Volg ons op facebook
|
< terug
jouw favoriete game of thrones personage en wat dat over jou vertelt
Schrijven is als een neurose: een teveel aan ... , een overbodige luxe, een exhibitionisme van een rariteitencabinet, een spraakwaterval van introvertie, een zelfbevrediging van narcisten en Einzelgangers.
Maar mag het soms ook gewoon troost zijn? Een oase van terug één worden en jezelf aanvaarden? Therapie voor hen met minder zelfvertrouwen, de overgevoelige zieltjes die terug in mama's buik willen kruipen als een kangoeroe met gedisproportioneerde ledematen en te grote voeten die uit die buidel van zorgzaamheid steken.
Wat volgt, is moeilijk te snappen als je niet naar Game of Thrones kijkt, alhoewel, het gaat ook op voor films, muziek, andere tv-series, ...
Ken je dat gevoel als je gefascineerd bent door een acteur of een actrice, een bepaald personage dat je zo obsedeert dat je je ermee vereenzelvigt, dat je hem of haar wilt zijn? Welke jongen wou niet Indiana Jones zijn of Jack Sparrow, of mooi gevonden worden als Brad Pitt? Welke vrouw wilt niet mooi zijn als Angelina Jolie of Jennifer Lopez?
We hebben ook de anti-helden: welke straatschoffies hebben Scarface of de Godfather niet gezien?
Ik heb nu sinds kort een fascinatie voor The Hound of Sandor Clegane van Game of Thrones, een boomlange ridder met een brandlitteken in zijn smoel omdat zijn broer hem tegen de stoof had gehouden of zoiets. Een vechtjas zonder franjes, die zonder scrupules moordt als zijn sadistische koning Joffrey Baratheon erom vraagt. Een anti-held, een ronin (samoerai zonder huis - sorry voor the spoiler) die later getuigt van een zekere hoffelijkheid ten opzichte van niet nader genoemde prinsesjes in de hoop wat dubloenen op te strijken.
En dan verwijs ik naar volgende link: http://thoughtcatalog.com/2012/what-your-favorite-game-of-thrones-character-says-about-you/ .
Wat is jouw favoriete figuur? Wie ben jij, of wie wil je zijn of worden? In The Wire (you have to love HBO) associeerde ik mij met Bubbles maar ik wou The Bunk zijn. Wat zegt het over onze psychologie of gewoon over ons als we door iets of iemand getriggerd worden?
Terug naar The Hound. Ik was altijd de kleinste van de klas, Sandor is een reus. Ik ben bang voor zowat alles, the Hound alleen voor vuur. The Hound is een creep, of een freak (uiterlijk), ik ben dat op het eerste zicht niet.
Maar dan geef ik mezelf nu bloot, omdat de lezers dat willen, mijn lezers, mijn critici, ik als cursist van de SchrijversAcademie, nog zoekende naar dat eindwerk, die publicatie, die eigen stem.
Mijn dwangneurosen hebben me ternauwernood gekraakt, gefnuikt, verzopen, verstikt, lamgelegd, ...
Obsessive Compulsive Disorder volgens de DSM IV of V van de zielenknijpers. Symptomen: smetvrees, dwanghandelingen en dwanggedachten, handenwassen, rituelen, de eigen gedachten als drijfzand.
Oplossing bij mijn overgrootvader: in zijn harsens boren. Oplossing bij mij? Crazy meds: slaperig makende Selective Serotonin Reuptake Inhibitors. In de 21ste eeuwse volksmond anti-depressiva. Libido-fnuikende kutpillen die je afstompen maar ervoor zorgen dat je niet langer door een muur wilt lopen. Dat je jezelf kan verdragen en niet uit jezelf wil scheuren. Dat je niet langer van jezelf wilt wegrennen omdat je staart in brand staat. Zoiets.
Ik wens mijn ergste vijand nog liever The Hound toe.
Labels, stigma's, het kind moet een naam hebben. Ik scoor net niet hoog genoeg om Asperger te claimen: God zij dank! Hoog-sensitiviteit klinkt zoveel beter dan autisme-spectrum. Maar ik weiger dit mijn diabetes te noemen, of mijn ziekte. Ik wil geen slachtoffer zijn, en ik wil vooral mijn verantwoordelijkheid niet ontlopen. Ik heb hier zeker niet voor gekozen, en misschien ben ik er wel mee geboren gezien het feit dat mijn overgrootvader het ook had, maar ik ga het niet koesteren. Nee, het is niet mijn suikerziekte of geboren hartafwijking. Ik verzet me tegen die realiteit. Al is er maar een morzel 'nurture' aan mijn stoornis, die moet wijken. Ik moet en zal mijn verstoordheid repareren. Een gevecht van elke dag, spijtig genoeg. Je kan niet op je lauweren rusten.
En dan denk ik plots aan de Duitse bokser Max Schmeling: nederlagen zijn geen schande. Zolang je maar terug rechtkruipt! Maar in een hoekje liggen grienen, daar help je jezelf niet verder mee.
The Hound dus, wie zijn jullie?
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 9Uitstekend:   4 stem(men), 80%Goed: 1 stem(men), 20%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 5 stem(men) |
