|
< terug
Lijden geleden (2)
Lijden geleden (2)
Het echte nadenken krijgt ook nog geen kans, aangekomen in het ziekenhuis neemt men de regie over en heb ik alleen maar te volgen waar men het bed heen rijd. En dat is vaak en veel, in mijn ogen van hot naar her maar hun doen en laten is zeer zelfverzekerd.
De eerste longfoto's zijn gemaakt en het lange wachten begint. Althans zo lijkt het maar als ik op mijn horloge kijk is het slechts een uurtje geleden dat we uit huis vertrokken. Je ligt stil in het grote witte bed en lijkt ondanks je lengte geheel verloren. Net een bloem die geknakt is nu het heft in andere handen ligt. Er komt een zuster binnen die zich voorstelt en de voorlopige gang van zaken uitlegt.
Je krijgt een metertje aan de vinger om het zuurstofgehalte goed in de gaten te houden. In stilte flitst het door mij heen, het lijkt wel een uit zijn krachten gegroeide wasknijper. Veel later blijf ik dat gekke ding nog steeds een wasknijper noemen, waar haal ik het vandaan. Je krijgt plakkers op de borst en een piep klinkt door de ruimte. En zo lig je dan aan de monitor, en met slangetjes in je neus voor je zuurstof. Dan begint het grote wachten op de longarts die al opgeroepen was toen wij nog onderweg waren, hij kijkt eerst naar de foto's is ons verteld en dan komt hij langs.
Ik krijg koffie aangeboden, waar ik gretig ja op zeg. Mijn man vraagt of hij ook koffie mag hebben maar helaas, hij mag niets hebben voor er verder iets bekent is. Hij mokt als een klein kind en ik denk mannen….! Ondertussen spreek ik hem moed in en probeer zo opgewekt mogelijk te zijn. Een moet er zijn hoofd toch bij houden en voorlopig zal ik dat zijn zo blijkt ook later weer.
De ondertussen gebrachte koffie doet zijn werk en ik raak een beetje uit de roes van overdonderd te zijn door alle gebeurtenissen van deze dag. Dan komt er iemand binnen fladderen met een mandje buisjes en wat daar al zo bij hoort. Even bloedprikken meneer wordt hem meegedeeld, en voor hij het in de gaten heeft zit de naald er al in. Ondertussen praat ze maar door, het zal wel voor de afleiding zijn maar het mag van mij wel een paar toontjes zachter.
Zou ze denken dat we doof zijn ? De komende maanden zal het mij steeds meer op gaan vallen dat verschillende artsen en verpleegkundigen het zelfde doen, dat luide schetteren alsof we het anders niet zouden verstaan. Pfffff. Maar goed, met buisjes vol met bloed in haar mandje het lijken wel vampiers dwarrelt ze de kamer weer uit.
Dan komt de dokter binnen, stelt zich voor en gaat op de rand van het bed zitten. Hij verteld dat het er niet zo mooi uit ziet , de foto's geven een dubbele longontsteking weer. Hier zie ik hem even twijfelen en spring midden in zijn zin er tussen in. Waarom die twijfel? De dokter kijkt mij eens aan en schraapt zijn keel en dan komen de woorden waar ik al zo lang bang voor ben en nu uitgesproken worden. Ze blijven hangen in de ruimte en lijken te weerkaatsen tegen de muren,
In mijn hoofd klinkt het dus toch, dus toch! Mijn man kijkt naar mij alsof ik de woorden kan laten verdwijnen in het niets, vol emotie maar uiterlijk kalm ( waar haal ik het vandaan) probeer ik hem op te vangen en goed te reageren op zijn vragende blik van en nu?
De arts laat nog enkele medische termen vallen en als reactie op wat hij net heeft verteld vraag ik of het ook in begrijpbaar Nederlands kan. Even kijkt hij mij verstoord aan maar dan begint hij zijn uitleg opnieuw en nu enigszins begrijpbaar.
Later als hij weer weg is verteld de zuster dat mijn man nu naar de afdeling gebracht wordt , het zal me wat ik hoor nog steeds de woorden van de arts in mijn hoofd, u moet voorbereid zijn dat er nog meer zit in de longen we hebben iets gezien maar verder onderzoek zal het uitwijzen waar we mee te maken hebben. Had ik toch eerder moeten bellen vraagt dat vervelende stemmetje in mijn hoofd.
feedback van andere lezers- Hoeselaar
Angst die het denken vertroebelt overheerst
Willy
hettie35: En hoe Wlly en hoe.
Groetjes Hettie - Annelies
Ik leef met je mee. Hartverscheurend als je het verdict hoort en bang van wat er nog kan volgen. Sterkte! en zoals je het schrijft, is het net alsof ik het beleef.x
hettie35: Dank je voor het volgen,
groetjes Hettie - Wee
Angst voor wat je te horen krijgt, angst voor wat daarná ...
Killing is het.
x
hettie35: Je legt de vinger op de zere plek,
dank voor je lezen, groetjes Hettie - andremoortgat
Wij leven mee
Dit is doorleefde tekst die beklijft
hettie35: Dank je wel Andre,
groetjes.... - GoNo2
Dank u!
hettie35: Dank voor je lezen,
groetjes.... - joplin
adembenemend geschreven
hoe angstig dat moment
xx
hettie35: Er zullen nog meerdere momenten volgen waar angst heer en meester is.
Dank je voor je lezen,
groetjes Hettie
|
