|
< terug
Vakantieverslag 2012 deel 9
Dinsdag 24-07-2012
We hadden gistermiddag bedacht dat we naar een vallei wilden gaan waar we eerder waren geweest, maar door 'ziekte' van Ellie daar niet konden doen wat we wilden doen. Het plan was om nu wel naar de grot van 50 jaar oud te lopen, waarna we dan via Barconecchia en Cesane in Italie weer naar huis zouden gaan.
Onze buurman vertelde maandagavond dat het die dag op top van de cole d'Isaord had gesneeuwd en dat het morgen misschien weer zou gebeuren. Dit was voldoende aanleiding om de plannen om te gooien.
We vertrokken naar de d'Isoard in de hoop dat er gesneeuwd zou gaan worden. Uiteraard gebeurde dit niet, hoewel het er wel erg koud was. Tijdens de afdaling kwamen we in een gehucht een herberg tegen. Tijd voor koffie vonden wij, bij voorkeur cappuccino. Dat hadden ze en heel erg lekker ook. De vallei waar we naar toe waren gereden zag er nog even liefelijk, maar wel wat druk uit. Wij gaan nooit om deze tijd van het jaar met vakantie, daarom is die drukte erg wennen voor ons. Het uitnodigende bordje om de grot van 50 jaar oud te bekijken was er gelukkig nog. Iets wat zo jong is kan ook zomaar weer verdwijnen, dacht ik met mijn gestoorde brein. De wandeling was een vrijwel oneindige trap naar boven, maar dan zonder treden en veel losse stenen. We probeerden te raden hoe de grot aan zijn naam kwam. De enige oplossing die wij konden bedenken was dat er 50 jaar geleden een aardverschuiving was geweest waardoor hij tevoorschijn was gekomen. We maakten een praatje met een Frans echtpaar waarvan de man een kind in een drager op zijn rug meezeulde de berg op. Hij begon aan een bijna loodrechte afdaling naar de bodem van een door de aardverschuiving ontstane geul. Met ingehouden adem keken we toe. Het was ons al eerder opgevallen dat (kleine) kinderen met hun ouders, in onze ogen, op levensgevaarlijke plekken wandelden. Het zal door onze leeftijd komen waardoor we dit gevaarlijk vinden dacht ik of we zijn dit soort gevaren niet gewend. Onze kinderen fietsen naar school, dat is veel gevaarlijker. We begonnen aan de afdaling naar de auto toe. Beneden reden we de hem naar een schaduwrijke plek en pakten drinken uit de koelbox. Op de kaart bekeken we hoeveel tijd de route die we nog moesten rijden zou kosten en wat de tijd op dat moment was. Uit deze twee gegevens kwam de conclusie dat we onmiddellijk naar huis gingen voort. Samen met de helft van de Nederlandse bevolking hebben we in onze herberg gegeten.
Woensdag 25-07-2012
Vandaag besloten we om de stad Gap te bekijken. 's Morgens was de temperatuur al erg hoog. Het niet werken van de airco in de auto, was nu een groot gemis. We tankten bij een supermarkt en deden een paar boodschappen. In de winkel was het heerlijk koel. Buiten stond een man in een stalletje gegrilde kippen en hammetjes te verkopen. Terwijl Ellie een hammetje kocht, om ergens onderweg op te eten, deed ik een poging om de temperatuur in de auto beneden de 120 graden te krijgen.
We reden de brug over het Lac de Serre Poncon over. Het uitzicht over het water was spectaculair. Bij Gap volgden we de borden centrum. We zochten vergeefs naar een parkeerplaats in de schaduw. De buitentemperatuur was inmiddels 38 graden. De stad zag er niet uit vonden we. We pasten de plannen aan en besloten om van ons stadstripje een rondje om het Lac de Serre Poncon te maken. Onderweg kwamen we langs een fruitstreek, zoiets als de Betuwe maar dan anders. Ellie kocht in een stalletje langs de weg wat fruit. Op een schaduwrijke plek aten we ons beenhammetje met stokbrood op. Het laatste deel van de reis hadden we eerder gereden. We zagen het tentje waar Ellie haar verjaardagscadeau had gekocht. Uiteraard moest ze nog even snuffelen en ik kon daar plassen. Vlak bij Guillestre, het stadje waar we boodschappen deden, was een warme bron.
"Nu wil ik die bron zien die ik de hele vakantie al wil zien," besloot Ellie vastbesloten.
"Ja, dat zal een keer tijd worden," viel ik haar bij.
Het stelde niets voor. Een miezerig straatje water stroomde uit een Lourdesachtige kraan. Het was niet echt warm vergeleken met de omgevingstemperatuur, maar zeker niet zo koud als de gewone bronnen, dus het verdiende wel zijn naam. Er was een houten huisje bij waar allerlei creatieve geesten hun goedbedoelde rommel te koop aanboden. Naast het kraantje waren er twee kleine plasjes waar mensen in zaten om zich te laven aan de zaligheden van het warme enigszins zwavelhoudende water. Dit is iets voor de winter vonden wij. Het onweer dat we bij het Lac de Serre Poncon tegen kwamen had ons achtervolgt en begon ons nu te bereiken. De verkoeling die het bracht die avond was te verwaarlozen.
feedback van andere lezers- Danvoieanne
Graag gelezen weer
je verslag....
badstop: Heimwee, heimwee , heimwee. - Wee
Ik reisde graag weer mee!
x
badstop: Het was gezellig dat je mee was. - Rothe
Meeslepen reisverhaal. Leuk om lezen.
badstop: Dan is mijn opzet geslaagd, leuk om te horen.
|
