|
< terug
Pesten (1)
Wie heeft bedacht dat het pesten van kinderen onder elkaar leuk zou zijn ? Reeds in vroeger tijden was het
een tijdsvermaak van de kinderen onder elkaar. Met het klimmen van de jaren werden er steeds meer ideeën
in kinderhoofdjes gecreëerd.
In de jaren zestig was het dan ook dat dit verhaal van de pestwereld zich afspeelde en in al zijn ontwikkelingen werd toegepast, waarin later in de inmiddels volwassen kinderen veel problemen voortkwamen als gevolg van hun pestverleden.
Wat was Brechtje blij dat ze nu ook naar school mocht. Rode wangen van de spanning , een spanning die ze ook in haar buik voelde als ze aan school dacht. Ze had een mooie nieuwe lange broek met een rode rui gekregen om er op de eerste schooldag er leuk uit te zien. Haar mooie blonde krullen waren mooi geborsteld en hingen zwierig over haar schouders heen.
De rugtas stond ook al klaar, het was een mooie ze had hem zelf mogen uitzoeken toen ze met haar Oma naar de stad ging. En nu stond hij dan daar te wachten tot het tijd was om hem mee te nemen naar school, gevuld met een pakje drinken en een lekker koekje.
Ha, daar kwam haar moeder al uit de keuken : ,, Trek je jas maar aan " zei ze, ,, Het is tijd om te gaan".
Ze pakte daarna samen met haar moeder de fiets uit de schuur en daar ging het dan was het eindelijk zo ver dat ze op de fiets richting haar nieuwe school fietste. Drie maanden geleden was ze al zes jaar geworden,
En dat was de leeftijd dat ze naar de eerste klas van de Madoeraschool mocht. Eerst was er nog de zomervakantie en toen die naar zes weken voorbij was kon ze eindelijk naar school.
En nu was het dan zover, ze waren bij de school aangekomen en moeder zette haar fiets even eerst zelf tegen het schoolhek en toen liepen ze samen naar de fietsenstalling voor haar eigen fiets.
De fiets ging op slot en haar moeder deed het sleuteltje in haar eigen portemonnee om die te bewaren voor als ze tussen de middag weer naar huis ging om een boterhammetje te eten. Samen liepen ze de school binnen, oef wat was die toch groot als je er zo voor het eerst binnen kwam. Brechtje was er al vaak langs gefietst en gelopen maar buiten zag de school er toch heel anders uit. De school was in een U vorm gebouwd en daar tussen in was het speelplein waar ze konden spelen in de pauzes.
En dan was er nog een groot voetbalveld dat aansloot op het speelplein het was van zwart zand met kleine kiezels gemaakt. Er stonden aan de zijkanten grote kastanjebomen die vast al heel oud waren.
Dan stond er om het hele schoolgebouw met speel en voetbalveld een groot hoog ijzeren hek dat op slot ging als alle kinderen op school waren.
Toen Brechtje de jas had opgehangen liep ze samen met haar moeder de klas binnen waar twee grote rijen met schoolbanken stonden waar twee kinderen per bank konden zitten. De juffrouw liep naar hen toe en gaf Brechtje een hand.
,, Ik heet Juffrouw Vierkant en wat is jouw naam?" vroeg ze aan Brechtje. ,, Ik heet Brechtje " zei ze heel zachtjes en verlegen terug tegen die voor haar zo vreemde juffrouw. Haar moeder stond haar bemoedigend toe te knikken, zo van toe maar je hoeft niet bang te zijn. ,, Zeg je moeder maar gedag en dan mag je een plekje in een van de schoolbanken uitzoeken" zei die voor haar zo onbekende juffrouw tegen haar.
Brechtje vond haar stem helemaal niet prettig klinken en ze vond dat die juffrouw er maar streng eruit zag met haar grijze haren in een grote knot achter op haar hoofd.
Snel gaf ze haar moeder nog een knuffel en een dikke zoen en toen liep ze een beetje twijfelend naar de schoolbanken toe. Sommige banken waren nog leeg maar in sommige zaten ook al twee meisjes druk te kletsen. En er waren ook nog banken waar nog maar een meisje of jongen inzat.
Ze overwoog bij zichzelf of ze in een lege bank zou gaan zitten of bij een ander meisje in de bank. Maar ze koos toch voor het eerste want ze durfde eigenlijk niet zo goed bij een ander te gaan zitten want ze kende er nog niemand van de kinderen die er al waren.
Toen ze eenmaal in de bank zat keek ze eens voorzichtig om zich heen, achter in de klas stond een enorme grote ronde zwarte kachel. Zo'n grote had Brechtje nog nooit gezien, die moest toch wel veel warmte geven als het koud was dacht ze bij zichzelf.
feedback van andere lezers- Wee
Helder sfeerbeeld van die tijd, Hettie.
Juffrouw Vierkant, dat klinkt al spits en streng, brrr.
Zie wat spelfoutjes, maar die vind je wel bij herlezen.
Ben benieuwd hoe het Brechtje vergaan zal ...
x
hettie35: Dank je voor het lezen,
groetjes Hettie - joplin
alles nieuw is toch best spannend voor zo'n kindje
xx
hettie35: Helemaal waar , dank je wel voor het lezen.
Groetjes Hettie - Hoeselaar
Heb zulke klaslokalen ook gekend (1942) en dat piepen van de griffels op de leien, verschrikkelijk!!
Willy
hettie35: In gedachten kan ik het nog horen, pffff.
Leuk dat je kwam lezen Willy.
Groetjes Hettie
|
