Volg ons op facebook
|
< terug
Paarse luchten 13
De zon had het hazenpad gekozen en liet het wolkendek onbeperkte vrijheid. Vanwege het ontbreken van elektriciteit of enig ander verlichtingsmiddel werd het snel duidelijk dat dit gesprek hier niet verder gezet kon worden. Doordat de wind nog een tandje toestak en het geritsel van omheen vliegende bladeren het monotoon gepraat van de geïnterviewde stoorde, werd overwogen dit interview elders voort te zetten. Maar waar was nu de hamvraag, daarom ook dat men Jeffrey die de omgeving op z'n duimpje moest kennen, met deze opdracht had opgezadeld. Jeffrey meende dan dat er in de plaatselijke taverne wel een ruimte beschikbaar moest zijn. Zo besloten ze om het verhaal bij de plaatselijke herbergier verder te gaan zetten. Het tweetal nam afscheid met de woorden; "ja, tot straks dan bij besteeg de jeep en ook Jeffrey sprong op zijn fiets en peddelde in de richting van het dorp. Een uur later vond Jeffrey de twee reporters in de voornoemde taverne terug en zette zich mee aan het door hen uitgekozen tafeltje. Het tweetal stond versteld hier een taverne in strakke lijnen te ontdekken dat zo uit een schilderij van Edward Hopper kon komen. Hier was het heerlijk, hier kon men het interview verder zetten waar het aangenaam warm was en licht genoeg. Jeffrey was eerst thuis een kleinigheid gaan eten en een slok van zijn lievelingsdrank te snoepen.
"Eet je met ons mee? Vroeg de jonge vrouw terwijl ze met haar hoofd min of meer gebood dit voorstel toch maar aan te nemen. De waard had hen een hoek aangeraden waar de zuid en westzijde door grote strakke vensterpartijen werd ingenomen. Binnenin voor de vensters waren vaste banken gemonteerd die met rood en groen gestreept denim overtrokken waren. De langgerekte tafel die daarvoor stond was strak van vorm gelijk het hele interieur.
"Ja, als u zo aandringt, ja, dan kan ik niet anders dan op jullie aanbod in te gaan, zei hij al lachend, en schoof ook achter de tafel waar het tweetal zich reeds geïnstalleerd had. Jeffrey schoof zo ver door dat hij tegen de jonge dame aan kwam te zitten en lachte daarbij nogal schaapachtig.
"Ik vroeg je om mee te eten, niet om me meteen als een toetje te beschouwen, trouwens ik heb al iemand die me met huid en haar lust. Haar begeleidende glimlach liet Jeffrey verstaan dat zijn toenadering ietsjes te abrupt waren, maar dat ze zijn toenadering toch wist te appreciëren, vrouwen hij zou er nooit wijzer van worden. Hij stond meteen weer op en zette zich aan de voorkant van de tafel met zijn gezicht naar het venster toe gekeerd.
"Sorry, was enige dat uit de mond van Jeffrey kwam waarbij zijn hoofd zich als een tomaat kleurde.
Tijdens het doornemen van de menukaart werd het gesprek van toen straks niet meteen hervat. De toe gereisde gasten hoopte dat dit een voltreffer van een restaurant zou worden. Alles klopte hier naar hun gevoel, de warmte, het interieur, de sfeer, en als het eten evenzo zou smaken als de geur die hen vanuit de keuken tegemoet kwam, kon er niets meer mis gaan. De journaliste vond het uitzicht eenmalig mooi en had zulk prachtrestaurant hier in dit dorpje zeker niet verwacht. De kastelein van de taverne TheThree Oaks, zoals hij zijn Taverne noemde, Jack, trachtte te achterhalen welk volk hij hier over de vloer kreeg en monsterde zijn gasten van achter de toog. Wat hem meteen opviel, was dat de nieuwe gasten zijn zaak bewonderden, dat deed hem goed en liet dan ook een brede lach op zijn gezicht toveren. Hij trad op hen toe, begroette hen en vroeg of men al een keuze had gemaakt. Mocht men niet klaar te komen met wat de kaart vermeldde dan mocht men bij hem te rade gaan. Hij ried het viertal zijn culinaire hoogstandjes aan. Hij meende dat zijn specialiteit hier in de buurt wereldberoemd waren en door zijn cliënteel vaak besteld werd. Na zich met hen afgesproken te hebben en allen het zelfde menu wilden nemen, maar de drank afzonderlijk te verrekenen, ging Jeffrey verder met zijn verhaal.
