Volg ons op facebook
|
< terug
19. en ik 'puber' rustig verder...
Råvin kwam na een groot halfuur terug. Zijn fakkel was zo goed als helemaal opgebrand. Hij had een derde Kleurling in zijn kielzog. Hij had hem helemaal achteraan gevonden, ineengedoken in de duisternis. Bibberend en jammerend. Råvin had hem uit zijn schuilplek moeten sleuren. De jongen smeekte snotterend om hem geen pijn te doen. Råvin had zijn ergernis aan de kant gezet en de jongen bij de arm meegesleept, op naar de veilige vuren. Er waren geen Rimpelhuiden meer te vinden. En ook van Kleurling nummer vier was er geen spoor meer te bekennen.
Dat verklaarde het gekrijs.
De klein grot was beveiligd.
Iemand had de grote vuurkorven in de ingang gezet, zodat er niets meer binnen kon raken zonder te verbranden.
Alle levenloze lichamen van de gesneuvelde Rimpelhuiden lagen voor de ingang, achter de vuren. Ravin keurde ze geen blik waardig. Hij nam snel de situatie in zich op, maar de twee dappere Kleurlingen vormden duidelijk geen gevaar. Ze keken op toen hij binnenkwam, maar maken geen aanstalten om ook maar iets te doen.
Råvin marcheerde de grot in en plofte naast Soras op de dekens. Snel legde hij zijn hand op het voorhoofd van zijn vriend, maar Soras sliep gewoon. Iemand had de wonden zo goed mogelijk uitgekuist.
Råvin slikte, hij voelde zich ongemakkelijk nu drie paar ogen hem aanstaarden alsof hij de wilde was.
'Waar is Elke?' Het was de gezette jongen die het woord nam. Maar de verwijtende toon was niet gericht tot Råvin maar tot de nieuwkomer.
'Ze…die…ze is weg.' De nieuwe jongen knipperde met zijn ogen, alsof hij pas wakker werd. ' die dingen grepen haar vast en sleurden haar gewoon mee. Wat zijn ze met haar van plan?'
Ze keken alle drie naar Råvin , als drie bange kinderen. 'Euh, weet je dat dan niet?'
'Wat niet?' de nieuwkomer klonk bits. Råvin stoorde zich aan de toon. De jongen stond nog steeds recht en keek op hem en zijn vrienden neer.
'Ga zitten,' gromde Råvin nors. ' Verwarm je bij het vuur voordat je koud krijgt.' Hij schonk drie mokken thee in en overhandigde het aan de Kleurlingen. ' Drinken, het verwarmt je botten.'
Wat moest hij met die drie aanvangen?
Soras sliep schijnbaar door alles heen, hoewel Råvin hem ervan verdacht alles te horen.
'Rimpelhuiden teren op mensenvlees, net zoals Kleurlingen.' De hint ging compleet aan hen voorbij. Råvin probeerde een andere, minder directe wending.' Jullie vriendin zit veilig opgeborgen tot ze honger hebben.' Råvin speelde met zijn mes. Hier wilde hij niet aan denken.
'Hoe bedoel je? Is ze niet dood? Is Elke niet dood?' Het bange meisje keek hem verwilderd aan.
'Nee, nog niet althans.' Kenden die drie hun wereld wel? Ieder kind wist dat Rimpelhuiden een voorraad aanlegden om de winter door te komen. Vorige zomer hadden Soras en hij, samen met de Zwervers van het Oosten een heuse klopjacht gehouden in de grotten bij de meren.
Ze hadden drie overlevenden teruggevonden, en zeventien uitgemergelde lijken waar zo nu en dan van geknabbeld was. Ze hadden de grot uitgerookt, maar er waren duidelijk overlevenden. Die dingen kweekten sneller dan konijnen.
Råvin nam de bedrukte gezichten op. Ongelofelijk dat dit kinderen waren van zo'n gevaarlijk ras. Ze waren compleet van kaart door de inval van de Rimpelhuiden. Ze zaten alle drie dicht bij elkaar. Het meisje huilde weer terwijl ze keer op keer 'arme Elke' prevelde. De gezette jongen, Råvin mocht hem wel, staarde met grote ogen in de vlammen. Zijn hersenen draaiden op volle toeren.
De andere jongen deed niets.
Hij had niets gedaan om het vermiste meisje te helpen.
En Kleurling of niet, geen enkel levend wezen verdiende de dood die het meisje zou krijgen. Vol afkeer bestudeerde Råvin de nieuwkomer.
