Volg ons op facebook
|
< terug
Het moment
Heb je ook al eens zo'n moment meegemaakt waarop je even niet meer wist waar je je bevond? Waar je naar toe aan het gaan bent, of waar je vandaan komt? Of het 's avonds is, dan wel 's ochtends? Zo'n moment waarop je jezelf er even dient aan te herinneren wie of wat je bent. Wat je net aan het doen was, en wat je plannen voor de eerstvolgende momenten waren. Alsof je even aan het wegzweven was en de zwaartekracht je plotsklaps terug in haar macht neemt. Een moment waarop je even aan de werkelijkheid kunt ontsnappen. Dat je dromen kunt leven zoveel als je wilt. Dat alles om je heen er even niet toe doet. Het enige wat van tel is, is jij en het moment zelf. De rest wordt teruggedrongen tot een onbelangrijke nevenrol. Alsof de wereld even alleen om jou draait. Heel even maar. En dan word je teruggeslingerd naar de werkelijkheid, je dromen even aan de kant zetten. Even opbergen tot de volgende keer dat je aan het wegzweven bent. Helaas, wanneer het de volgende keer zal toeslaan is zo onvoorspelbaar als het leven zelf. En misschien maar goed ook. Net die zeldzaamheid maakt het zo'n intense ervaring.
Wel, zo'n moment heb ik laatst meegemaakt. Het was een warme vrijdagavond. De zon deed voor het eerst dat jaar haar best om haar volle warmte de aarde te doen bereiken. Het zorgde voor een waar zomer-gevoel bij de mensen. De laatste uurtjes op kantoor wogen flink door, iedereen wou immers naar buiten om te genieten van een zalige warmte die zomaar voor het grijpen lag. Ik behoorde ook tot die groep. Het laatste dossier dat die dag nog moest afgewerkt worden had ik net op mijn bureau gelegd. De zonnestralen die door het raam naar binnen glipten zorgden ervoor dat de temperatuur binnen aardig aan het oplopen was. Net nu de airco stuk was. "Die hoeft niet direct hersteld te worden, volgens de weersvoorspellingen blijft de zomer toch nog een hele tijd uit.", grapte mijn baas vorige week nog. Toen kon die natuurlijk nog niet voorzien hoe warm het enkele dagen later wel niet zou worden. Nu, zo'n dingen gebeuren nu eenmaal en ik tilde er heus niet zwaar aan. Doch vond ik het hoogst vervelend om in temperaturen die met de dertig graden flirtten nog goed geconcentreerd te werk te kunnen gaan. Het zou dus nog even doorbijten worden. Eens alle documenten in orde, klasseerde ik alles vlug op zijn plaats en wandelde naar buiten, het weekend tegemoet gaande.
Het moet enkele weken geleden zijn dat ik haar voor het eerst heb ontmoet. Het was een zaterdag en de avond - of beter gezegd nacht - liep al naar zijn einde toe. Het was de verjaardag van Sofie die voor de gelegenheid een feestje gaf. Er waren heel wat genodigden. Ik was er met een paar vrienden, maar tegen vier uur hadden die al genoeg gedronken om niet meer recht te kunnen staan. Ze hadden dan maar hun bed thuis opgezocht. Gelukkig woonden ze allemaal niet ver en konden ze te voet huiswaarts keren. Ik woonde wat verder en zou straks in de wagen moeten kruipen om thuis te geraken. Er schoten niet veel mensen meer over. Sofie had enkel en alleen nog oog - en meer zelfs - voor haar vriend. Aan haar zou ik dus niet veel meer hebben. Dan waren er nog Frederic, Sebastiaan en Alfons. Maar die lagen ook reeds uitgeteld in de sofa. Hun toekomstige kater reeds proberen uit te slapen, of zoiets. Ik keek nog wat rond en zag niemand anders meer om nog een redelijke babbel mee te hebben dan haar. Ze stond er wat onwennig bij, tussen dit zat gepeupel. Haar ogen dwaalden rond in het zootje die de avond had voortgebracht. Haar blik stopte toen haar ogen de mijne kruisten. Alsof ze op zoek was naar iets, en ze het nu gevonden had. Wat ze dan precies zocht, dat was een vraag die voorlopig geen antwoord kende. Ik bleef wat wachten. Zou zij naar me toe komen, of diende ik de eerste stap te zetten? Het antwoord werd me gauw duidelijk. Johan, die samen met zijn vriendin Sonja een sigaretje was gaan roken buiten, stapte met een zelfzekere pas op haar af en op een nogal onbeschaafde manier gebood hij haar op te staan en de zetel aan hem en zijn vriendin over te laten. Sonja was moe, zo liet hij verstaan. "Ze wil wat rusten en