.Hij haalde een papiertje uit zijn broekzak en legde dat plechtstatig op de tafel en zei; "Kijk, ik weet waar ik met mijn verhaal ben steken gebleven, en daarom zou ik ook daar op deze passage verder wil gaan. Nu ja, dit is maar een hypothese, en niemand weet met zekerheid te vertellen met wie Benjamin werkelijk in zee is gegaan,. dat van Al Capone lijkt me een beetje te hoog gegrepen vermits hij geen sterk ontwikkeld intellect bezat, en ook qua uiterlijk niet meteen een knapperd kon genoemd worden" De kastelein
onderbrak het gesprek en serveerde het bestelde met een brede glimlach en vroeg of het gezelschap nog iets anders wenste buiten de al genoteerde bestelling. Een hoofdknik van de enige dame aan tafel vertelde de kastelein dat men eerst van de culinaire hoogstandjes die hij zo nadrukkelijk aanprees wilden genieten. Na uitgebreid getafeld en enkele alcoholische dranken genoten te hebben, besloot de journaliste om het interview van toen straks verder te zetten. Jeffrey die zijn tong had kunnen smeren nam gretig het woord. "Ja weet je, ik heb Thekla voor het eerst gezien toen ze al eind vijftig was, en ik vergeet die dag nooit nog in mijn hele leven. De toenmalige postman Peter Quats, god is zijn ziel genadig, was die week ziek geworden en dus moest ik zijn ronde voor het eerst doen. Nu wilde het zo uitkomen dat het juist die dag op een keer pijpenstelen begon te regen. Ik kwam daar pas ver in de namiddag bij Thekla aan. Haar adres lag een heel eind van de normale route af en ik had juist die dag ook nog eens een grote kartonnen doos voor haar achter op mijn fiets. De regen had z'n uiterste best gedaan om het omhulsel volledig te doorweken en ik moest onderweg verschillende malen afstappen om de hele bazaar heelhuids tot aan dat adres te brengen. Had ik op voorhand geweten hoever dat ik omrijden moest, en hoeveel tijd ik zoal verloren had met al de voorgaande adressen te vinden, had ik mijn voorzorgen genomen, en een zeildoek om mijn vracht gebonden. Met de vracht achterop en ikzelf ook helemaal doorweekt, klopte ik bij de verkeerde deur aan. Er kwam geen reactie en dus klopte ik nog eens en nog eens en nog. Ik voelde hoe dat ik vanuit een houten gebouw achte me bespied werd. Automatisch draaide ik me in die richting, en zag aan het venster van een houten veranda een hoofdje dat naar de kruin toe grijs kleurde en me ongelovig aanstaarde.
feedback van andere lezers- hettie35
Zo begin weer bij te lezen soms komt het er niet altijd van, maar het blijft boeien,
groetjes Hettie
Hoeselaar: Bedankt Hettie, ik kan ook niet altijd
Willy - Wee
Fijn schrijven, Willy.
'Hij ried het viertal zijn culinaire hoogstandjes aan.' Is het niet het 'drietal'?
x
Hoeselaar: Nee! Beste Wee de drie en de verteller die overal afzijdig blijft en juist in het begin zich bemerkbaar maakt.
Willy - warket
Ik vind de aanloop en de beschrijving van de sfeer iets te lang. Naar het einde toe komt het dan weer goed door de dialogen.
Hoeselaar: Het is dan ook een verhaal in 15 episoden, geen enkel deel is appart maar vormd één geheel. Als je niet van het begin volgt is het ook moeilijk om de draad middenin op te pakken - GoNo2
god heeft is zijn ziel genadig?
Hoeselaar: zal het verbeteren heerlijk dat je met me mee leest!!
Willy - Rothe
IK ben het gedeeltelijk eens met Market, maar anderzijs vind ik dat vlotheid bij het lezen er niet bij inboet.
Hoeselaar: het is moeilijk om elke van de afleveringen van het begin tot het einde even spannend te maken. Bijna alle afleveringen bevatten gemiddeld 800 woorden en elke keer gaat het verhaal verder tot aan de ontknoping, die dan op haar beurt naar een hoogte punt wordt gedragen
Willy - andremoortgat
Ontknoping volgt zeker en vast
't is naar de "pointe" dat ik tast
Hoeselaar: Nog even geduld Andre het komt
Willy
|
