|
< terug
Live to Love, Love to Live
Een zwoele zomernacht met veel gedans, gezweet en geflirt. Jericoacoara, een magisch paradijs in het noorden van Brazilië, met straten van zand, kleine winkeltjes met schattige souvenirs en de lekkerste ijs die ik ooit gegeten heb. T-shirts verkopen en forro dansen, daar was hij een krak in. Meisjes versieren moet voor hem geen probleem geweest zijn; knappe kop, lekker lijf en zeer mooi gebruind. Toch kwam hij naar mij om met me te dansen. Het was bloedheet en de zenuwen gierden door mijn lijf. Mijn vriendinnen keken vanop een afstand toe en er werd volop gefluisterd. Ik wist niet goed wat er gebeurde en al zeker niet hoe ik forro moest dansen - de meest intieme dans op aarde, wow. Gelukkig was hij een zeer geduldige leraar en ik niet al te ritmisch gestoord. Hoelang we zo gedanst hebben weet ik niet precies, de tijd ontging me tijdens het ontdekken van zijn lichaam. De ruimte tussen onze lichamen werd steeds kleiner en elk stapje bracht ons dichter bij elkaar. Uiteindelijk kuste hij me in m'n nek, zachtjes, het leek net of ik het gedroomd had. Maar net toen kruiste mijn blik met die van mijn vriendinnen, het was geen droom.
Deze kus was slechts het begin. Aan onze dans daarentegen kwam jammer genoeg een einde toen we -in mijn ogen zeer abrupt - naar het hotel werden gestuurd door de reisbegeleidster. Hand in hand liepen we achter de groep aan. Ik wist enkele woorden uit te brengen maar wat ik gezegd heb kan ik me niet meer herinneren. Buiten bij het hotel hebben we eindelijk gekust. Ik mocht slechts enkele minuten extra buiten blijven, de reisbegeleidster was gunstig gezind en enkele minuten werden er meer en meer maar na deze intense momenten was het tijd om afscheid te nemen. Ik vroeg nog snel zijn naam - dat het toen pas in me opkwam om dit te vragen zegt al genoeg denk ik zo- en hij liep verder zonder zijn blik af te wenden van de mijne. In een totale roes stormde ik naar binnen en vertelde mijn vriendinnen wat er gebeurd was. Zij waren doodnieuwsgierig maar ik wist het zelf even allemaal niet meer, ik was op slag verliefd op een totaal onbekende.
De volgende ochtend was het vertrek aangebroken. Hij was geen afscheid komen nemen, wat ik ergens wel jammer vond. Ik besloot dan maar het heft in eigen handen te nemen, moedig en vol zelfvertrouwen als ik was na zo'n verrukkelijke avond. De reisbegeleidster bleef nog enkele dagen daar om de volgende groep op te wachten. Ik gaf haar een briefje met mijn nummer en naam op en schreef erbij: 'beijo me liga ;)' wat kan vertaald worden als, 'kus, bel me ;)'. Zij ging dit aan hem geven, vertelde ze me. Met weinig verwachtingen maar met hem in mijn gedachten vertrok ik richting een volgend avontuur. Mijn GSM week geen moment van mijn zijde, al hopend op een telefoontje van een onbekende nummer. Tijdens het avondeten was het zover. Ik dacht eerst dat het vast een telefoonbedrijf ging zijn voor een enquête, of iemand die verkeerd verbonden was.
'Oi?' "Oi, é o Maicon'. Hij was het werkelijk. Een awkward gesprek over koetjes en kalfjes maar mijn gedachten verzonken steeds in zijn zwoele stem. Ik kon het nog steeds niet geloven. Na enkele minuten was natuurlijk mijn belwaarde op, daarmee vervloog de romantiek en werd ons gesprek beëindigd. Na een uitvoerig relaas aan mijn vriendinnen besloot ik de volgende dag toch nog wat belkrediet aan te schaffen. De dagen hierna stuurden we berichten en om de dag belde hij mij om niets - maar in mijn ogen alles - te vertellen en te vragen. Zo leerden we elkaar raar maar waar goed kennen. Ik was op reis en dus had ik elke dag wel wat te vertellen. Zo bleef het doorgaan en was ik ondertussen al terug naar huis gekeerd. Mijn gewone leventje ging weer zijn gangetje en school werd weer een realiteit. Elke avond belden en vertelden we, vele reais heb ik uitgegeven aan onbetaalbare momenten.
14 februari, valentijnsdag in België, maar niet in Brazilië. Ik wandelde de torenhoge berg op naar huis toen mijn gsm rinkelde. Het was een doodnormaal gesprek zoals we er al velen gehad hebben maar toen vroeg hij het, ja hij vroeg me ten huwelijk. Had ik dat goed gehoord? Ik bleef even stil maar zei uiteindelijk volmondig 'SIM, eu quero' ('Ja, ik wil')! Hoe kon ik ook anders, ik leefde in een sprookje met mijn levensechte prins. Het enige wat ons scheidde waren 3999 ellenlange kilometers die weldra zijn tol zouden eisen. Maar op dat moment waren we samen, verloofd en dolverliefd op elkaar, onwetend maar vol verwachting naar de toekomst, positief maar naïef denkend dat wij elkaar snel zouden weerzien, zoet maar oh zo bitter.
|
