|
< terug
Speurhond
Speurhond
Haar warme hese alt waarmee zij mij uitnodigde met een, 'ach, kom toch even binnen, het is zo benauwd buiten, ik heb net verse Margarita's gemaakt,' was in directe tegenspraak met de twee ijskoude blauwe ogen die mij scherp als ontleedmessen van top tot teen opnamen.
Johan's zwakke verweer, 'nee, ik kwam alleen de auto even terugbrengen,' werd volkomen genegeerd. Doelbewust sloot zij de deur met een haaienglimlach die mij de rillingen over de rug deed lopen en duwde mij zonder mededogen haar mijnenveld in, broerlief zichtbaar verbijsterd in de hal achterlatend.
De inrichting van haar huis was zwak uitgedrukt, eigentijds. Ik had het griezelige vermoeden dat het in een andere dimensie als een levensgrote 'Venusval' bestond.
De marmeren vloer was smetteloos wit. Net als de muren, het plafond en alle ornamenten en decoraties, waar met hoofdletters een kil en ijzig 'DESIGN' vanaf droop. Behalve dan de schilderijen die het woord 'moderne kunst' opnieuw herdefinieerde. Zó beangstigend lelijk dat je er wel eens een flinke hoofdpijn aan over zou kunnen houden wanneer je er alleen al uit je ooghoeken vluchtig naar keek. En de sofa. Hét middelpunt van de kamer. Scharlakenrood met veertig centimeter diepdonzige kussens. Ik kreeg het verontrustende gevoel dat het míj de maat nam. Toen ik erin wegzonk en net niet verdronk vreesde ik dat het ook een levend organisme wás. Dat er onder die kussens gemaakt van bloed, vlijmscherpe kaken op de loer lagen die mij ieder moment konden verzwelgen. Ondertussen de cocktails voor ons inschenkend kwebbelde zij er lustig op los. Haar lispelende stem leek van heel ver te komen.
Ik hield de kussens aan weerskanten van mij nauwlettend in de gaten.
Op dat moment kwam er iets luidruchtig de natuurstenen trap afzeilen. Voor onze verschrikte ogen nu nog onzichtbaar, leek het alsof er in de gang een gevecht van leven op dood plaatsvond. Samen met het luidkeelse gegrom was er ook een naargeestig gezoem hoorbaar. Op verstijfde pootjes en met nageltjes die maar geen grip op het harde marmer konden vinden, kwam een spierwitte Chihuahua achterwaarts de kamer in glijden. Uit beide uiteinden van zijn grauwende bekje stak iets hevig vibrerends, en al leek het er enigszins op, het was beslist geen bot. In elk geval géén hondenspeeltje.
De gladde vloer, de scherpe nageltjes en de hevige trillingen zorgden ervoor dat het arme beestje als een volleerd kunstschaatser wazig uit beeld verdween achter de bank, om seconden later, nog steeds achterwaarts glijdend en nog net zo wazig, aan de andere kant weer in beeld te komen.
Johan en ik keken elkaar met even grote ogen als de Chihuahua aan.
De hese alt liet eindelijk haar ware aard zien als een ultrahoge, glasversplinterende sopraan.'Bo! Je weet dat je niet in mijn slaapkamer mag komen. Stoute, stoute hond ...'
Ik kon nog de beleefdheid opbrengen met haar mee te blozen. Johan verslikte zich nerveus hoestend in zijn drankje …
feedback van andere lezers- badstop
Rothond. - GoNo2
Leuk!
stormgeboren : Dankjewel Noël - joplin
heerlijk geschreven
zelfs de kamer leeft
xx - Wee
Super, Mau! Die bank, veronderstel ...
Met plezier je verhaal gelezen.
xx
stormgeboren : Veronderstel ... dat ie roze was geweest,
net zoals sommige speeltjes ...
xxanimautje - warket
Zorgvuldig geschreven EN met aandacht. - Danvoieanne
graag gelezen, leuk. - Mistaker
Wat een leuk verhaal.
Groet,
Greta - Annelies
Intrigerend en grappig :)
|