Een laf, hooghartig gezicht.
'Kunnen we haar nog inhalen?' Jonas had eindelijk een besluit genomen. Råvin had erop gewacht.
'Nu niet, het is te donker buiten en de regen heeft de paden verraderlijk gemaakt. We maken geen kans zolang de Rimpelhuiden boven water kunnen.'
'Dus we wachten tot morgen en dan gaan we kijken?' Het idee dat hij iets kon doen, leek de jongen op te peppen. Råvin wilde antwoordden maar de derde was hem voor.
'Morgen moeten we terug, Jonas,' kwam het korte antwoord, ' ze zullen ons zoeken. We moeten hier weg voordat die dingen terugkeren en ons allemaal meenemen.'
'We kunnen haar niet alleen laten. Het duurt uren voordat wij de bus bereiken en dan is het misschien te laat. Alex, het gaat hier wel over een vriendin hé.'
'Er zijn mensen die dit beter kunnen dan wij, Jonas.'
Jonas wees naar Råvin . ' Hij lijkt me best capabel, Alex. Als je vannacht uit jouw schuilplek was gekomen, dan had je gezien dat hij best zijn mannetje kan staan.'
Råvin s ogen gingen van het ene verbeten gezicht naar het ander.
'Hij?' De nieuwe, Alex, keek verrast naar Råvin alsof hij hem voor het eerst zag. ' Heb je hem al eens bekeken, Jonas? Hoe oud is hij eigenlijk? Veertien of Vijftien, hoogstens. Het is een kind. Als jij denkt dat hij je beter kan helpen dan de politie…' Alex lachte, een onoprecht geluid.
' Joke, zeg ook eens iets. Trek je mond open en zeg eens aan je vriendje hier dat hij niet zo stom moet zijn en naar huis moet gaan. Wij zijn niet in staat Elke te vinden. En die twee mietjes al even min. Als ze al van elkaar kunnen blijven. Het is niet omdat ze een kampvuur kunnen maken dat ze Rambo zijn hé. Niemand heeft er iets aan als Jonas ook nog eens door de bossen begint te dolen. Dan mogen we hem ook nog zoeken. Minder tijd om Elke te vinden. Zeg hem dat maar eens, Joke.'
Råvin zuchtte. Het meisje had zich dapper geweerd, zo'n preek verdiende ze niet. Hij was moe, zij waren moe en het was een bewogen nacht geweest voor ieder van hen.
'Het is genoeg geweest,' hij kwam overeind en ze keken allemaal op. Råvin ging naast het meisje zitten en ze snufte nog luider. ' Luister, als ze nog leeft, dan vinden we haar. Morgen, bij het eerste licht gaan we haar zoeken, erewoord. Reken er niet te hard op, maar we zullen ons best doen.'
Hij glimlachte en haalde haar verstrengelde handen uit elkaar. ' Je opjagen heeft geen zin. Je hebt je best gedaan, vanavond. Het feit dat ze jouw vriendin meegenomen hebben is niet jouw schuld. Je bent dapper geweest. Dankzij jouw vriend en jijzelf leeft Soras nog en alleen al daarvoor zal ik helpen zoeken. ' Hij wierp een snelle blik op Alex die hem stomverbaasd aanstaarde. ' Ga slapen, nog enkele uurtjes zodat je fris bent morgen, het wordt een drukke dag. Ik hou de wacht.' En deze maal was hij niet van plan in slaap te vallen.
'Hij spreekt volledige zinnen,' mompelde de Nieuweling. ' Wie had er dacht gedacht?'
Råvin kwam met een zucht overeind en begon dekens uit te delen.
feedback van andere lezers- ivo
schattig hoe je dit beschrijft - echt een meisjes hand hahaha
catharina: schattig? Hmmm, en ik probeerde nog zo hard om er een klinische stijl op na te houden. Helemaal mislukt dus :). Ik denk dat ik kan leven met 'schattig'. En euh, dank u wel. Op mijn leeftijd nog meisje genoemd te worden, wel, mijn laptopvingers tenminste... - doolhoofd
Leest vlot.
catharina: Waarvoor dank...de kronkels in mijn brein zijn dus minder erg dan dat mijn omgeving me wil doen geloven:) Als een compleet vreemde ( denk ik, u kan eigenlijk ook mijn buur zijn) me kan volgen dan ben ik minder rampzalig dan gedacht :)
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 4Uitstekend:   2 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 2 stem(men) |
