|
< terug
Een verhaal, natuurwondergewijs ontstaan.
Je ontmoet de ochtend. Daar is ze dan. Je groet. Je bloedt. Net schreef je dit op. Het verdween in de kolk van het grote net. Fatale fout. Je raapt jezelf samen. Je vuist doet nog steeds pijn van het machteloze slaan op je tafelblad. Het is zo typisch. Je wil de dag inslikken. Ja, die zin stond er zonet ook in. Je kijkt op de klok. Die zin stond er zonet niet in. Je had nog tijd. Nu dringt ze. Er stond ook iets in over de nakende confrontatie met 'de anderen' daar heb je uiteraard geen zin in vandaag. Je zou hier willen blijven zitten. Je zet nog een kop koffie. Er is geen vocht. Je rookt nog een sigaret. Er is geen rook. Je schreef ook iets over dit. Je had het over de echo. Dat dit geen verhaal is. De echo is de echo van de echo.
Dit is wat jij ervan maken wilt. Je hebt totaal geen interesse in het eindpunt, dit is het onderweg zijn, het uitstellen van de stilte. Het omarmen van de tijd. Zij was er gisteren. Even. Terug Wij zijn.
Hoe muziek opnieuw alles samentrok. Samen iets eten, tegen de wind in op de zeedijk met een springbal spelen. Dromen van die springbal hoe hij zinkt en je denkt hem kwijt te zijn en hoe je bij de tweede keer het balletje terug uit het water vist. Hoe dat water een futuristisch riool was. Wat je dromen je willen zeggen weet je niet. Je ziet het meer als een ongelofelijke wereld waar je soms van schrikt erin te vertoeven. Het moet ergens vandaan komen.
Je hebt het overleefd. Alweer een dag. Het is avond. Voor de meeste mensen is het reeds nacht. Kwart na elf. Wellicht is het voor velen al voorbij, vandaag. Hoe leeg kan een mens zich voelen? Hoe versuft kun je rondlopen? Hoe lang moet dat nu weer duren? Hoe doe je het toch telkens opnieuw om te blijven lachen? Waar haal je die energie terwijl je zo op bent vanbinnen? En men ziet het niet. Men vind je een toffe gast. En dan dit, een soort klaagzang. Terwijl het gewoon even enkele zinnen zijn die meteen erna pathetisch aanvoelen.
Het is nacht. Laat die avond maar vallen. Straks mag je weer dromen. Waar het nu weer heen gaat, enkel je engel weet het. Ze zal er wel voor zorgen dat je op tijd wakker wordt als het nodig is.
Gisteren op hetzelfde uur was het afscheid zich aan het voltrekken. In stilte bij jezelf afscheid nemen terwijl je naar die ogen kijkt. Die ogen die je pijn zien. Jij die voelt hoe je die pijn uitstraalt. Hoe je tracht alles weg te lachen en het nog lukt ook… Hoe ook zij verkiest niet opnieuw de diepte van de woorden in te tuimelen… Hoe het bijna automatisch over de grootste wederzijdse passie gaat ineens… Muziek. Die cd. Nummer 9 Hoe je beiden op dezelfde dag dezelfde cd gekocht hebt. Hoe jij haar 's nachts een sms stuurde met het vermelden van het gemis en van het fantastische effect van nummer 9. Hoe ook zij bij zichzelf stil had gestaan bij dat nummer en het gevoel dat eruit schreeuwde. In stilte alweer de verbijstering voorbij. En toch, afscheid nemen. Je kunt er niet bij, je doet alsof, van wel. Natuurlijk doe je dat. Je voelt je een oude wijze. Op een bijna gekmakende manier begrijp je alles. Je ziet gedachten die je in de toekomst zult hebben over deze avond en je weet dat ze kloppen. Het is soms teveel. Die gedachten. Dat weten. Dat begrijpen.
Waarom heb je de liefde toch zo nodig? Waarom kun je niet gewoon om de liefde heen dansen. Dartel. Waarom schrijf je deze zinnen? Je wil reactie. Simpel. Weet je wat…
Je bent een boom. Je bent een machtige boom. Jou kunnen ze niet meer omhakken.
Je kent je wortels. Je weet ze liggen. Haarfijn. Verankerd in je stille toeven. Jij bent niet zomaar een boom. Je bent een eeuwenoude eik. Je stond hier al van voor de liefde bestond. Je bent miljoenen jaren oud. Je groeit enkel nog in de breedte. Zij was het knoppen, de blaadjes, de twijgjes, de takjes, de bloesems. Een eik met bloesems. Wat een natuurwonder ben je toch. Ja, de blaadjes zijn gevallen. Ja, enkele takjes zijn afgekraakt. Maar de stam is de stam…
Je hebt een ring bij, op je gespannen lijf, je wrijft over je nerven, je schors, je voelt het vocht door je lichaam sijpelen. Alles werkt nog. Je bent springlevend.
Ja, de stam is de stam en zie…
Het is lente… geen bloed- maar bloeitijd.
Tijd om te knoppen.
Natuurwondergewijs je hart laten kloppen.
...
feedback van andere lezers- Ghislaine
Prima. Een tip waar je mee doet wat je wenst:
9 liever negen.
CaptainNorth: grappig, ik wist dat jij dat ging schrijven toen ik het schreef, neen, neen, het moét wel degelijk negen zijn. Zo staat het ook op het cd-hoesje. 9. Niet negen. En dat stoort echt niet hoor Ghislaine... En dat staat nergens geschreven dat 9, negen moet zijn... Ik zou ook nooit de negende van beethoven schrijven... maar wel de 9de. Maar soit... het is uiteraard niet zo belangrijk. Groetjes
cap - geertje
of
"hoe eenzaam kan je worden in één dag..."
'k begrijp de inhoud van je verhaal niet zo goed,
en tegelijk voél ik het helemaal, dénk ik.
liefs
CaptainNorth: ach... het is gewoon een alledaagse beschrijving van een steeds terugkerend fenomeen... of zoiets...
;-)
jan - Vansion
"op een bijna gekmakende manier alles begrijpen ..."
en het niet kunnen opschrijven laat staan zeggen
en het toch altijd maar weer proberen
de echo van de echo van ...
CaptainNorth: ja... 't is iets....
|
