|
< terug
Vakantieverslag 2012 deel 5
Vrijdag 13
Ellie is jarig. Tijdens de tocht van eergisteren heeft ze al een cadeau uitgezocht, een fleece vest met Haut Alps erop.
We zijn voor derde keer de Ecrins ingegaan nu naar Pre de madame Carle. In Ailefroide zijn we gestopt. Daar was een camping, een hotel en een paar winkels waaronder een supermarkt waar je ook koffie kon drinken en iets kon eten. Het was een sfeervolle plek, aangezien wij daar gevoelig voor zijn hebben we de auto geparkeerd om even rond te kijken. We liepen het terras op om een kopje koffie te nuttigen. Een meisje die het bedienen nog moest leren liep in de supermarkt. We hoopten dat ze naar ons toe zou komen, maar zo werkte het niet. Ellie ging de kleine supermarkt in en vroeg aan de vrouw achter de kassa hoe het dan wel werkte. Ze betaalde voor twee cappuccino € 2.60 en kreeg een bonnetje mee. Ze kwam daar mee naar ons tafeltje. Nog gebeurde er niets. Ze ging weer naar binnen. De vrouw achter de kassa excuseerde zich overvloedig en vertelde dat Ellie de bon aan het meisje, dat nog moest leren serveren, moest geven. Met veel gelach over het misverstand kregen we toch onze koffie. Tijdens de escapades van Elie met de bestelling zag ik de eigenaar, de man van de vrouw achter de kassa, met zijn dochter, een lopertje van anderhalf. Ze zat op de dozen fruit die pappa met een steekkar naar een stalletje dat langs de weg stond bracht. De warmte en liefde tussen de twee straalde, samen met de zon, over het terras. Pappa had het écht druk en niet zoals veel mannen zeggen dat ze het druk hebben. Toch maakte hij tijd voor de kleine. In deze straling voelde ik mij welkom. Na de koffie zijn we verder gereden. De auto maakte en raar geluid dat verdween zodra ik de airco aan zette. We zagen onderweg een paar mensen op een plak sneeuw staan aan de kant van de weg. Uiteraard zijn we gestopt en hebben een paar stompzinnige foto's gemaakt op die sneeuw. We vervolgden onze weg tot we op een parkeerterrein kwamen waar de weg eindigde. We parkeerden de auto en trokken onze wandelschoenen aan. Over een paar rivieren begonnen we aan de klim van een berg tot we niet verder konden met onze gebrekkige uitrusting. Het uitzicht over de vallei onder ons was adembenemend. Op de terugweg besloten we bij de supermarkt waar we koffie hadden gedronken iets te eten. Nu wist ik hoe het moest. Tijdens het wachten op de bestelling zag ik de serveerster met een bestelling het terras afzoeken voor wie het was. De mensen voor wie het bestemd was riepen naar haar. Duidelijk verlegen met de situatie bracht ze het drinken weg. Hier had ze van geleerd, want bij de volgende bestelling keek ze eerst op het terras voor wie het was, om zodra ze het wist, de bestelling zelfverzekerd weg te brengen. Die komt er wel dacht ik.
Op het terras zaten een paar mannen bier te drinken uit grote flessen met een Grolschsluiting. Dit wekte uiteraard mijn hebberigheid op. Het meisje bracht ons onze bestelling. Na het nuttigen der spijzen ben ik de winkel ingelopen. De prijzen waren verrassend laag en de flessen bier stonden er. Met een blond en een brune kwam ik bij de kassa. De vrouw van de baas zat achter de kassa met de kleine in een stoeltje. De moeder was haar een potje fruit aan het voeren. Tegelijkertijd was het kind bezig een chocolade koekje te eten. Haar hele gezicht zat onder. Glunderend at ze ook van haar fruitpotje. We genoten van het tafereel en dat lieten we de vrouw ook duidelijk merken. Zij vond onze reactie leuk en met een paar woorden over kinderen in het algemeen en een met een toet vol chocolade in het bijzonder, namen we afscheid. Bij het naar buiten gaan zag ik de keuken waar de eenvoudige maaltijden werden klaar gemaakt door de vader van het kind. Het was niet groter dan drie vierkante meter. Knap stukje werk.
