Passie voor schrijven
|
||
home wat is writehi(s)story? bladeren uitgeven gezamenlijke publicaties boekenwinkel manuscriptanalyse inschrijven contact | ||
top 10 wedstrijden forum hulp |
Volg ons op facebookGa naar chat |
Paarse luchten 3door Hoeselaar
Ik noemde enkele van al die mensen die door haar geholpen werden, maar niemand die dit openlijk durfde toegeven. Waarom? Tja, ik kom later op dit thema terug en dan begrijpt u ook hoe dat de vork in de steel zit. Toen enkele jaren de nieuwe eigenaars dit kochten en het helemaal naar hun wensen verbouwden, sloopten ze als eerste die oude langgerekte veranda, enfin, dat wat er nog van over schoot. Het huis werd toen naar ik meen twee jaar nog bewoond en toen vertrokken de nieuwe eigenaars opeens met de noorderzon. Misschien dat ze hun financiële verplichtingen niet konden na komen, weet ik niet, maar er werd naarstig naar hen gezocht. Naar ik vernomen heb heeft men ze tot op heden nog niet gevonden. Als reden van hun snelle vertrek gaven ze een spookverhaal op maar ik van mijn kant heb daar nooit ofte nimmer iets van bemerkt. Nee, geef mij maar die oude Thekla terug! Goh wat was dat een vooruitstrevende vrouw. Ze nam haar eigen leven in de hand en trok zich niets van anderen iets aan. Dat laatste neem ik terug, want ze heeft heel wat mensen geholpen zonder daar een enkele cent voor te krijgen. Er was niets waar ze niet over mee kon praten, of dat nu het heelal betrof of waarom de mens steeds naar innerlijke rust zal zoeken. Niemand was in staat haar voor de gek te houden, en geleerd dat ze was, ongelooflijk. Ze woonde niet in het huis waar ik straks met die mensen naar toe ga, maar in een veranda die toen nog langszij dit huis lag. Toen ik Thekla leerde kennen was zij een vrouw van ik denk zo rond of net de vijftig voorbij, met goed verzorgd lang asgrijs haar dat nooit een kappersbezoek kende. Ze was niet erg spraakzaam maar wel steeds met het een of ander werk in de weer. Zo kon ze prachtige wat we nu bloemstukken zouden noemen maken, waarin ze soms gewoonweg lege eierschalen en veren in verwerkte, dan weer eens met bladeren of varens werkte. Ze maakte zelf de mooiste dingen met stukjes papier oude vodden, touw, gras en halmen. Ze gebruikte van allerhande materialen die ze in haar directe omgeving vond. Soms vroeg ze me om in een papierzaak gekleurde papieren mee te brengen of gips en klei, ja klei heb ik heel veel mee moeten brengen. Ik zag zelfs eens een klein boekje waarop ze van alles plakte ja zelfs foto's en veren en zand. Ze leefde heel alleen en neuriede meestal als ze een goede dag had altijd weer een en het zelfde melodietje. Soms als ik haar zomaar eens en zonder speciale reden bezocht, kon het voorkomen dat ze voor haar woonst zomaar zingend en dansend met een bepaald kreupel stuk houd in haar handen ronddraaide. Eens en dat is me steeds bijgebleven zag ik haar in hartje winter binnen in de benepen ruimte die tot haar beschikking stond op een soort van trommel aan het dansen was enkel gekleed enkel maar in een doorzichtige met schelpen bezetten doek. Ze stopte niet toen ik vroeg of ik binnen mocht, maar wees me naar een stoel waar ik me kon zetten. Ik gekleed in een pelsmantel met dito muts en zij bijna naakt maar gelukkig als geen ander. Bij haar zangen maakte ze steeds diezelfde overslaande keelgeluiden die men ook bij de indiaanse wel hoort. Men vertelde in het dorp dat ze van Indiaanse afkomst was, en men kon dit ook begrijpen als men zag hoe ze haar hoekige en bruinrode gezicht soms beschilderde. Heel veel mensen bezochten Thekla toen ter tijd, ze kwamen van heinde en verre als ze zich ziek voelden. Ze wist veel van kruiden af. Ze gaf de mensen hoop door hen te wijzen op hun eigen sterkte en verborgen krachten. De meeste ziekten zei ze me eens, spelen zich tussen de oren af, en geloof me voor dat je dat geloofwaardig naar hen over gebracht hebt ben je al een hele tijd met hen bezig geweest.
feedback van andere lezers
|