Volg ons op facebook
|
< terug
*www.rdx.be* - 032. vrouwentongen en mannenhandschoenen
Ik beknabbel aandachtig de muesli. Zonder melk smaakt het naar wat het smaken moet: haver en tarwe, graan, voedsel dus. Suikerloos eet en leef ik. Ze heeft geen zoet mondje, hoor ik mijn ma nog zeggen, verontschuldigend, schouderophalend, om toch maar te benadrukken dat ze het niet kon helpen. Ik heb het graag hartig, stevig en rijk, zij het fijn gekruid. Neen, ik had en ik heb geen zoet mondje. Dat geldt niet alleen voor wat erin gaat. Tot ergernis van mijn moeder kwam er zelden zeem over mijn lippen. Hoe vaak stuurde ze me niet naar vrouw Holle. Het mocht niet baten. Na het lezen van haar favoriete poëzie braakte ik slangen en padden. Het was geen kwestie van smaak. Het zat veel dieper dan dat. Slijm deed me kotsen. Gelukkig maar. Ik liet mijn tong niet mismeesteren, noch door mijn moeder, noch door de schooljuffen. Ik voedde dat lenige diertje zorgvuldig binnensmonds op. Bloed, zweet en tranen leerde ik zorgvuldig destilleren tot inkt, appelblauwzeegroene inkt, bleu des mers du Sud van Waterman.
Ik kijk de keuken rond. Op andere dagen omstreeks het middaguur barst deze bloempot vol opeengepakte vrouwentongen uit zijn voegen. Dikhuidig schieten ze op richting zoldering, recht omhoog en zonder elkaar te genaken. Scherp zijn hun randen en geel van afgunst; angstvallig nauw is hun silhouet. Ik ben hier even alleen als anders. Het voelt goed en juister vandaag, nu de dames elders samen zijn. Ik was mijn handen. Ze zijn vers en nagenoeg ongerept, al vertoont de huid onmiskenbaar de eerste tekenen van ouderdom. Zo gaat dat. Of je je handen gebruikt voor wat ze dienen of niet, het maakt weinig verschil. Verslijten doen ze toch. Joy Vansion is het pseudoniem van een vrouw die, naar eigen zeggen, eenentwintig mannen aan den lijve heeft ondervonden. Eenenveertig is ze. Eenenveertig lichtjaren? Hoeveel tijd zou het mij niet kosten om één mannenhand nerf per nerf te verkennen? Hoeveel tijd heeft het me gekost om te slagen voor mijn eigengereid vergelijkend examen? Ik kan het en niemand doet het me na. Ik teken mijn handpalm op een blad papier en met behulp van vier kleurpotloden, rood, oranje, geel en blauw geef ik tot in het fijnste detail weer waar de meer en minder gevoelige plekjes huizen. En steeds weer vraag ik me af hoe het komt dat de vingertoppen, blauwgekleurd, want minst gevoelig, het meest geschikt lijken om te tasten, te bevoelen en te prikkelen. Misschien om je toe te laten de ander aan te raken zonder al te veel afgeleid te worden door wat je daarbij zelf gewaar wordt?
Werkeloos liggen mijn handen in mijn schoot tot ze zich plots vanzelf vouwen. Zend mij een hand, Prince, rakelings en weinig, een noeste hand, verweerd en getekend door zware arbeid, want zachtheid verdraag ik niet zo goed. Verhoord word ik niet. Daarvoor moet je sonnetten schrijven, zoals mijn moeder. Ik sterf een beetje. Mijn bloed wordt dunner, mijn teint bleker; mijn lichaamstemperatuur daalt; mijn hart gehoorzaamt aan een rallentando. Het visioen dat volgt is benauwend. Toch ben ik niet bang. Ik weet dat ik weerloos ben. Eenentwintig paar tot op de tanden gewapende handschoenen staan in RDX-slagorde opgesteld voor het sleutelgat. Ze azen op mijn billen en borsten.
Dan lach ik, luid en sardonisch. Ik heb een beetje last van prooiparanoia. Dat komt ervan als je godganse dagen sansevieriaans in een te krappe bloempot te verkommeren staat.
feedback van andere lezers- duivelstrikje
heel erg leuk!!
alleen één vraagje.
Ik snap die titel niet, je schrijft er een site bij. Komt dit verhaal van die site? Heb je dit verhaal ook op die site ofzo gepuliceert?
Ik zie dat eigenlijk wel vaker, zo een site dat bij de titel staat.
Sorry als dit een lastige, of overbodige vraag is.
Ik stel nu eenmaal vaak en graag vragen.