jij neemt de laatste zetel in, je ziet toch dat zij meer nood heeft om te kunnen zitten dan jij?". Ze deed er niet moeilijk over, en liet de zitplaats over aan haar. Sonja vlijde zich languit op de zetel, waarop Johan zich zachtjes op haar liet neerkomen. Wat volgde was allesbehalve bestempeld worden als rusten. "Wat jammer dat dat meisje daarvoor haar plaats heeft moeten afstaan. Hoe onrechtvaardig is dat niet?", dacht ik toen bij mezelf. Nu, dit voorval was eigenlijk wel in mijn voordeel. Ze kwam mijn richting uit. Nog enkele stappen vooraleer we elkaar voor het eerst zouden aanspreken. Ik wist niet zo gauw welke openingszin ik zou kunnen zeggen, dus besloot ik het voorval van zojuist aan te halen. "Vind je het niet spijtig dat je daarvoor je plaats hebt moeten afstaan?", vroeg ik haar terwijl ik al wijzend naar de activiteiten van het verliefde koppeltje aan het wijzen was. "Oh nee," zei ze met een zachte stem terwijl haar kastanjebruine ogen me doordringend aankeken, "Ik was toch van plan om niet heel lang meer te blijven.". "Ach zo," repliceerde ik hierop. Toen haalde ik nog enkele standaardvraagjes naar boven, zoals hoe ze heette, waar ze woonde, met wie ze daar was... Voor mij was het ook laat en echt veel inspiratie om nog een interessant gesprek aan te knopen had ik niet meer. Tot mijn verbazing leek ze dit niet erg te vinden, integendeel. Gewillig antwoordde ze hierop terwijl haar blik niet kon verbergen dat ze het wel fijn vond om met mij te praten. Gaandeweg liet ze ook haar interesse voor mij blijken. Voor we er erg in hadden waren we al meer dan een uur aan het praten, en een einde was in de verste verten nog niet te bespeuren. Doch, we konden niet anders dan afscheid te nemen daar het feestje toen echt wel ten einde was. Sofie en haar vriend wilden nu echt wel gaan slapen, en de rest vond het ook wijzer om huiswaarts te keren. Er was al genoeg fun beleefd die avond. Ik vroeg haar of ze een lift wou hebben, maar dat hoefde niet want ze stond enkele straten verder geparkeerd met haar eigen wagen en zou zo ook wel thuis geraken. Vooraleer we afscheid namen, wisselden we gauw nog even van nummers en zo werd er toch nog een mooi einde aan de avond gebreid.
Het duurde niet lang voor ik gebruik maakte van haar contactgegevens. De week erop stuurde ik een berichtje met de vraag of ze het niet zou zien zitten om met mij eens naar de cinema te gaan. Op die vraag ging ze gretig in. Ze vond dat we ons gesprek van vorige week nog dienden voort te zetten en we dat konden doen na de voorstelling. De film zelf stelde niet veel voor. Ik had haar de keuze gelaten omdat ik wist dat mijn filmsmaak nu eenmaal aan de aparte kant is. Zelf vond ze haar keuze ook niet zo goed meevallen, maar tegelijkertijd voegde ze er aan toe dat dit geen domper hoefde te betekenen op de avond. Integendeel, nu kon het alleen maar beter worden, zei ze terwijl er een glimlach op haar mond tevoorschijn kwam. Ik lachte terug. De toon voor de rest van de avond was gezet, zoveel was duidelijk. Net zoals de vorige keer, geraakten we verzonken in een gesprek waarbij het leek alsof we even afgezonderd van de wereld leefden. Alsof alles om ons heen even er even niet toe deed. Alsof de wereld heel even enkel om ons draaide. Het enige wat van tel was, was zij en ik. Toen we afscheid van elkaar namen, hadden we beiden een voldaan gevoel maar een verlangen om meer was ook aanwezig. Het voelde gewoonweg goed, wij twee samen. Op welke manier dan ook. Bij het uit elkaar gaan wierp ze me nog toe dat ze ma gauw wou terugzien. Een wens waar ik maar al te graag aan tegemoet wou komen en gaf haar dit dan ook mee. Eens thuis voelde ik me alleen op een manier waarop ik nog nooit kennis had gemaakt met eenzaamheid. Alsof een deel van mezelf ontbrak. Een gevoel dat ik de komende dagen nog zou voelen. Om dit te verhelpen volgde er nog een tweede en een derde afspraakje die steeds zo vlot verliepen als onze eerste ontmoeting. Maar van 'iets' meer was er nog geen sprake. We waren vrienden. Heel goede vrienden zelf. En daar was ik wel blij om. Ik had het tenslotte nooit zien aankomen, die eerste mooie vrijdagavond van de lente.
