Volg ons op facebook
|
< terug
Dood aan de lopende band
Dozen. Wij maken dozen. Altijd dezelfde dozen. Begrijp ons niet verkeerd: écht dezelfde. Altijd dezelfde. Nooit nieuwe. We hebben snel uitgerekend, we maken ongeveer 3000 dozen per dag. Die dozen gaan van werkplek 1 naar werkplek 2. Nu weten we: die dozen gaan nergens heen. In werkplek 1 zetten we die in elkaar. In werkplek 2 halen we die uit elkaar. En zo komen ze weer terug in werkplek 1.
Waarom? Waarom betaalt een bedrijf ons om niet productief te zijn? Wij produceren hele dagen niets. Onze arbeid levert niets op. De dozen die wij maken, verlaten nooit de lopende band. Nu weten we het. Wat wij doen, levert niks op en mag dus ook zo goed als niks kosten. Onze baas betaalt ons loon, het minimumloon, en de elektriciet om de fabriek draaiende te houden. Meer kosten heeft hij niet. Winsten heeft hij ook niet. Niet op het eerste zicht. Nochtans, het bedrijf floreert. Onze baas leeft goed. Heel goed. En dat in tijden van crisis.
Hoe hebben we het ontdekt? Het is al te laat natuurlijk. Maar goed, hoe hebben we het ontdekt? Het begon met overlijdens. Plotse overlijdens. Maar allemaal natuurlijke overlijdens, op één auto-ongeval na, dat was puur een meevaller voor het bedrijf. Dat er opvallend veel overlijdens in ons bedrijf waren, daar stonden we niet eens bij stil. Maar het deed ons nadenken. Sterven. Het kan zo gebeurd zijn. En als arbeiders denken we niet aan onszelf. God, als we eerlijk zijn, kijken we stiekem een beetje uit naar de dood. Eeuwige rust. Niet meer moeten zwoegen. Misschien, wie weet, als er een hemel is, dan hebben wij hem zeker verdiend. De dood, daar hebben we vrede mee. Wat ons zorgen baart, is het gezin dat wij achterlaten. Hoe moeten die verder? Zo zonder ons.
Eén voor één dachten wij na over een levensverzekering. Maar wij zijn arbeiders, wij hebben het druk, wij zeggen zoiets tien keer, voor we dan eindelijk de stap zetten. De eerste van ons die uiteindelijk de stap zet, is Herman, die bij ons het liefst van al met de heftruck rijdt. Hij trekt bij Vitalis, een nieuwe verzekeringsmaatschappij. Zeer goede voorwaarden. Hij maakt telefonisch een afspraak. Die krijgt hij. Hij kan een levensverzekering krijgen. Na een medische check-up. Nog geen uur later bellen ze terug. Ze kunnen hem geen levensverzekering geven. Vreemd. Herman, een koppigaard, vraagt om uitleg. Die krijgt hij. Kort en bondig. Hij is een te groot risico. Herman? Een risicogeval? Die kerel is toch kerngezond?
Wij met z'n allen krijgen een hypochondrische reflex en trekken elk bij onze huisarts. Iets wat zelden voorkomt. Wij, arbeiders, wij zijn geen klagers. En ja, ja, mijn dokter hoort ruis. Ruis op mijn hart. Het kan alle minuten met mij gedaan zijn. Ik kan pardoes dood vallen. 'Vreemd dat de medische controle van uw werk dat niet heeft opgemerkt, dit is nochtans een zeer klassieke hartafwijking. U zou nooit fabrieksarbeid mogen verrichten.' Ik vermoed iets. We vermoeden allemaal iets. We worden bang. Onze huisartsen geven ons gelijk. Wij hebben allemaal buitengewoon hoge gezondheidsrisico's, we zijn allemaal hartlijders. Binnen de week overlijdt nog een collega. Diezelfde week koopt de baas zijn vijftiende exclusieve roadster.
We doen de test. Ik bel rond naar verzekeringsmaatschappijen. Onder andere naar Vitalis. Ik vraag mijn dossier op. 'Bruno Heydeman', zeg ik aan de telefoon. De stem aan de andere kant, zegt vriendelijk: 'Ja, ik heb hier uw dossier.' Ik haak in. Het is de schok. Ik heb helemaal nooit een verzekering geopend bij Vitalis.
Ik heb meteen ontslag genomen. Wij allemaal. Niemand zal een doos missen. We weten nu hoe de fabriek winst maakt. Niet met zijn dozen. We hebben allemaal een verzekering bij Vitalis. Een levensverzekering. Begunstige in het geval van ons overlijden: de dozenfabriek, Techniplex, onze werkgever. Verzekeringen voor gigantische sommen.
Maar het is te laat. De levensverzekering houdt er geen rekening mee als wij vrijwillig ons ontslag geven. De polis loopt door. Koppig klamp ik mij vast aan het leven. Ik houd mij zo rustig mogelijk. De rechtszaak loopt. Onze baas kunnen we weinig maken. De arts van de fabriek draait de bak in, ja, die wel. Voor nalatigheid en onopzettelijke doodslag. Maar de grootste schurk laten ze lopen. Misschien kan ik voor ik dood val, de verzekeringspolis nog nietig laten verklaren. Maar ondertussen vallen de collega's als vliegen. Onze rechtszaak heeft weinig kans van slagen. Bij elk overlijden, neemt onze ex-werkgever een duurdere advocaat onder de arm. Mijn vrouw wil dat ik de zaak vergeet. Dat ik mij toch maar opjaag. Dat het slecht is voor mijn hart. Maar ik kan het niet van mij af zetten, ik kan mij niet kalm houden terwijl mijn ex-baas als een gier rond mijn hoofd zweeft. Klaar om de dag van mijn crematie een nieuwe auto op zijn kilometerlange oprit te bollen.
Als ik bedenk dat mijn grootste ecomische bijdrage aan de maatschappij mijn dood zal zijn, breekt mijn hart. Op mijn urne komt volgende week in bloedrode letters: 'geslacht op het altaar van het neo-liberalisme'.
De nieuwe Porsche van mijn ex-baas schijnt ook een rode te zijn.
feedback van andere lezers- ivo
grappig verhaal dat gelukkig juridisch weinig steek houdt. Want het zijn geen levensverzekeringen maar overlijdensverzekeringen waar je het over hebt. Een gecombineerde levensverzekering (als je geld krijgt na een bepaalde leeftheid) en een overlijdensverzekering als je sterft voor een bepaalde leeftijd. Meestal worden deze verzekeringen in een combinatie aangeboden. Pv een pensioenverzekering is duidelijk een 'levensverzekering' want deze verzekering betaalt enkel uit na de pensioengerechtigde leeftijd of wanneer je op pensioen gaat. Een schuldsaldo verzekering op een lening is een zuivere overlijdensverzekering. Als je de lening is afbetaald en je bent niet gestorven, dan heb je ook enkel en alleen maar premie betaald en krijg je ook geen ristorno (levensverzekering) op de premies die je hebt betaald.
Daarbij kan je niet iedereen zomaar verzekeren, er moet een belang zijn waarbij het overlijden voor jou een schade is ..
Maar voor het overige is het wel leuk om lezen :) - warket
De clou: 'geslacht op het altaar van het neo-liberalisme'.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 5Uitstekend:   2 stem(men), 67%Goed: 1 stem(men), 33%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
