|
< terug
het blauwe varken
Waarom staat er een beeld van een groot blauw varken op het strand van het Letse Roja? God, dit was toch een vissershaven - vergane glorie weliswaar, ook hier betaalde men de tol voor de overbevissing - maar deze negorij van zeelieden kon toch niet eensklaps besluiten te investeren in gedroogde hammen met vliegen op het zwoerd? Maar het beeld klopte wel: er was geen meeuw te bespeuren.
Ik moest denken aan de origine van dolfijnen en walvissen. Volgens biologen hebben zij een gemeenschappelijke voorvader met nijlpaarden, en volgens een bevriende Berberse matroos is een nijlpaard niet meer dan een groot watervarken: hun zweet is rood als bloed, en ze zijn link en gemeen. Varkens dus, ja. Mensen.
De dag ervoor hadden we bij het binnenvaren al dat blauw kreng gespot, en ook tijdens het verkennen van de stad kwamen varkens thematisch terug. Is dat niet onze visie op Oost-Europeanen, Balkan-tuig, Baltische vrouwenhandelaars en Russische huurmoordenaars? Het is tuig, afgestompt door het juk van het communisme, en het zijn wodka-slurpende varkens.
Op straat vroeg een minderjarig jongetje of ik sigaretten voor hem wilde bietsen, hij betaalde er zelf voor, en de behaagzieke eenzaat in mij was niet assertief genoeg om hem dit vergiftigd geschenk te weigeren. De melancholie had me al bij het nekvel. Tijdens mijn verkenning had ik een skatepark gevonden en de kindertijd kwam terug. Of nee, hij kwam niet terug. Hij kwam verre van terug. Nooit zou hij terugkomen: de tijd kent maar één richting. Herinneringen zijn een sof die waar geluk misschien wel in de weg staan.
Het was zomer, en ook al hadden de Baltische Zee en Scandinavië hun beloftes nog niet waargemaakt, zo grijs was het hier nog niet. Het zag er zelfs niet Russisch uit: geen lekkende plutoniumvaten, weet je wel, om nog eens alle clichés boven te halen. er waren best wel wat naaldbomen en de huisjes hadden iets van een ski-oord.
Aan het gemeentehuis was er zelfs een gigantische zuil met daarop nestende ooievaars.
Cigüeña, Spaans voor ooievaar, en daar was Andalusië weer, het machtige Cadiz, fata murgana aan de Atlantische kust, zusterstad van Havana, en voormalige uitvalsbasis voor de beide Amerikas.
En zij, die goddelijke krullenbol, Belichaming was haar naam in het Spaans, alsof ziel en liefde en magie en chemie geen afzonderlijke begrippen meer waren, zo speelde deze zigeunerin met de werkelijkheid. En daarom was ik hier, in het noorden, in plaats van het zuiden of thuis, omdat vluchten al lang mijn beroep is, en mensen niet kunnen veranderen zonder toestemming van het universum.
Daarom was ik op een Lets strand, in het gezelschap van een blauw zwijn dat me uitlachte in mijn smoelwerk. De zeug die ik de nacht tevoren op het feest van de koperblazers had nagelaten te verscheuren, te verorberen, te vernietigen omdat ik terughoudender en banger ben om afgewezen te worden dan een vrouw, zou ook hier niet zijn.
Wat mij restte, was te water gaan, en me laten wiegen door meanderende meerminnen, zo fictief als blauwe varkens.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 5Uitstekend:   2 stem(men), 67%Goed: 1 stem(men), 33%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
