|
< terug
16 november 2012
Wanneer mijn ego 's nachts wakker wordt kijk ik naar een digitale klok op het nachtkastje rechts van mij. Van de tijd die ze duidt moet je anderhalfuur in mindering brengen want ze wijst naar het zomeruur en in de zomer liep ze al een half uur voor.
Zesuurdertig. In werkelijkheid is het nu vijf uur. Ik sta op in een ongebruikelijk ochtendritueel. In plaats van mijn pyjama aan te doen, tanden te poetsen, onwelriekende lichaamsholten te wassen en mijn haren te kammen, trek ik op de bedrand mijn kleren aan alvorens er goedkeurend aan te ruiken.
Net niet over de grens van een normale mensengeur. Het zal nog een paar uren duren om deze herfstdag te bekijken.
Houtschilfers op tafel. Doorweekt. De nacht hangt nog nat aan de beitels. Ze ligt op haar buik. Mijn vingers streelden naar de perfecte vorm.
Vier graden Celsius op het fietspad.
Tuit-tik-tak.
Dag Piet.
Dag Eddie…heb jij…
Nee, ik ben doof vandaag. Bij mij gaat het over hoeveelheden, een soort missie. Mijn werk.
We hadden beiden een reden om in ons eigen beleven geen vragen aan mekaar te stellen.
Ik durf het risico te nemen dat niemand op dit schrijfsel staat te wachten, dat mijn emoties ook die van de lezer zijn, dus schrijf ik verder met vette letters zonder binnen te blijven. Net op de rand van een menselijk bestaan, vraag ik u, geen kannibaal te zijn, en nu u mij leest zal u mij oneindig pijn kunnen doen of me liefhebben, want ik ben echt.
Alain scoort heel goed. Hij is ploegbaas. Elke dag leidt hij een team van een tiental schaliedekkers en timmerlieden. Hij klimt mee op de pannenlatten en schreeuwt instructies naar zijn mannen.
Alain heeft een zilveren ring in zijn rechteroor en een verzorgd nauwelijks zichtbaar baardje zo subtiel als zorgvuldig afgeknipt riet. Een trouwring heeft hij niet aan zijn vingers.
Alain is blij dat hij met zijn baas mee op de werfvergadering mag. Hij wil weten of men tevreden is over zijn werk. Hij vertelt en de architect luistert. Eigenlijk is Alain een bescheiden onzichtbare kunstenaar op het dak. In schafttijd eten ze haring en de jongsten boterhammen die moeder meegegeven heeft. En nee, kwaliteitskranten worden dan niet gelezen. Sommigen doen een half-uur-dutje. Op het middaguur is het altijd stil in een schaftbarak.
Weet je waarom schaliedekkers in de ochtendkou geen handschoenen dragen?
Omdat je alleen met blote vingers spijkers kan vasthouden.
Op de terugweg ruikt het naar suikerbieten. De houten elektriciteitspalen waarin je de wind hoort zoemen zijn verdwenen. Alles ligt nu op vorstvrije diepte.
feedback van andere lezers- joplin
kwetsbaar opgesteld=
iets warms
iets puur
iets moois
xx
warket: Dankjewel joplin. - Wee
Bijzonder en integer schrijven, Warket.
Wordt ze mooi?
x
warket: Ja, ze wordt heel mooi. Nog een winterseizoen en dan is ze "af". Daarna zet ik haar ergens in het struikgewas en zal ze langzaam alleen verder sterven. - andremoortgat
Typisch Warket-gebeuren
uit het vuistje...
warket: zo kan je het noemen al is dat niet altijd zo
dankjewel voor het gelezen - Danvoieanne
mooi geschreven.
warket: dank
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 8Uitstekend:   4 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 4 stem(men) |
