Volg ons op facebook
|
< terug
Paarse luchten 10
De slungel die zich naar mate het verhaal vorderde Harvin noemen liet, maakte over te tekening een slechte scherts; "Als het hier om een tekening van Thekla's zoon Benjamin moet gaan, waarom heeft ze dan, nagelaten dit beeltenis zo te corrigeren zodat het enigermate aanvaardbaar werd voor de buitenwereld, maar nee ze zet hem ook nog eens op de troon daarmee; Hoe zou die Benjamin er wel op gereageerd hebben, denken jullie. Als het mijn moeder geweest zou zijn had ik dat stuk papier meteen verbrand."
"Zij, Thekla heeft zoals ze mij vertelde eerst na zijn vertrek deze tekening van hem gemaakt als een soort van relikwie, aandenken. Ik geloof dat ze toen al besefte dat ze haar enige zoon Benjamin nooit nog te gezicht zou krijgen, moeders voelen zoiets aan."
"Ja, juist, maar zo heb ik het niet verteld. Ik persoonlijk heb die jongen die zij Benjamin liet dopen, nooit tot gezicht gekregen. Toen ik hier voor het eerst mijn ronde deed, was hij al jaren met zijn vader vertrokken en dus kende ik hem enkel maar door haar tekeningen, en wat ze zoal over haar jongen te vertellen wist, moest ik ook maar van horen zeggen als waarheidsgetrouw aanvaarden. Zij beweerde dat haar zoon buiten zijn lichamelijke fantastisch houtsnijwerk kon maken ook maakte fluiten uit holle takken en was hij gefascineerd door de kleuren van het bos. Die pater Petrus had Thekla toen ze nog bij hem inwoonde haar op het hart gedrukt haar zoon nooit uit de ogen te gaan verliezen want dan zou hij in zijn eigen ongeluk trappen. Jullie hebben nu toch met eigen ogen gezien dat Thekla een echte kunstenares was, en dat ze altijd met iets bezig zag. Haar handen stonden nooit of te nimmer stil, ook niet als ze de een of andere anekdote uit haar leven aan het vertellen was. Zo heeft ze me ooit uit allerlei verschillende wolsoorten een prachtige trui gebreid die ik vandaag de dag nog in mijn bezit heb en draag, en waarover verschillende handelaren me al naar de oorsprong van dit prachtstuk gevraagd hebben. Het zal nooit bij me opkomen om deze trui ooit van de hand willen doen. en deze ook voor geen geld ter wereld verkopen wil. Mensen die haar hier voor hun gezondheid opzochten, kochten heel wat mooie dingen van haar en hielden deze als een soort van relikwie.
Haar kruiden en drankjes werden met veel liefde voor het detail gezocht vermengd en vervaardigd en dan in zakjes gedaan die ze van mij kreeg. De plaatselijke drogist annex apotheker hield niet veel van haar kunde en zorgde wel eens voor een fikse rel, ja, zelfs eens tot aan het gerecht. Er kwam wel een proces maar dat nooit in haar nadeel werd beslecht. Thekla had wel meer vijanden in het dorp dan haar lief was, omdat ze recht voor de raap sprak. Nee, ze nam geen blad voor de mond, als ze in haar recht stond dan vocht ze als een leeuwin. Omdat ze zo alleen en eenzaam woonde werd wel eens beweerd dat ze hier in het bos heksen sabbatten organiseerde en dat dan de lucht boven het bos roodgloeiend werd zonder dat er een melding binnenkwam over een eventuele brandhaard. Men vertelde ook dat vreselijke verwensingen uitsprak, iets dat nooit bewezen kon worden. Kinderen werden bang voor haar en haar gedrocht van een duivelsjong gemaakt. Als mensen iets niet kunnen vatten dan schuift men God of de duivel naar voren. Nee! Thekla was een kei van een vrouw, als ik toen niet zo blo was geweest, had ik haar misschien wel als vrouw genomen, maar haar bekrompenheid van wonen deed me telkens weer van gedachten afhaken. Ik weet ook niet of zij ooit wel een met deze gedachte rondgelopen heeft Bij de gedachte dat ze van allerlei dieren hield zelfs van alles wat kruipt, vliegt en kriebelt werd het me te gortig, en vond dan een samenwonen als ondenkbaar". Jeffrey schudde zich bij deze gedachten en lachte verlegen
"Wat is er in werkelijk met die Benjamin, haar zoon gebeurt? Het leek wel alsof deze vrouw twintig verschillende zonen had".
