|
< terug
Paarse luchten 2
Ik wist eerst niet wat ik hiervan denken moest, maar zo langzaam kwam ik er achter waarom dat ze juist mij hebben moesten. Zij waren het, die me de avond tevoren al groetend tegenkwamen en ik groette hen terug. Wist ik veel dat het die mensen waren die me daarna voor dit gesprek uitnodigden. Het gekke was dat ik hen al enkele dagen in het dorp rondlopen zag, en hier en daar een gesprek begonnen. Ik stond wel even perplex toen ze vertelden waarover ze me wilden spreken, goh, wie daar nog aan denkt, hé!
Ja, --ze zullen van de mensen uit het dorp wel gehoord hebben dat ik de vroegere bewoonster van het huis heel goed kende. Hier eindigde eigenlijk mijn brievenbestellerronde altijd, en omdat ik toen al mijn vrouw verloren had en dus alleen woonde, kreeg ik van deze bewoonster soms wel eens een kopje thee of soep aangeboden. Ik mocht zelfs wel eens mee-eten, en eerlijk gezegd ze kende wel wat van koken. Haar tuin begon daar waar nu nog die twee struiken tegen elkaar staan, daar had ze een soort poortje gemaakt dat toegang gaf aan haar aards paradijs. Ja, het was een grote tuin met allerlei planten en bloemen waar veel in te vinden was, vooral veel kruiden. Hoe lang ik deze vrouw al kende?
.Ach, laat me eens kijken-- ik was al drie jaar als aspirant brievenbesteller bezig, ja vroeger werd je niet van de ene dag op de ander postbode, je moest eerst het hele dorp kennen en de gewoontes van de mensen onder de knieën hebben. Je moest toen al als er nood aan de man was snel kunnen ingrijpen. Versta me niet verkeerd hé, we mochten geen doktertje spelen of medicijnen toedienen, nee dat niet, maar wel om hulp vragen. Toen ik al een paar jaar als aspirant postbode bezig was, woonde hier een oude vrouw die zich Thekla noemde.
Ted Belamy, dat was haar vaders naam, maar niemand kende haar onder die naam, enkel wij van de posten en in the Town hall natuurlijk. Thekla, zoals zij zich met voornaam liet noemen was een heel aparte vrouw. Ik ben nooit meer zo een vrouw tegengekomen, jammer eigenlijk, dat ik ze niet eerder heb leren kennen. Ik weet eigenlijk niet wat die mensen van me willen, Mevrouw Thekla was geen bekend iemand die de kranten haalde of dat er tv stations om haar gunst vroegen, helemaal niet. Ze willen ook het huis zien waar ze haar laatste levensdagen in verbracht. Als ik dan vroeg waarom dat zij dat zo nodig weten wilde, gaven ze me geen bevredigend antwoord. De woonst die Thekla tot aan haar laatste dag bewoonde was eigenlijk het woord woonst eigenlijk niet waard. Het was min of meer een houten veranda die niet echt deskundig in elkaar geflanst werd maar voor Thekla goed genoeg was om daarin te wonen. Meteen naar haar dood nu toch al heel wat jaartjes terug viel de veranda als vanzelf in elkaar, juist alsof ze
haar die laatste dagen nog wilde gunnen. Hank, William, June, en de dikke Berta kenden de goede ziel heel goed en allen hadden ze op de een of andere wijze veel met haar te doen gehad.
feedback van andere lezers- GoNo2
Ik ben blij dat je terug bent!!
Hoeselaar: Het doet me deugd dit te mogen lezen, een beter compliment kan men zich niet bedenken.
Willy - hettie35
Zoals ik al dacht en van jou gewend ben de goede kant, fijn om je weer te lezen, groetjes Hettie
Hoeselaar: Zoals ik je al beloofde dit wordt een goed verhaal
Willy - Wee
Ik volg!
x
Hoeselaar: Dank je wel zal proberen je niet teleur te stellen
Willy - andremoortgat
Ik ben geen Twitteraar
maar ik ben wel jouw "follower"
Hoeselaar: Heb dit verhaal dan ook al enkele malen opnieuw geschreven omdat ik geen yota had van het Nederlands
Willy - Danvoieanne
Op naar het vervolg
Hoeselaar: Leuk dat je me volgen blijft!
Willy - joplin
een dorpsroman
xx
Hoeselaar: Zo zou je het kunnen noemen maar ook weer niet
Willy
|
