Volg ons op facebook
|
< terug
Hierna rest u alleen nog het melige nawoord :)
'Wat is er met Råvin ?' Jonas kwam gejaagd hun kant uit. ' Ik zag hem tegen de grond smakken. Is hij in orde?' Hij zette zijn handen op zijn knieën en kwam hijgend op adem.
'Ik weet het niet, hij moet hier weg.' Jonas maakte er geen woorden aan vuil. Ze sleepten Råvin naar een veiliger plek en zetten hem met zijn rug tegen een boom. Jonas trappelde van ongeduld en keek in de richting waarin Soras was verdwenen.
'Ik ga Soras helpen. Laat hem niet doodgaan, Joke, ik zou niet graag diegene zijn die het nieuws aan Soras moet vertellen.' Hij greep zijn mes en rende er opnieuw vandoor. Joke keek hem trots na. Dit was haar vriend.
Helena bekommerde zich zonder vragen te stellen om de jongen.
'Wat is er met hem gebeurd?' Ze kreeg kippenvel toen ze hem grondig bekeek. Wat was hij jong. Waar kwam hij uitgekropen? Zijn lichaam zat vol nauwelijks genezen wonden. Hij zat blauw, met lelijke bloeduitstortingen. Het kon onmogelijk van nu zijn. ' Zijn dat bijtwonden?'
Met haar vinger volgde ze de vreemde afdrukken op zijn armen. Ze rilde.
Joke ontweek haar blik. ' Je mag me niets vragen, ik heb het beloofd.' Fluisterde ze. Ze klopte zacht op de ongeschonden wang van de jongen terwijl ze de tranen uit haar ogen knipperde.
'Komaan, Råvin , open je ogen. Soras vermoordt me als je doodgaat.' Ze legde haar oor op zijn borst en concentreerde zich. ' Word nu toch wakker.' Smeekte ze en Helena had het plots ijskoud. Waarom duurde het zo lang? In films duurde het nooit zo lang.
Steeds meer mannen strompelden onthutst hun kant op. Als overlevenden van een kernramp. Compleet overdonderd door Moeder Natuur en haar creaties. Joke had er geen oog voor.
'Råvin, word nu toch wakker…het was maar een koe. Word wakker!' Ze rammelde hem boos door elkaar. Dit kon niet! Dit paste niet. Verhalen en spannende films hadden altijd een happy end!
'Ik ben er…je doet me zeer.' De jongen kneep zijn ogen dicht. ' Wat is er gebeurd?'
Joke knipperde met haar ogen en begon onbedaarlijk te lachen. Råvin fronste en sloot opnieuw zijn ogen. De wereld was gek geworden. En hij zag allemaal gekleurde bolletjes. Na enkele hysterische seconden kalmeerde Joke.
'Dat rund kreeg je te pakken. Je hebt een behoorlijke klap gehad.' Ze onderdrukte een nieuwe lachbui.
'Heb ik hem gedood?'
'Nee, Soras is de klus gaan afwerken.'
'Mooi zo.' Hij ademde traag in en uit en bleef roerloos zitten.
'Overleef je het?' Joke kneep in zijn hand, bang dat hij er zomaar vandoor zou gaan.
'Ja,' antwoordde hij nors. ' alles doet zeer.' Joke snufte van opluchting.
'Idioot, doe dat nooit meer.' En ze zoende hem zacht over zijn hele gezicht. Verrast opende Råvin zijn ogen.
'Hé, meisje niet huilen, je vader is ok…'
'Stommerik. Ik ben vooral blij dat jij nog leeft. Wat dacht je wel, om zomaar voor dat beest te gaan staan? Je bezorgde me bijna een hartaanval…en stop met lachen.'
'Je klinkt nog erger dan mijn moeder.' Hij kneep zacht in haar hand, voordat hij besefte dat zijn hand ook zeer deed. ' Was je echt bezorgd?' viste hij voorzichtig.
Joke veegde de tranen van haar wangen. Er zat nu ook bloed op haar gezicht, ze kon het voelen.
'Idioot, stel geen zo'n stomme vragen.' Ze onderdrukte opnieuw een lachbui. 'Daar is jouw held,' Soras beende het veld over. Hij zag er niet uit. Onder het bloed, modder en andere viezigheid. Jonas liep, gloeiend van trots met een brede glimlach op zijn gezicht, naast hem. Ze hielden gelijke tred en kwamen recht op hen af. Joke besefte te laat dat ze stond te grijnzen als een gek.