De dagen gingen voorbij en voor ik er goed en wel besef in had waren we al enkele weken verder. Ze had het druk met haar werk. Het slorpte haar op waardoor we nauwelijks een moment vonden om af te kunnen spreken. Soms antwoordde ze zelf niet op mijn berichtjes, ook al deed ik nochtans de moeite om ze leuk in te kleden. "Ik had het zo druk dat ik soms niet eens de tijd had om te eten.", liet ze me achteraf weten. Een geruststelling enigszins omdat ik zo wist dat het niet aan mij lag dat ze niet antwoordde. Het was niet zo dat ze me niet meer zag staan. Maar, het bluste het verlangen om haar terug te zien bijlange niet. Hoe zat het bij haar? Dat vroeg ik me wel meer dan eens af. Een vraag die na die paar weken eindelijk een antwoord zou krijgen.
Ik was net bij Sofie. Het was de eerste keer dat ik haar zag sinds het beruchte verjaardagsfeestje. Iedereen die er bij was, had het er nog steeds over. Hoe plezant het wel niet was geweest, mede mogelijk gemaakt door de grote hoeveelheid alcohol die voorhanden was. Het was echt een feestje zonder grenzen geweest, een moment van totale vrijheid. We hadden er allemaal met grote teugen van genoten. We waren nog wat aan het nakaarten, toen mijn GSM trilde. Een bericht. Het kwam van haar. Het begon met enkele verontschuldigingen voor de lange stilte. dat we binnenkort nog eens zouden afspreken. Ik was blij en deed dan ook geen enkele moeite om dit te verbergen voor Sofie. Ze glunderde. Die avond had ze ook wel in de gaten dat we het wel heel goed met mekaar konden vinden. Dat ze wel iets zag worden tussen ons twee. Ik liet niet in mijn kaarten kijken en zei dat we gewoon goede vrienden waren, meer niet. Maar tegelijkertijd liet ik ook uitschijnen dat ik haar wel heel graag heb en dat ik het jammer vond dat ik haar niet heb kunnen zien de laatste tijd. "Je moet niet zo verlegen zijn. Geef toch toe dat je er verliefd op bent en dat je haar gemist hebt!", wierp ze me al plagend toe. Ik ontkende niet, maar ontweek het door over een ander onderwerp te beginnen. Ze keek me al smalend aan, doch begreep ze wellicht dat ik toch niets zou lossen. Ik ben er nog even gebleven en nadien ging ik naar huis.
We hadden terug wat contact met elkaar, en het zou niet lang duren vooraleer we mekaar terug zouden zien. Het zou vrijdagavond zijn, direct na het werk. Ze had een restaurantje gereserveerd. Niet groot, gezellig kader, authentiek... Kortom, de ideale locatie om wat bij te praten. Ik kon nauwelijks wachten tot het zover was. Na het werk, wandelde ik naar huis om me wat te verfrissen. Het warme weer had er voor gezorgd dat mijn kleren bijna aan mijn lijf plakten. Een verkwikkende douche zou ervoor zorgen dat ik mijn hoofd weer helemaal leeg kon maken na de lastige werkdag. Daarna trok ik mijn andere kleren aan en legde mijn haar goed zodat ik terug voor de dag kon komen. Nog een vleugje parfum verstuiven en ik kon vertrekken. Ik kroop in de wagen en dacht aan wat er straks allemaal zou kunnen volgen. Welke mooie momenten ik wel niet zou mogen meemaken. Samen, met haar. In een cocon die ons afzonderde van de rest van de wereld. Alsof alles om ons heen er even niet toe doet. Het werk, de dagdagelijkse beslommeringen, de sleur... Het had allemaal even geen belang. Het werd allemaal in de schaduw gezet van wat er allemaal stond te gebeuren. Alsof er even geen limieten, geen grenzen, geen belemmeringen te bespeuren waren. Alsof alles kon gebeuren. Ik startte de motor en reed de avond tegemoet.
feedback van andere lezers- andremoortgat
Welkom
En ? ... Alsof alles kon gebeuren
Wouter_V: Inderdaad, wou dat gevoel proberen te vangen. Bedankt voor comment. - greta
Zo dat was fijn lezen. Schrijf je meer?
Groet, Greta.
Wouter_V: Bedankt voor de feedback. Schrijf inderdaad meer, wel wat uiteenlopende genres. Ik zal nu nog een verhaal posten. - warket
(Inbeelding) goed verwoord.
Wouter_V: Bedankt - tinucha
Heel herkenbaar en goed geschreven. Heb er van genoten!
Wouter_V: Dank je, was de bedoeling :-)
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 7Uitstekend:   2 stem(men), 40%Goed: 3 stem(men), 60%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 5 stem(men) |
