writehi(s)story Passie voor schrijven
home   wat is writehi(s)story?   bladeren   uitgeven   gezamenlijke publicaties   boekenwinkel   manuscriptanalyse   inschrijven   contact   
top 10   wedstrijden   forum   hulp   
 
naam:  
pass:  


wachtwoord vergeten?
 
 

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Betere leesbaarheid

Blik in de toekomst 2

door GoNo2




Voilà, de kogel is door de kerk, in ons geval de huiskapel. Ik word ere-voorzitter voor 't leven van De Bejaardenkrant. Op de vraag wat m'n functie zoal met zich meebrengt, is de directeur kort van stof. U zit mee in de raad van bestuur en moogt meestemmen als er een geheime stemming is. Waarvoor dient een geheime stemming, vraag ik op de man af. Dat is een goed bewaard geheim, zegt de directeur…

Ik neem afscheid van m'n collega's op de redactie. Mathilde, secretaresse van 88 lentes jong, pinkt een traan weg. Ik kon het goed met haar vinden, spijtig dat ze een beetje doof is langs beide kanten. Ze schrijft perfect steno met haar beverige handen. Ze heeft de edele kunst van geheimschrift nieuw leven ingeblazen. Prosper zegt dat het leven te kort is om zich veel zorgen te maken. Tja, denk ik, als je bijna honderd bent, hoef je je niet veel zorgen meer te maken. Geloof het of niet, ik ga de redactie missen…
Ze hebben de eerste bejaardenkrant ingelijst en als afscheidscadeau gegeven. Mathilde ziet mij graag want ik krijg een geborduurde zakdoek met m'n initialen op. Ik gebruik hem direct, gezien ik juist last heb van opkomende slijmen. Ze knikt goedkeurend. Prosper steekt een speech af waarvan ik geen bal begrijp, omdat het in West-Vlaams is. Maar ik doe alsof en geef hem volmondig gelijk. Wat ik niet had moeten doen want volgens Pierre, de archivaris, heb ik nu beloofd om twee rondjes te geven zaterdag in de kantine. Karel zit te lachen in z'n rolstoel, ik zal lachen als z'n rubriek over de duiven en duivenmelkers afgevoerd zal worden. Kan hij terug de rubriek Kerk & Leven verzorgen. Alle dagen in de kapel rondhangen op zoek naar nieuwtjes bij de pilarenbijters. Meneer pastoor en z'n nonnetjes zullen content zijn. De paus ook…
M'n bureau is ontruimd, ik boen als teken van goodwill hem nog éénmaal op. Blinken zal dat kreng doen, zeg ik met een glimlach tegen Oscar Vermeersch. Oscar is de bode, die er voor zorgt dat de briefwisseling op de juiste plaats terecht komt. Oscar lapt het briefgeheim aan z'n laarzen. Met een strijkijzer doet hij de brieven van de directeur open. Kwestie van ons op de hoogte te houden van op til zijnde veranderingen. Oscar heeft een carrière achter de rug bij de Staatsveiligheid, kent dus het klappen van de zweep en ook van de matrak…
Na een laatste bedankje van mijnentwege verlaat ik de redactie met opgeheven hoofd. 't Leven is inderdaad te kort om zich zorgen over te maken, bedenk ik mij. Ik ga naar de kantine om m'n verdriet te verdrinken in een glas rode wijn van Zuster Godelieve. Ik passeer de ideeënbus. Een rood-en wit vehikel dat ooit betere tijden gekend heeft. Toen de bewoners nog ideeën hadden over hoe een rusthuis er moest uitzien van binnen en buiten. De directie beloofde veel, maar voerde weinig uit. Een paar bloembakken, vier houten banken op het terras en een grote parasol die ze gratis gekregen hadden van Coca Cola. Bij de eerste serieuze windvlaag was de parasol al gaan vliegen. Ze hebben hem twee kilometer verder gevonden in de gracht. Er zat nog een kleine bestelwagen van de bakker onder…met de bakker lijkbleek achter het stuur…
Hoe lang verblijf ik hier al,vraag ik me af. Veel te lang is m'n conclusie. Waar is die goede oude tijd gebleven? Weg, zoals zoveel dat verdwenen is en nooit meer terugkomt. Toen de Bejaardenkrant pas opgestart werd, waren we vol van idealisme. De wereld lag aan onze bejaarde voeten. Met de vergrijzing moesten we lachen want we maakten er zelf deel van uit. Schrijvers en dichters zijn een taai volk, zo lang we kunnen schrijven is er niets aan de hand. Of het moest uit de hand lopen. Zoals met Valérie Deconinck…
Valérie Deconinck, als ik daar nog aan denk. Valérie was van aristocratische afkomst. Liet zich aanspreken als barones. Ze stapte niet door de wandelgangen, maar zweefde er door. Was goede vriendin met de toenmalige directeur, een boer van een vent met een kindersmoeleke. Maar gezien haar afkomst en de vele deuren die opengaan met een adellijke titel, is het begrijpelijk dat madame la baronesse een streepje voor had.
Valérie, de weledele, werd na een hevige discussie, toegevoegd aan onze redactie. Ze zou met kennis van zaken de rubriek " Edelen van Toen & Nu…"verzorgen. In haar hoedanigheid van redactrice schuimde ze de ene receptie na de andere af. Gezien haar gezegende leeftijd kreeg ze een chauffeur ter beschikking, die tevens de tuinman was. Met als resultaat dat de tuin er bij lag als één grote composthoop. Wist ik toen veel dat de adellijke dame een voorliefde had voor Moët & Chandon…
Ze had op de koop toe artritis, wat maakte dat ze haar verslagen moest dicteren aan Mathilde, de secretaresse. Die met beverige handen alles in steno opschreef. Geen kat die er wijs uit geraakte. Zijzelf waarschijnlijk ook niet. Dus besloten we maar om de verhalen over de koningshuizen in steno af te drukken. De telefoon stond roodgloeiend. Iedereen wilde weten waar men een cursus steno-dactylo kon volgen. Mathilde zei dat ze haar oude cursus nog liggen had. Een handeltje in kopietjes was vlug opgezet en we waren zo eerlijk om een deel van de opbrengst in de kas van Goede Doelen te storten. Om alzo ons jaarlijks mosselsouper te kunnen bekostigen…
Tot er een onnozelaar de boekhouding ging controleren. Na afloop zei hij dat er zomaar eventjes 12 000 € ontbrak. De kerel ging eraan voorbij dat wij als bejaarden alles noteerden in Belgische franken. Wat een groot verschil maakte. En die snoepreis naar de snoepfabriek in Duitsland heeft ons ook geld gekost hé? Valérie leeft nu teruggetrokken op haar kasteeltje, ergens in de Ardennen. Samen met de tuinman. Drie vliegen in één klap. Een gratis tuinman, chauffeur en minnaar. Wat moet een mens van adel nog meer hebben hé? Wat ik mij bij " minnaar" voorstel, wilt ge niet weten…

©GoNo

 

feedback van andere lezers

  • andremoortgat
    "Edelen van toen en nu"
    'k vin het straf ... een beetje cru

    GoNo2: Dank u!
  • Danvoieanne
    is me wat zeg .....
    GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 5

Uitstekend: 2 stem(men), 67%
Goed: 1 stem(men), 33%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 3 stem(men)
Er zijn bezoekers online, waarvan leden: .