Volg ons op facebook
|
< terug
Rust in Vrede…
Ze vragen mij soms hoe het met Kamiel gaat. Kamiel heeft een hersenbloeding gehad in april van dit jaar. Na drie maanden in coma gelegen te hebben is hij overleden. Germaine, de eeuwige stoere madam, is het nog altijd niet gewoon om alleen door 't leven te gaan. Ik mis hem ook, Germaine, uw man had een hart van goud. Borsbeek is niet meer wat het was…
Het klonk als een donderslag bij heldere hemel, toen ik het vernam. Germaine, die mij persoonlijk het nieuws via mail bracht. Ik dacht " dit moet een grap zijn ", maar nee, Kamiel was niet meer. Ik belde haar op, het duurde even voor ze aan de lijn kwam. Begrijpelijk, dacht ik. Ik condoleerde haar, met nietszeggende woorden. Ik voelde wel dat ze verdrietig was, maar een mens moet toch iets zeggen. Zou ze me wel geloven? Ik heb haar zoveel halve waarheden opgesolferd dat ik soms m'n eigen oren niet meer geloofde..
Maar kom, ze was blij dat ze m'n stem hoorde. Zei ze toch. Hij heeft er niets van gevoeld, zei ze, want hij is niet meer uit coma ontwaakt. Ik weet eventjes niet meer wat ik moet zeggen. De laatste keer dat ik hem bezocht, begin juni, hoorde ik de dokter zeggen dat er goede hoop was dat hij z'n coma zou ontwaken. 't Was kwestie van tijd. Tijd heelt alle wonden. Moet ge geen dokter hebben hé? Hoe oud was Kamiel, vraag ik aan Germaine.
Vijfenzeventig, maar hij was vergeetachtig aan 't worden. Misschien waren z'n hersens toen al aangetast, wie zal het zeggen hé? Eigenaardig, tegen mij zei hij altijd dat hij zeventig was…
Zou mij dat ook overkomen, zit ik hier te denken. Ik vergeet ook veel, misschien is dat ook een teken aan de wand. Een hersenbloeding en na enkele maanden de pijp uit. Met als enige troost, dat ik het niet zal geweten hebben. Maar al goed, dat we niet op voorhand weten hoe we aan ons einde zullen komen. Behalve als we zelf uit het leven stappen. Kamiel is op reis, bestemming onbekend. Hij zal niet content zijn want bij leven en welzijn hield hij al niet van reizen. Van alleen zijn wel, samen met z'n duiven. Duiven die hij weg moest doen, wegens overlast in Germaine haren hof. Misschien is met het wegdoen van die duiven de aftakeling begonnen. Niets meer om handen hebben en alleen maar mijn gezaag te moeten horen, ge zoudt voo minder in uw graf kruipen, denk ik dan.
't Was een schone begrafenis. Met veel en schoon volk op de eerste rij. De plaatselijke CD&V waren ook aanwezig. Ik stond vanachteren in de kerk, te bedenken wat ik hier feitelijk kwam doen. Luisteren naar al het goede dat daar neerlag in die blinkende kist? Getooid met bloemen, die na een week ook zullen vergaan zijn. Hij wordt gecremeerd, fluistert m'n buurman. Ik ken die vent niet, waarom zou ik dan antwoorden hé? De mis duurt oneindig lang, bijna langer dan Kamiel z'n eigen leven. 't Is communie, iedereen gaat ingetogen naar voren. Handje uitsteken en een hostie in ontvangst nemen. Het zogenaamde lichaam van Christus. Bende kannibalen, denk ik plots. Ik blijf staan waar ik sta, ik doe niet mee met die schijnvertoning. Zelfs al is het maar symboliek…
De ganse stoet onbekenden loopt naar de uitgang. Krijgt een doodsprentje waarop een Kamiel staat, die ik niet ken. Kamiel was geen zuurpruim, verre van. Ik herinner mij hem als een lachebek. Iemand die ik ontelbare keren beetgenomen heb. Die ik vanalles wijsmaakte omdat hij mij telkens de indruk gaf dat hij mij geloofde…
Ik ben niet meegegaan naar het crematorium. Heb dat ook gezegd tegen Germaine. Voor één keer begreep ze me…
Ik zit aan de toog, drink een Kriek, maar het smaakt me niet. Ik houd de deur in 't oog, maar Kamiel komt niet binnen. Verdomme, wat lijkt die kroeg plots leeg en kaal. Ik kan die posters van de duivenbond niet meer zien, ze zijn nutteloos en roepen herinneringen op. 't Was een goeie vent, hoor ik de kastelein zeggen. Hou toch uw muil, denk ik. Ik hef m'n glas naar de hemel, zeg hardop " Schol, Kamiel", leg twee euro op de toog en verdwijn. Weer een stukje van m'n leven dat verdwenen is, weer een herinnering die ik na verloop van tijd zal vergeten zijn…
Kamiel, het ga je goed, in de hemel hebben ze duiven. Allemaal witte. En ze noemen allemaal H.Geest.
Amen…
©GoNo
feedback van andere lezers- andremoortgat
Pakkend relaas over
een stukje uit het leven
dat opeens wegvalt
GoNo2: Dank u wel! - warket
En zo verdwijnen we een voor een.
GoNo2: Dank u wel! - Wee
'De mis duurt oneindig lang, bijna langer dan Kamiel z'n eigen leven.'
Ja, dat zeg je helemaal zo het is! Vréselijk, die diensten.
Mooi stukje!
x
GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 5Uitstekend:   2 stem(men), 67%Goed: 1 stem(men), 33%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
