naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

leila

door ovlijee

zyklon b

En toen daagde het haar dat, wat ze vijf minuten ervoor nog een epifanie zou genoemd hebben om te laten zien hoe belezen ze wel was, eerder gewoon een stap voorwaarts zou zijn in haar constructie tot schrijfster. Of juist eerder haar deconstructie.
Hoe zou zij ooit kunnen schrijven als ze niet zelf Auschwitz had meegemaakt, dacht ze. Of in het verzet had gezeten? Nooit zou ze argeloos onder een douchekraan staan in de hoop dat er water in plaats van Zyklon B uit zou stromen zodat ze zich nog eens zou kunnen wassen.
Ze moest denken aan hoe weinig doden er in haar leven van betekenis waren geweest om tot het besluit te komen dat ze niet langer wou veinzen. Als ze al zou schrijven, dan zou het over waar gebeurde dingen moeten gaan. Het liefst van al nog had ze de boeken uit de tengels van haar jongere ik gesleurd om ze dan allemaal op de brandstapel te werpen.


nachtschade

Ze keek in de spiegel en zag haar jongere ik. Op schoolfoto's kraste ze zichzelf uit en thuis droeg ze soms een wasknijper op haar neus omdat ze die te dik vond. Haar lievelingsboek was De Verborgen Geschiedenis van Donna Tartt maar zelf was ze te bang voor drugs om het thema van het boek te beleven. Daarom las ze het telkens opnieuw. Als het sneeuwde en het park even idyllisch was als een ansichtkaart, las ze. Als de zomerzon op haar kruin brandde en jongens in de branding meisjes plaagden, las ze: een strandstoel en een thermos ice-tea als haar enige gezelschap. En haar overbeschermende ouders uiteraard.
Ze zag de kraaienpootjes in haar gelaat en vervloekte de verspilde tijd. Had ze haar Prozac al genomen? Ja, een uurtje geleden al. Shit! Masturberen en klaarkomen zat er de eerste twaalf uur niet meer in. Ze draaide zich om en staarde naar de boekenkast. Ze greep naar Art Spiegelman's Maus en sloeg de eerste bladzijde om. Daarin zat het doodsprentje van Leila, haar enige vriendin op school.
"Ik verlangde naar een moeder en een vader en ik vond de nacht en de zee. Kahlil Gibran." Ze raapte de gedroogde chrysanten op die gevallen waren. Ze vloekte. Nog steeds begreep ze die zin niet. De zee vinden, daar kon ze nog iets mee. Maar hoe vind je de nacht?


houtduif

"Eureka-moment 2, ik ben 32 en ik weet nog steeds niet wie ik ben en wat ik wil aanvangen met mijn leven alleen dat ik graag gezien wil worden en een kind wil van een man die van mij houdt. Van mij. Van mijn versplinterde ik, mijn onzekere ik. Mijn verdoving, mijn tristesse, mijn eczema, mijn overgevoelig zieltje, mijn jaloezie, mijn … "
Ze legde haar potlood neer, en bekeek de tekst. Weeral een lijstje, dacht ze. Om een gevoel van controle te hebben over haar leven. Al snel verdwenen die bij het oude papier. De sluimerende paniek bleef. Ze nam haar laptop en opende de laatste chatsessie die ze had gehad met Leila:

- dag schat, alles kits achter de rits? ; )))
- Salaam Leila, al een vent gevonden in Marokko?
- ja mijn onkel said met zijn grote zizi !!!
- lol
- en jij
- Vinnige Vic
- je leest en masturbeert teveel
- Ik mis je, schat.
- je had moeten meegaan
- Ik kon niet.
- je kon wel maar je durfde niet
- Dag mam
- ik wou dat ik je mam was, ik zou je zo niet in je schelp laten kruipen, jij hebt nood aan de maroc behandeling tzou rap gedaan zijn
- Wanneer ben je terug?
- volgende week

"En dan was ze dood. Ook zij nam me niet zoals ik echt was. Zij was verschrikkelijk hard voor mijn zelfmedelijden. Ik haatte haar voor dat."
Was dit een dagboekmijmering, of een zinnetje voor op een kattebelletje? Ze keek door het venster: een houtduif maakte een vrouwtje het hof met een twijg tussen zijn snavel.
"Parasieten", mijmerde ze. Op haar nachtkastje lag Ayn Rands De Eeuwige Bron onbelezen stof te vergaren. Ze ging naar het toilet en trok haar kleren uit. Ze rook alleen wasmiddel toen ze haar slip tegen haar neus hield. "Mam, je hebt me verknipt." Ze nam Joe Sacco's Onder Palestijnen en fantaseerde dat ze de moed had om in Gaza vrijwilligerserk te gaan doen. Ze onderdrukte haar walging toen ze haar zwarte stoelgang controleerde. "Klote ijzertabletten."
Ze besloot haar Prozac niet te nemen en ze opende het raam. Ze nam Sylvia Plaths De Glazen Stolp en zwierde die naar buiten: "Weg ermee, Leila!"

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 5

Uitstekend: 2 stem(men), 67%
Goed: 1 stem(men), 33%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 3 stem(men)