|
< terug
maandag 28 januari 2013
In het land van de rode bergen ging ik met nomaden mee. Op elke plaats waar we overnachtten onder dierenhuiden, zat een vrouw in haar eentje afgezonderd. Ik kende haar, we hoorden bij mekaar, maar niemand mocht het weten. We deden alsof we vreemden waren voor elkaar.
Soms kwam ze mee rond het kampvuur zitten en speelden kinderen om haar heen. Mijn zonen waren nog heel jong. Ik voelde mij jaloers omdat ze zo dichtbij haar konden komen. Toch genoot ik van een onbevredigd verlangen om erbij te zijn.
Op een ochtend, toen we met z'n allen over een smal bergpad gingen, kwam ze naast mij lopen en kuste ze mij. Dat was een heerlijk gevoel.
En zoals altijd word ik dan in extremis wakker.
En plots stond ze ineens aan de deur. "Kom binnen. Er ligt een egel in de mesthoop een winterslaap te doen. Koffie?"
"Liever een borrel".
"Dat meen je niet".
"Toch wel. Je mag me niet neuken. Jij bent vandaag mijn fotograaf".
Zal ik het met of zonder handschoenen doen? Wordt het een zij of een hij?
Eerst die pyjama uit, okselgeur uit zijn lijf wassen en tanden poetsen. Geen vleugje parfum.
Met die kattenneus van haar had ze hem ooit verteld dat ze mannenparfums te macho vindt. Een man mag gewoon niet stinken.
'Punt...andere lijn...' is ook zo een catastrofe van haar. Zoveel ridders om haar heen in een leven weggesmeten. Waarom moet hij na al die jaren van stilte nu die zwart-wit-foto van haar nemen? Ze weet toch dat hij ook door haar bloesje kijkt, gluurder is zoals iedereen. Het is beestachtig.
"Ik hou nog altijd van je".
"Leugenaar. Je hebt jezelf tien jaren lang verzwegen".
"Uit liefde. Ik haal mijn statief. Weet je zeker dat het zwart-wit moet zijn?".
"Natuurlijk. Ik heb ook een hoofddoek mee".
Hij zoekt naar licht en beeldt zich schaduwen in. Zal hij haar naar de vensterbank gebieden, een stoel of het fornuis in de keuken?
Ineens kijkt hij naar de rand van een roze versleten slipje, net vijftien centmeter onder haar navelbuik zonder winterkleren. Wat heeft ze mooie benen, in vriendschap nooit getoond. Ze wil zichzelf zien met een doorkijkbloesje over haar borsten in zwart-wit.
Waarom doet hij dit?
"Trek je kleren aan. Ik wil je vastleggen in de sneeuw".
Wanneer ik door straten loop zie ik dat de tijd me minder jong heeft gemaakt. Het mag wat trager, stroef, soms een beetje wankel ook.
feedback van andere lezers- joplin
dromer droom!!
xx
warket: Goed gezien.
xxx - Wee
Mooinevelig geschreven!
(Eerste stukje, laatste regel: worD.)
x
warket: Heb het ...
dankje
xxx
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 5Uitstekend:   2 stem(men), 67%Goed: 1 stem(men), 33%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
