naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Maandag 23 juli 2012

door warket

Even was ik in paniek toen vanochtend een witte bloem op de vensterbank stond. Ze was er niet. Waarschijnlijk werkt ze, net zoals Vuurvrouw, op maandag niet. De gedachte dat ze nu ontspannen in de zon ligt te soezen maakt me blij. Het kan ook dat ze met hoge koorts in bed ligt of dat ze gisteren in een vergissing zich te pletter reed tegen een boom, uitgerekend mijn boom waaronder ik mijn relikwieën bewaar. Net voor ik begin te fantaseren op welke manier ik haar koorts zou milderen, of hoe ik mij op haar begrafenis zou gedragen, verschijnt ze aan het venster. Ze zet de witte bloem opzij om het raam naar binnen open te doen. Dan gaat ze zitten achter de computer. Ik doe alsof ik werk. Ik wil niet dat ze, al is het maar een twijfel, vermoedt dat ik haar gadesla en over haar schrijf.
Ik wacht op haar lunchpauze. Hier vlakbij staat een bank in schaduw van bomen. In dit heet zomerweer zal ze daar een broodje eten. Dan ga ik nonchalant niet te dichtbij naast haar zitten, probeer ik haar geur te ruiken en haar niet aan te spreken. Misschien rookt ze net zoals ik, is ze haar aansteker vergeten en vraagt ze vuur. Kan ik een glimp van haar ogen in mezelf onthouden. Eerst klim ik met een harnas aan naar de nok van een dak.

Bijna dertien uur: Ik heb de waterpomp ontkoppeld. Ze was er niet. Waarschijnlijk in de kitchenette met collega's gegeten.
Tant pi. Ik moet iets anders in deze zachte rooftocht verzinnen. Met een ekskuus het gebouw naar binnen gaan en vragen of men niet teveel hinder ondervindt van de nabijgelegen restauratiewerken. Mogelijk is er een parlofoon in haar nabijheid en opent ze hoogstpersoonlijk de deur. Maar het kan ook een collega zijn. Moest dat zo zijn vraag ik de weg naar de tweede etage met een openstaand raam en een witte bloem aan de zijkant verschoven.

Moest u ooit dit schrijven lezen, en dat doet u nu, weet dan dat we mekaar niet in de ogen kijken. Zelfs de insecten die over resterende leegte van dit blad papier met hun verbruikte toekomst jongleren kan u niet zien. U ruikt mijn adem niet, ziet niet hoe de tijd aan mijn lichaam knaagt. U ziet niets en leest alleen mijn woorden waarmee ik u in fictie zou kunnen beliegen.

Zijn het madelieven die ik zie in dit ongemaaid gras? De meesten zijn verwelkt. De pruimelaar is bij gebreke aan bijen onbevrucht gebleven dit jaar.
Vannacht voelde ik me wankel in een droom. Niemand, behalve vuurvrouw, hielp me overeind.

feedback van andere lezers

• Wee
  Práchtig, Warket.
  x
  warket: Dankje.
• tinucha
  ja, echt mooi!
• GoNo2
  Knap!
• joplin
  ik geniet van je
  xx
  warket: Ben je al mijn verbruikte toekomst beginnen te lezen?