Volg ons op facebook
|
< terug
Waar ligt Knokke, verdorie? 4
Wat niet voorafging…
Buurman krijgt het op z'n zenuwen omdat hij het Westvlaams niet verstaat, z'n Citroën DS zuipt liters naft en er zit een lek juist onder de mat. Telkens we in een plas water rijden, vormt zich binnenin ook een plas. Ik zit dus letterlijk en figuurlijk met m'n voeten in het water…
" Zeg, buurman, ik weet niet of het er iets toe doet, maar 'k heb de indruk dat uwen DS meer en meer op een duikboot begint te lijken…"
" Een duikboot?"
" Nee, een onderzeeër, een onderwaterboot…"
" Waarom?"
" Omdat ik met m'n voeten in 't water zit, daarom!"
" Onnozelaar…"
Hoeveel mensen mij al een onnozelaar genoemd hebben, 'k weet het niet meer, 'k ben de tel kwijtgeraakt.
" Aan de zee gaan we zwemvliezen kopen en zwembandjes om te drijven…"opper ik.
" Ge kunt niet zwemmen, er zal veel volk komen kijken, als ge aan 't verzuipen bent…"
" 't Is toch een prachtige wagen hé buurman? Alles erop en eraan, zelfs een zitbad…"probeer ik nogmaals hem erop te wijzen dat we aan het zinken zijn.
Buurman heeft geen tijd, is druk de baan aan het bestuderen…
ZEEBRUGGE >>>>>>
Ik herken bijna niets. M'n god, wat is het hier veranderd. Ik tast m'n geheugen af naar herkenningspunten. Vindt er geen. Is dit de weg naar het dorp? We rijden op een havenweg die er vroeger niet was. De bunker uit de Tweede Wereldoorlog staat er nog. Die herken ik wel. Als schooljongen speelden we hier oorlogje. 't Was wel verboden terrein, maar een gat in de prikkeldraad nodigde ons uit om het vaderland te verdedigen tegen de moffen. Overal lagen nog verroestte kogels, die wij verzamelden. Levensgevaarlijk, maar hoe is een kind hé? Soms bleven ik al eens hangen aan de prikkeldraad, wat dan weer een scheur in m'n broek teweeg bracht. Ik had maar twee korte broeken. En een zondags kostuum van m'n Eerste Communie. Een scheur stond gelijk aan een pak slaag. Eerst van m'n moeder en dan van m'n vader. Moeder sloeg
niet al te hard, vader daarentegen….
" Wat scheelt er? Ge zijt zo stil ineens?"
" Ik denk na, herinneringen uit een ver verleden…"zeg ik zacht.
" Wilt ge erover praten?" vraagt buurman ook zachtjes.
" Nu niet, later misschien…"
Soms is m'n buurman echt medelevend…
" Ook goed, ik denk dat ik tot in 't centrum moet rijden, daar zal wel een bord staan naar Knokke…"
" In het centrum is er alleen de markt en twee scholen. De kerk staat zelfs niet in 't centrum…"zeg ik met overtuiging.
" Hoe weet jij dat? "
" Gezien op internet…" Wat moet ik anders zeggen hé?
" Dan stoppen we aan het eerste beste café dat we tegen komen? Ik stik van de dorst en snak naar een frisse pint…"
" Een Kriekske zou mij ook smaken…" Ik ben blij dat we van onderwerp veranderen, ik heb totaal geen zin om over 't verleden te praten.
Het eerste café dat we tegen komen is het café waar m"n vader z'n eerste sanitaire stop altijd maakte. De gevel is geschilderd en daar houdt het ook mee op. We gaan binnen. Er is niets veranderd. De toog is nog altijd rood, tafels en stoelen ook. Onverslijtbaar, denk ik. Café-meubilair uit de jaren zestig. Rode formica. Zelfs de poster van Elvis hangt er nog. Elvis in z'n jonge jaren. Zwart-wit foto. Is dit nu Bokrijk of Zeebrugge? De plastic klok van Jupiler hangt nog altijd even scheef en geeft in volle zomer het winteruur aan. Er zitten mensen aan de tafel te kaarten. Mensen van mijn leeftijd. Die moeten mij zeker gekend hebben. Misschien zaten we in dezelfde klas. Staken we samen kattekwaad uit. Ze houden op met kaarten, kijken ons wantrouwig aan. Ik voel me plots een indringer. De oude cafébazin, hoe oud zou dat mens zijn, vraag ik me af, toont ook al geen tekenen van herkenning. Hoe kan het ook anders hé? Ik was zes of zeven jaar toen ik van de aardbol verdween. Die aardbol was toen niet groter dan een dorpje dat Zeebrugge noemde…
We zetten ons aan een tafeltje aan het venster. Zouden die sanseveria's nog uit de tijd zijn van m'n vader, die hier elke dag een stuk in z'n kraag zoop? M'n vader was schipper geweest en kende Zeebrugge op z'n duimpje. Hoewel hij Fransman was en bijna geen Vlaams sprak, lag hij hier bijzonder goed in de markt. Mede door m'n moeder; die sprak wel een aardig mondje Brugs of Zeebrugs, veel verschil maakte het niet.
Ik ga naar de toog, bestel een Kriek en een frisse pint van 't vat. Ze kijkt me aan, schudt met haar oude verrimpelde hoofd alsof ze een verre herinnering wil wegjagen. Ik hoor aan de toog iemand zeggen dat ze hem de Witte heten. Ik draai me om, richting spreker.
" Tegen mij zeiden ze ook de Witte of de Vlaskop, lang geleden…"zeg ik tegen de jonge gast aan de toog.
" Zijt ge van Zichem ofzo?"
" Nee, ik woonde vroeger in een dorp, waar niets te beleven viel. Waar de pastoor het voor het zeggen had. We woonden op een kleine boerderij, kweekten kippen, konijnen en groenten. Deels voor eigen gebruik, deels om te verkopen. Dat geld dat we ermee verdienden, zoop m'n vader op in de paar café's die het dorp rijk was…"
Er valt een stilte, ik ben altijd al een goeie verteller geweest…
" Zal ik verder vertellen?" vraag ik m'n toehoorders.
De oude cafébazin zegt nu met schorre stem dat het haar niet stoort. Mij ook niet, denk ik…
©GoNo
feedback van andere lezers- Wee
Wat een mooi stukje, GoNo.
x
GoNo2: Dank u wel! - andremoortgat
Kriekje in Zeebrugge
en dan naar Knokke .
...vlugggge, vluggge
GoNo2: Dank u wel! - joplin
aangenaam geschreven
een streekroman
xx
GoNo2: Dank u wel! - Hoeselaar
Ja zoals vroeger een cafee waar de sanseverias voor de venster stonden
Willy
GoNo2: Dank u wel! - Danvoieanne
Heel mooi je schrijven.
GoNo2: Dank u wel!
|