Zaterdag 14-07-2012
We zijn via Guillestre en Chateau Queyras over de 2744 meter hoge berg Del Angelo richting Italie gereden. Een oudere Italiaanse fietser verscheen aan de top waar hij werd toegejuicht werd door een paar vrienden die daar stonden te wachten. Een harde, ijzige, wind blies ons bijna omver. Voor de eerste keer deze vakantie trokken we iets warms aan. Lidderend van de kou namen we de ruige schoonheid in ons op. Na het nemen van een paar foto's begonnen we aan de afdaling. Met de auto in zijn tweede versnelling reden we naar beneden. Ondanks de lage versnelling moest ik vaak remmen. Op dit soort momenten zou je een diesel willen hebben. Tijdens de afdaling zagen we, zonder enige afrastering, een kudde paarden, schapen, koeien en geiten op de weiden van de berg staan. Omdat onze dochter en haar dochters gek zijn op paarden hebben we daar een paar foto's van gemaakt.
In Nederland had ik al het een en ander opgezocht over Italiaans eten in Italie. Laghi Blu was een restaurant wat goed stond aangeschreven.
Aan het einde van de afdaling kwamen we het dorpje Del Agnello tegen. In theorie moest hier het restaurant zijn. Het prachtige oude dorpje trok veel toeristen want het parkeerterrein voor het dorp was vol. Gelukkig kon ik nog ergens aan de kant staan. We wandelden door het dorp waar een beek door stroomde. En inderdaad Laghi Blu was er. Italiaans eten is kennelijk niet overal in Italie hetzelfde. Geen pizza, pasta of wat dan ook. Wel was er polenta, een soort aardappelgerecht met daarover heen gesmolten kaas. Ik had ravioli maar dan van polenta gemaakt zonder vulling. De aardappelballetjes dreven in een vettige saus. Een bakje geraspte kaas was het enige dat het een beetje smaak moest geven. Zwaar teleurgesteld zijn we verder gereden via Cueno en Vars naar huis. Onderweg begon de auto vreemde geluiden te maken. Af en toe was het heel erg en dan weer wat minder. Veel keus om daar wat aan te doen was er niet, doorrijden tot we thuis waren was nu de kunst. Met kromme tenen zijn we naar huis gereden. De afstand van 100 kilometer over twee bergen is dan zéér lang. Opgelucht kwamen we toch veilig thuis.
Zondag 15-07
De buurman heeft naar de auto gekeken en de voor de handliggende controles uitgevoerd. Op Internet had ik al gezocht naar Dealers en de dichtstbijzijnde was 180 kilometer bij ons vandaan. Voor alle zekerheid vroeg ik hem, ondanks mijn zoektocht op Internet, waar de dichtstbijzijnde dealer was. In Briançon was zijn antwoord. Dat was maar 24 kilometer bij ons vandaan. Even later kwam hij een tekening brengen met de route naar de garage toe.
We hebben vanwege de kapotte auto in de buurt gewandeld en naar de aankomende vertrekkende vliegtuigen gekeken. Wat hier veel wordt gedaan is zweefvliegen. We zagen ze omhooggetrokken worden door een vliegtuig. Anderen werden met een kabel aan een lier gelanceerd.
's Avonds hebben we in het restaurant in ons dorp gegeten, een formidabele pizza dus geen aardappelshit.
Internet
Op de site met informatie over ons huisje stond niets over een eventuele Internet aansluiting. Je moet er dan van uitgaan dat het er ook niet is. De eerste dag na aankomst in ons huisje ben ik begonnen aan een verslag over de vakantie. Tot mijn verbazing zag ik op mijn laptop dat er wel draadloze verbindingen beschikbar waren maar helaas met sleutel. Onze buurvrouw liep langs en ik vroeg haar: "Hebben jullie misschien Internet?"
"Jazeker. Wil je de sleutel soms hebben?"
"Heel graag."
Op een velletje papier wat ze even later bracht stonden twee getallen. We hebben ze samen ingevuld maar de sleutel klopte niet.
"Je kan ook op een knopje drukken op de router, stelde ik voor.
Ze vertrok weer, maar kwam even later terug met de router. Ze had alle verbindingen afgekoppeld. We zochten het knopje. Met de router vertrok ze weer. Het Internet werkte niet. Nu begon ze te telefoneren met iemand die er verstand van had.
"Het is een tijdbeveiliging, over een kwartier moet hij het doen."
En inderdaad het werkte. Wat de kosten waren vroeg ik haar.
"Niets, we hebben een abonnement."
Welkom in Frankrijk, zeiden Ellie en ik tegen elkaar.
feedback van andere lezers- Wee
Het mag ook allemaal niet té gemakkelijk gaan, hè? :)
Met genoegen gelezen!
x
badstop: Dan wordt het inderdaad heel saai. - Danvoieanne
Graag gelezen.
badstop: Idem - Hoeselaar
Heb de capuchinos al duurder betaald en af en toe moet ook eens iets niet zo gaan als gepland dat hoort bij een vakantie
Willy
badstop: Wij genieten daarvan.
|