Kusjes
fientje
Vansion: Wel, dat is een goeie vraag. Toen ik met dit boek begon bestond er geen site met die naam. Ik heb die naam gewoon verzonnen. Er steekt wel een ondugend knipoogje in naar de naam van een datingsite die wél bestaat en waarop ik mij voor een stukje inspireer. De mensen die die site kennen, zullen dat snappen. De anderen niet. Dat vind ik leuk. Ondertussen bestaat er wél een site met de naam rdx.be.. Dat is een tegenvalleer hé. Ik ga mijn titel moeten veranderen. Ik ben nog wat aan het nadenken. Misschien doop ik hem om in "www.ldv.be". Of vind je dat flauw? - aquaangel
erg goed - commissarisV
Genoten van elke letter, vooral de vergelijkingen vond ik super;
ldvd?
Vansion: ldvd ja ... te flauw - als het boek af is, mogen de lezers stemmen voor een titel - Ghislaine
Prachtige dans op de koord als balans. Sprakeloos en adembenemend mooi. - jean_loeckx
In het koffielokaal van de redactie, de keukengeheimen van Tanne.
Mijn Tsvetaeva zegt dat je noodzakelijke boeken moet proberen te schrijven.
Een sexy en niet belegen versie van de “dood van een non” bijvoorbeeld, denk ik dan.
Je waagt je eraan.
Tegen de audio-visuele media in die al een hekel hebben aan letters, en die gruwen van onverwerkelijkte sensualiteit.
Moed.
En talent.
Genie “ist Mut im Talent” zei je Ludwig W. ooit.
Eerste alinea meesterlijk. De tong van de meester. Meester van de tong.
De tweede alinea ook. Over handen. zonder literair handstastelijk te worden.
Met op het einde ervan de onsterfelijke zin :
“En steeds weer vraag ik me af hoe het komt dat de vingertoppen, blauwgekleurd, want minst gevoelig, het meest geschikt lijken om te tasten, te bevoelen en te prikkelen. Misschien om je toe te laten de ander aan te raken zonder al te veel afgeleid te worden door wat je daarbij zelf gewaar wordt ?”
De lichaam-en-geest-dichotomie en -asymmetrie verklaard.
De liefde verklaard.
Raken is een contradictio in dermitis. Wat we raken verbergen we met onze vingertoppen. Zoals lopen : op wat we steunen duwen we van ons af. Wat we zien is datgene dat onze blik tegenhoudt. Zo gaat het er in de onderstratosferische fysische wereld aan toe. Zover was ik.
Maar jij gaat de stap verder, An, de aanraking verder, het beeld vooruit.
Je pen is nog een deel van haar vleugel gebleven.
Alleen voorbij onszelf raken we elkaar, schrijft je pen. Zo lees ik toch.
En dan de “Zend mij een hand” - alinea.
En de belegering der handschoenen.
De handen blijven naakt in het thuisland wachten op nieuws.
Voor hoeveel tijd heeft Burg Tanne nog proviand ?
Poëten zijn kanonnenvlees in vredestijd.
Je blijft steengoed schrijven, An.
Je tekst blijft als een walmuur overeind.
g
PS
“sansev(i)eriaans” mag van mij meteen in de groene bijbel.
Vansion: dankje Jean. wat lees je scherp. ik heb weinig tijd de komende dagen. paasvakantie. ik lees liever niet dan onzorgvuldig. geduld dus...ondertussen spookt de ontmanteling van 'la forteresse' in miljoenen zinnen door mijn hoofd. kiezen is zo moeilijk. - feniks
Ik vind de naam van de site sowieso niet leuk 'bekken' als titel, An.
Als je dan toch wil verwijzen naar een datingsite, zou ik een iets meerzeggende naam kiezen. RDX heeft vor mij iets radiologisch...
Voor de rest, Jean heeft al gezegd wat er te zeggen valt, en meer moet dat niet zijn !
Vansion: Dat is maar een werktitel hé... Op een dag bezoekt de enige juiste titel me wel vanzelf ... Zo'n dingen hebben hun tijd nodig. Zoals zoveel. - kronos
weerom prachtig decor waarmee je speelt : sanseverias-vrouwentongen alsof ik ze zie staan in de keuken!
en vergeet mijn kritiek op het vorige stuk, de keuken --ok--klopt en Joy Vansion---Joy Vandepoel---ok---is nu duidelijk!
de ongeduldige romanticus? ;)
Vansion: Kronos ... Ken jij eigenlijk wel de mythologie ivm Kronos? (Lach in mijn baardje)...
Decors: Weet je, ik ben zo'n onkijkmens dat ik voor zo'n passages meestal écht letterlijk ga kijken naar de dingen. Niet te geloven hoeveel meer een mens dankzij schrijven leert zien. Op zijn oude dag ...
|
