|
< terug
Lijden geleden (4)
Lijdeen geleden (4)
Die nacht slaap ik erg onrustig, hoor elke slag van de klok en dat zijn er vele want hij slaat om het kwartier. Normaal heb ik daar nooit last van gehad sliep er dwars doorheen. Iedere keer als ik wakker werd was mijn eerste gedachte hoe zou het in het ziekenhuis zijn?
Veel te vroeg ben ik opgestaan die eerste morgen alleen, half zes zat ik aan de koffie met pen en papier voor de doe dingen van die dag die ik beslist niet wilde vergeten bang dat ik was dat de warrigheid van de vorige dag zou terug komen en zo kende ik mijzelf niet. Om zeven uur liep ik door het huis fris en fruitig met de ziel onder mijn arm. Zette de automatische piloot aan en deed waar ik elke morgen mee begon. Om half acht ging de telefoon, door de stilte kreeg ik zowat een hartverzakking van dat ding het zou mijn trouwe maatje worden maar zover was het nog niet in mijn gedachten.
Mijn lief belde zelf, hij had gehoord dat er een bronchoscopie deze ochtend zou plaatsvinden. Hij was erg nerveus want in het verleden had hij die vaker meegemaakt. Met een dun slangetje gaat men de luchtwegen bekijken door middel van een bronchoscoop en hapjes weefsel wegnemen. Dat dit geen pretje is hoeft geen uitleg. Wel werd de zaak licht verdoofd maar dan nog…
Ik beloofde dat ik er zou zijn als hij gehaald zou worden. Door de telefoon heen kon ik bemerken dat hem dat enigszins rustiger maakte. Na dit gesprek belde ik de afdeling om te vragen of het al bekent was hoe laat mijn man aan de beurt was. Ik bemerkte dat het een tikje overdreven werd gevonden maar trok me er weinig van aan. Uit ervaring wist ik al dat op een verpleegafdeling men er niet zoveel afwist en van die standaard antwoorden gaf. Tja, iets wat je niet weet kun je ook niet goed uitleggen. Maar ik was wijzer geworden en hield het rustig als de tijd maar bekent was, dan was het mij allang goed. En die was bekent: half tien zou hij gehaald worden. Oké, ik zou de sokken erin moeten zetten om op tijd daar te zijn. Eerst het taxibedrijf maar eens bellen voor ze er niet op tijd konden zijn. Ik dankte de hemel dat ik een taxikaart had, want mijn lopen is door reuma zeer beperkt. Maar men verzekerde mij dat om negen uur de taxi voor zou staan.
Precies om kwart over negen was ik op de afdeling en konden we nog even praten voor ze hem haalden. Mijn voornemen was om mee te lopen naar beneden en daar zou ik het wel verder zien hoe alles zou verlopen.
Dat viel reuze mee, men vroeg mij zelfs of ik mee naar binnen wilde dan mocht ik meekijken op de monitor. Wetende dat mijn man het prettig zou vinden dat ik dat deed liep ik met kromme tenen mee. Maar werd erg gerustgesteld door de verpleegkundige die de voorbereidingen zou uitvoeren. Ook de arts die even later binnen kwam was een en al kalmte en vond het heel gewoon dat ik mee was gekomen.
De details zal ik besparen maar prettig was het hele gebeuren niet, en zeker niet toen verteld werd dat er meerdere abcessen aanwezigwaren. Ook daar werden hapjes weefsel bij weggenomen.
Toen was het gelukkig voorbij, en een uurtje later lag hij weer op zijn stekkie op de afdeling. Nog geen tien minuten later zeilde er een arts met wapperende witte jaspanden binnen. Raar eigenlijk dat je op zulke momenten dat nog ziet. Het bericht was iets minder leuk want de bloeduitslag wees uit dat er een ernstige bloedarmoede was en de afspraak was dat er eerst een paar zakken bloed zouden worden gegeven. Op de vraag hoelang de kweek van deze morgen zou duren werd geantwoord dat het een klein weekje kon duren. En daar fladderde hij weer heen net een witte eend in zijn vlucht. Een goed half uurtje later hingen de bloedzakken al boven het bed een begin van velen zou later blijken.
feedback van andere lezers- Annelies
Schrijven verzacht de pijn, al neemt hij die niet weg.x
hettie35: Dat is waar Annelies,
groetjes Hettie - Wee
Ik herken, Hettie. Heb het allemaal meegemaakt met mijn vader.
Al die onderzoeken, het lánge wachten, alles wat er door je hoofd spookt, de machteloosheid die je voelt ...
Het is goed dat je het opschrijft, dat geeft lucht.
Houd je taai!
x
hettie35: Je moet inderdaad veel geduld hebben als je eenmaal in die molen meedraait. Dank je voor je fijne woorden,
groetjes Hettie - Hoeselaar
Zo volgens ik hier gelezen heb ga je nog een lange lijdensweg tegemoet.
Je hebt dit gelukkig uit het verleden geschreven, hoop dan ook dat er gelukkige moment zullen volgen.
Willy
hettie35: Wel in het verleden geschreven, maar we zitten er nog midden in en weten niet hoe en wanneer het eindigt. We plukken de dag en genieten van de kleine dingen. Ik moest er gewoon over gaan schrijven barste van alle opgekropte gebeurtenissen, dit alles begon een kleine negen maanden geleden.
Groetjes Hettie
|
