|
< terug
Waiting on a friend
De laatste vonk lichtte zijn sigaret op. Met gecontroleerde trekken inhaleerde hij ervan. Rook vulde zijn longen op. Nog even en de nicotine zou zijn hersenen bereiken. Even verdoofd. Even geen zorgen. Even de grote leegte. Diep in zijn hoofd. Niets. Hij nam nog een trek en inhaleerde diep. De brandende punt van zijn sigaret staarde hem dreigend aan. Doch, hij negeerde ze en tikte de as ervan. Waar was hij ook gebleven? Juist, zijn vriend. Hij was er niet meer. Weggerukt uit zijn leven. Zomaar. In de verte luidde een loeiende sirene. Wellicht op weg naar een nieuw sterfgeval. Hij zag het eventjes allemaal somber in. Zijn hand greep naar de volle fles Martini en hij schonk zichzelf een flinke teug uit in zijn glas. Hij mijmerde. Hoe is dit zo ver kunnen komen?
Ze waren altijd goede vrienden geweest. Hij herinnerde het zich nog levendig, de dag dat ze elkaar voor het eerst ontmoetten. Hij kwam naar hem toe met de vraag of hij familie was van de bruidegom. Het was een huwelijk. Hij was daar op uitnodiging van de bruid. Zij was een kennis van hem. Voor de rest kende hij maar weinig volk daar rond. De andere, die hem net aansprak, kende ook niemand. Zo geraakten ze aan de praat. Ze konden het goed met elkaar vinden. Ze wisselden nog hun gegevens uit. Ze ontmoetten elkaar nog eens. Ditmaal voor een drink. Het leek wel of ze broers waren, zo goed trokken ze met elkaar op. Deze goede band bleef duren... tot ze opeens gedaan was. Waarom, daar wist hij nog geen antwoord op te geven.
Hij dronk nog een slok van zijn Martini. De alcoholsmaak vulde zijn mond. Eens doorgeslikt leek het even zijn problemen weg te spoelen. Heel even maar. En toen was het daar terug. Hij zou hem misschien nooit meer zien. Hij stak nog een sigaret in zijn mond. Met een nieuwe aansteker bracht hij vuur naar zijn tabakskoker toe. Hij trok enkele malen heftig totdat de top mooi in brand stond. De eerste trek was altijd de beste. Het gevoel dat de hersenen eventjes uitgeschakeld konden worden. Het gevoel dat niets je kan deren voor het moment. Het gevoel... dat niets eeuwig duurt. Ook de vriendschap niet. Hij besloot om een frisse neus te gaan halen. De rook had zijn appartement volledig ingenomen. Hij wou even een klare kijk werpen op de feiten. Zijn jas was gauw aangetrokken en toen verliet hij het gebouw. Het regende. Vervloekt, daar had hij niet aan gedacht. Maar terugkeren om een paraplu kwam niet op in zijn gedachten. "Laat het maar eens goed stormen!", dacht hij bij zichzelf. De regen kwam op hem neer als een verstikkend deken. Ademhalen werd steeds moeilijker, hij snakte naar lucht. Daar was nog een ouderwets café open. Hij twijfelde geen seconde en stapte binnen. Achter de toog stond een oudere man, vermoedelijk de zeventig al voorbij. Er was niet veel volk aanwezig. In een donker hoekje lonkte een tafeltje naar hem. Hij ging er op af en installeerde zich. De waard liet niet lang op zich wachten en kwam zijn bestelling opmeten. "Een whisky a.u.b. Puur, zonder ijs". "Komt eraan"; antwoordde de waard. Hij deed zijn jas af die was herschapen naar één vochtige doek. De open haard verspreidde zijn warmte over de hele herberg. Het was er goed vertoeven. Aangenaam zelfs. De waard bracht zijn whisky. Puur. Hij rekende af, zette het glas aan zijn lippen en nipte er even van. Het was een Jack Daniels N°7. Krachtig spul. Maar hij had het nodig. Toen viel het hem op dat de herberg over een oude jukebox beschikte. Daarop speelde op dat moment "Waiting on a Friend" van The Rolling Stones. "Hoe toepasselijk" dacht hij bij zichzelf. Hij nam nog een slok en nam zijn omgeving waar. De tafels rondom hem waren leeg. Behalve hem zat er nog één iemand. Aan de toog. Een vaste klant zo te zien. Hij besloot om zijn omgeving op te nemen. Hij keek even naar buiten. De dames van plezier maakten zich op voor een woelige nacht. Doch, door het slechte weer zullen ze zich moeten reppen om nog een klant te vinden. De gedachte dat zij zomaar de liefde bedreven in ruil voor geld maakten hem triest. Ondertussen luisterde hij wat de jukebox te vertellen had.
Out of these girls go passing by,
The tales they tell of men,
I'm not waiting on a lady.
Het kon hem even allemaal niet meer schelen. Hij stak nog een sigaret op. Zijn laatste voor die dag. Hij inhaleerde als nooit tevoren.
Don't need a whore,
I don't need no booze.
Zijn ogen vernauwden. De rook, het verdriet, het had hem allemaal beïnvloed tot in zijn diepste kern.
I need someone to protect,
Making love and breaking hearts.
Zijn drank, zijn sigaret, dit was het enige dat hem voor dit moment kon verblijden. Echter, niets kon zijn vriend vervangen. Niets, of niemand.
But I'm not waiting on a lady,
I'm just waiting on a friend
feedback van andere lezers- doolhoofd
Vriendschap is slechts het spektakel van vriendschap, zoals genot slechts het spektakel van genot is. Alles is afhankelijk van de verschijningen, alles is schijn. Helaas.
Wouter_V: De werkelijkheid is maar een schim van onze dromen. - Bedankt
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 2Uitstekend:   1 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 1 stem(men) |
