeg. Na een tijdlang zwijgend stil te hebben gezeten, kwam Ortas in beweging, rommelde wat op een plank en kwam terug met twee kommen en lepels. Ook tijdens het eten viel er geen woord, terwijl Hùna's nieuwsgierigheid naar deze plek en deze man bleef stijgen.

feedback van andere lezers

• warket
  Die fantasie, bijna teveel voor deze wereld.
  Aan de ingang van een vossenhol onder de wortels van een oude boom in een holleweg schreef ik met een vinger mijn naam in het ijzerzand. Een spoor dat zo meteen verdween in erosie van tijd.
  arwenn: Dankjewel voor de mooie fb!
  Heb nog zeeën aan fantasie over voor de rest (;
  
  x
• Annelies
  En ook ik ben nog altijd nieuwsgierig naar meer :) Je schrijfstijl zorgt ervoor dat ik me volledig in dit verhaal waan. Prachtig!x
  arwenn: Het plan is zeker om er een lang verhaal van te maken, misschien zelfs meer dan dat. Dankjewel voor het lezen en de feedback!
  
  X
• Wee
  Ik houd van bomen die verweven zijn met gigantische huizen!
  Zie het zó voor me.
  Mooi stukje, Arwenn!
  x
  arwenn: Ik ook! Wat zou ik daar graag wonen... Dankjewel voor het lezen!
  
  X
• joplin
  knap
  x
  arwenn: Dankjewel!
  
  x