Weet jij meer daarover, ken je het werkelijke verhaal en wat heeft ze je over haar zoon verteld"? De journaliste rechtte zich, keek Jeffrey recht in de ogen en wachtte op een antwoord.
"Ik geloof dat niemand Benjamin ooit in het dorp gezien heeft. Thekla had veel te veel schrik dat de jongen door zijn afwijking als een zondebok zou worden behandeld. Zijn moeder had alle handen vol om haar kind te behoeden tegen de gemene uitlatingen van de dorpsbewoners. Zij onderwees haar jongen zelf net zoals zij op haar beurt door klanten onderwezen werd. Het gebeurde wel eens dat dorpsbewoners of anderen tot aan de woonst van Thekla kwamen en van op een afstand dan het hele gebeuren rondom het huis waarnamen en dan zelf een verhaal bedachten om zo in de belangstelling te komen. Ja dat gebeurde wel eens en dat ze dan kwaad werd is toch begrijpelijk, of niet soms? Jaren nadat Benjamin met zijn vader meeging, begonnen verhalen tot bij haar door te dringen als zou haar zoon op het slechte pad geraakt zijn, iets wat zij nooit voor waar had genomen.
Benjamin was juist als zij zelf in al het mooie van de natuur geïnteresseerd, dieren behandelde hij met eerbied, zelfs met planten sprak hij, en zo iemand zou dan op het slechte pad geraken, nee dat kon gewoon niet kloppen.
Toen zijn vader, ja ook haar eigen vader Benjamin met zich meenam naar Canada is Benjamin waarschijnlijk ook bij hem weggelopen en trof hij in een volkomen onbekende wereld mensen die in hem een gewillig klusjesman in hem zagen. Ze heeft ook nooit nog contact met hem gehad, wist niet of hij nog in leven was of al overleden. "Een feit is dat Benjamins lichaam nooit werd teruggevonden. Ze vermoedde met een bijna stellige zekerheid dat Benjamin door corrupte politieagenten om het leven werd gebracht. Ze wist ook dat die op hun beurt samenwerkten met bendes die van de drooglegging een winstgevend bedrijf maakten. Thekla had tientallen brieven naar de gouverneur en andere instanties geschreven waarin ze om opheldering vroeg, maar niemand kon haar met bewijzen overtuigen en vertellen waar zijn lijk begraven lag. Ja, op een dag kwam een van haar klanten, een heel deftig iemand die een zeer hoge functie bekleedde haar zeggen, dat ze geen hoop mocht koesteren Benjamin ooit nog levend terug te zien. Hij had van horen zeggen dat hij bij een razzia aan de voet van de Rocky-Montans met zijn pick-up in paniek in een ravijn was gereden. Toen ze mij dat vertelde was dat toen al een hele tijd geleden gebeurt.
Thekla was daarna nooit meer die oude veerkrachtige vrouw die ze daarvoor wel geweest moest zijn. Boze tongen beweerden toen dat Benjamin, Al Capone's de grote vriend was, iets waar Thekla zeker geen waarde aan hechtte vermits haar zoon al vanaf de geboorte een verstandelijke achterstand had zodat dit nooit waar kon zijn.
"Go! Het wordt steeds interessanter, gekscheerde Marvin straks gaan we hier nog geschiedenis schrijven".
"Dat doen we toch ook" merkte de jonge vrouw bitsig op. De jonge man keek alsof hij ergens bij betrapt werd en merkte verongelijkt op, dat het hier maar om een goed bedoeld grapje handelde.
feedback van andere lezers- Wee
Je maakt ons ook nieuwsgierig naar Benjamin ...
Graag gelezen, Willy.
x
Hoeselaar: Benjamin speelt enkel in de dialogen een rol zelf komt hij niet op het apel
Bedankt dat je dit verhaal blijft volgen.
Willy - Rothe
Ik deel de mening van Wee. Leest vlot.
Hoeselaar: Wel bedankt beste Frans? Leuk dat je em als
Willy - GoNo2
Boeiend!
Hoeselaar: Dank u
Willy - Danvoieanne
NIEUWSCHIERIG..zijn we nu...
Hoeselaar: Leuk dat je me volgen blijft, bedankt Anne
Willy - hettie35
Weer fijn gelezen,
groetjes Hettie
Hoeselaar: Dank je wel Hettie
Willy - joplin
zo gaat dat
hoe minder mensen weten kunnen
hoe meer ze lullend gaten vullen
dorpsroddel kan zo beschadigen
van een engel een duivel maken
xx
Hoeselaar: Heb dit uit meermaalse ervaring geschreven, dus een proefondervindelijke ervaring
Willy
|
