|
< terug
Joie de vivre
Ik wil nooit héél goed zwijgen. Kan iemand me verlossen van mijzelf? Pauze. Na middernacht word ik vijf keer wakker. Rechts, midden, links. Breekbaar. Voorzichtig laat ik je verder dromen in een veilig gevoel. Geruisloos wordt het nu vijf uur dertig. De lente is zo intens dat het kruid en bloemen uit de voegen van het stenen buitenplaveisel barst.
Vertrek. Ik groet de maan en klim met de zon in deze dag.
Warket, nu mag je niet stil blijven staan.
Tek?
Een maaier scheert bermen kaal. Vroeger zeiden ze foert. Hier en daar worden klaprozen gespaard.
Volle maan is net voorbij en met Venus spelen we op de tamtam. Ik herken op dit pad leven en dood. Misschien vannacht of morgen ga ik de dampkring uit.
Ik geloof niet meer in de regelmaat van seizoenen. Benauwd grillig is het niet maar laat mij mijn onderaards labyrint. Ik moet niets hebben van mensen die in taal uitsluitend deponeren. Liever sprekend denken, aarzelen, suggereren of desnoods voor de gek houden. Een klankbord in het leven.
Glimlach naar glimlach is vrede. Elders lokken ze een burgeroorlog uit, en hier in dit land heeft een prins toelating nodig om het te verlaten. Het mag, zolang hij zich goed gedraagt. Deze aarde vergaat.
Hoe laat is het nu?
Kwart voor twee en twintig. Het feestvarken danst joie de vivre. Als ik niet wil zal ik wel, ook al is mijn toverstok verdwenen. Ja, vanavond ben ik de duivel. Ik fluister iedereen het onmogelijke in. Kus mij vluchtig op de mond na twee en veertig jaren en doe niet zo weerbarstig wanneer ik huil om iemand vooraleer ik verder ga.
feedback van andere lezers- Wee
Intrigerend stukje, Warket. Kan de sfeer wel voelen maar nog niet vangen.
Begrijp je wat ik bedoel?
Ik lees dit nog wel een paar keer.
(R1: worD, r14: weerbaRstig?)
x
warket: Het is verbeetert...xx - joplin
laat me bruisen
laat me minnen
de dag de nacht
een ochtendgloren
rood een zonsondergang
heel de wereld
wil ik omarmen!
xx
|
