naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

bambi

door ovlijee

Ze zocht naar de juiste vergelijking. Ergens had ze die formule gezien. Dwangmatig bleef ze googlen, al was ze ervan overtuigd dat zelfs het vinden ervan niet zou baten. Maar het ritueel moest gerespecteerd worden. Ze walgde van het stof tussen de toetsen van haar klavier, en in haar verbeelding zag ze bacteriën broeden tussen anodes en printplaatjes. Maar ze was te lui en te gepreoccupeerd om een oorstaafje te drenken in Dettol en de kloven te ontsmetten als was het acné.
Duizendtweehonderdzestig pondvoet gedeeld door het eigen lichaamsgewicht. Daar was ze uiteindelijk op uitgekomen via een obscure website. Zelf was ze een droge vijftig kilo of te honderd en tien pond. Duizendtweehonderdzestig delen door honderd en tien was ruim twaalf voet. Om zeker te spelen. Dat dan maal dertig gaf drie meter en zestig centimeter. Ze wist de speling die ze moest hebben.
Ze nam haar lintmeter en ging op een kruk staan. De afstand van het plafond min de dertig centimeter van haar hoofd tot aan de stalen buis waaraan ze haar pull-ups deed. En dan de afstand van die buis tot aan de vloer min haar lichaamslengte plus die dertig centimeter er weer terug bij. Veel te weinig.
Ze keek naar de naakte muur waar de bezetting door grondwater en schimmel was afgebladderd. Alsof ook dode materie een huidallergie kon krijgen. Het profiel leek in haar levendige fantasie hard op een foetus uit de baarmoeder van een dode zeug.
Ze dacht aan een alternatief, maar ophanging leek haar het properste. Ze zou al niet bang hoeven te zijn dat haar hoofd van haar nek zou gerukt worden. Daarvoor was de valafstand te klein, maar het vooruitzicht om een half uur te stuiptrekken en hulpeloos naar adem te happen, terwijl de strop gestaag in haar hals sneed als een sadistische impotente seriemoordenaar, gaf haar kippenvel van de onaangename soort.
Leila was dood. Zij die zo graag leefde, was dood. En zij die zo graag wou sterven, leefde tegen haar zin.
Haar zelfmedelijden kletste in haar gezicht.
"Ik kan zo niet meer verder, Leila, ik ben gif voor mezelf. Welke oneigen moleculen razen er door mijn brein?"
Ze ging opnieuw voor haar pc zitten, en veranderde haar bureaublad. Roman Polanski ruimde plaats voor Leila.
Ze trok de kap van haar sweater ver over haar hoofd en teende naar de nachtwinkel. Een prille maansikkel was getuige van de fragiele overwinning op haar muizenissen. Frêle als een hinde keek ze naar de hypnotiserende koplampen van de auto die haar liet oversteken. Ze snoof schichtig met haar natte neus de beschaving op en al was het maar voor een fractie: even hoefde eindelijk niets meer.

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 6

Uitstekend: 2 stem(men), 50%
Goed: 2 stem(men), 50%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 4 stem(men)