Daar waren ze, de twee mannen die haar wereld hadden gered.
Ze prentte het beeld in haar geest.
Soras stoorde zich niet aan de mannen die hem wilden tegen houden. Evenmin aan de agenten die hem wilden spreken.
Hij stak dwars het veld over, zijn ogen op Råvin gericht.
'Hey,' Råvin probeerde overeind te komen maar Soras duwde hem terug in het gras. ' Blijven zitten, jij.' Hij knielde tussen Råvins benen en kuste hem zo uitgebreid en ruw dat de anderen er stil van werden, niet goed wetend waar ze eerst moesten kijken.
Jonas gleed naast Joke en wees naar de rode, opgelaten gezichten van de mannen rondom hen. Hij sloeg bezitterig een arm om haar middel. Het stoorde haar niet.
'Hé, Soras, laat die jongen gerust. Je doet hem zeer.' Råvin zat met gesloten ogen en lijkbleek tegen de boom.
'Hmm, een beetje maar stoor je daar vooral niet aan, Soras.'
Soras grinnikte en kwam overeind. ' Gaat het een beetje?'
'Beter nu.' Mompelde Råvin .
'Tja een kus geneest alle wonden, het is geweten.' Jonas lachte. Een beetje opgelaten stonden ze bij elkaar.
'Råvin, je moet naar huis.' Joke kuchte, probeerde de ongemakkelijk spanning te doorbreken. Er was zoveel bloed…het kon niet goed zijn. Soras wilde iets zeggen, maar had plots door dat er heel veel mensen waren die hen aanstaarden.
'Ik breng hem wel naar zijn moeder, Joke, het komt wel goed.. Hij heeft niet veel keuze.' En hij tilde Råvin zonder meer op en zette een stap achteruit. ' Bedankt voor alles.' Jonas wilde iets zeggen, maar de kring mensen werd steeds kleiner. Ze riepen dingen, stelden honderden vragen en wilden zoveel weten.
'Joke? O God, Joke…' Een man doorbrak de kleine kring. ' mijn meisje, het is mijn meisje…' Hij tilde Joke op en draaide haar rond. ' Pap, komaan, het waren maar drie dagen.' Joke leek een beetje beschaamd.
'Dit zijn vrienden van mij. Råvin heeft hulp nodig. Dankzij hen…'
De plek was leeg.
Tegen de boom stond er een mes.
Jonas pakte het ding op en draaide het rond.
'Waar zijn ze? Waar zijn Råvin en Soras?' Joke keek verwilderd rond.
Maar ze waren verdwenen. Opgegaan in de schemering van het Bos. Ze hadden hen naar huis gebracht, zoals beloofd. Alex stond naast zijn schuilplek en zwaaide naar iemand die alleen hij nog kon zien. Daarna hielp hij Elke naar beneden en ze kwamen zwijgend naar de drukte op het grasveld.
Helena had het ijskoud. Het beeld van de blonde jongen liet haar niet los. Zijn glimlach, die bruine ogen…het versmolt met een beeld van lang geleden.
Van een elfjarig jongetje dat opgekruld in haar zetel zit, bij de haard in het hotel. Hij bladerde in een boek met als titel ' Verloren stammen'.
'Kan dat echt Helena,' had hij gevraagd en hij had gewezen op een tekening van een jongen met donkere haren. Zijn kleine vinger volgde de lijnen van het gezicht. Helena had gelachen.
'Ik weet het niet Simon, maar je weet maar nooit.'
feedback van andere lezers- ivo
jammer dat het hier eindigt, hier zit een omnibus in en nog veel meer .. mooi geschreven, alhoewel er stukken zijn die waarschijnlijk nog beter benaderd kunnen worden, maar dat is voor de professionele corrector die hier het best in kan struinen. Laat het pintje in de donkere kroeg je smaken, je hebt hier enkele uurtjes leesplezier gegeven en dat is ook al veel :) bedankt alvast en mss lezen wij elkaar wel terug. Laat het vervolg maar komen ..
catharina: Wel, alles dat moest sneuvelen is gesneuveld, dus is het een gepast einde. Geen flauw idee wat ik er mee gaan...op mij pc laten staan, denk ik en vergeten dat het bestaat :) - doolhoofd
Alternatieve titel voor je verhaal:
"Sores met Soras" ;)
catharina: En heel even had ik een 'sus-en -wis' gevoel. Maar bedankt, het ding verdient al bij al een titel hé :)
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 4Uitstekend:   2 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 2 stem(men) |
