Volg ons op facebook
|
< terug
Waarom ik ( Sam) vegetariër werd (2)
intro : u moet weten, heren ( er zijn hier namelijk geen dames, of ze gaan schuil achter een herennaam) dat dit de hel was van mijn 'kleine' broer. Ik maak het gewoon net iets erger, maar tot hier toe is het behoorlijk dicht bij de waarheid :). Ik kan alleen maar hopen dat u, indien u ze al hebt, veel tactvoller was met uw schoonzonen, die eerste echte ontmoeting...
Haar vader zet zijn leesbril af en legt die op de salontafel.
'Aha, als dat Sam niet is.' Ze zijn vrolijker dan normaal en ik heb het gevoel dat ik ze ergens in onderbreek.
' Alles in orde daar boven? We hoorden Tine nogal tekeer gaan.' Hij krult zijn mondhoeken wat omhoog. ' Als ze iets mee heeft van haar moeder dan heb jij afgezien, beste kerel.'
Ik weet niet precies wat ik hierop moet antwoorden.
'Geen probleem, meneer. Tine is alleen een beetje over haar toeren omdat haar vriend haar heeft gedumpt.'
'Tienermeisjes hé.' Hij knipoogt zowaar naar me, alsof we een jarenlange verstandhouding hebben. Ze blijven naar me kijken.
De stilte die volgt, wordt pijnlijk.
'Wil je pudding, Sam?'
'Nee, mevrouw, ik moet naar huis. Ik heb nog schoolwerk en…' ik sta eindelijk beneden. ' Maar toch bedankt.' Ik wimpel het voorstel beleefd af.
'Och, komaan,Sam, doe niet zo flauw. Onze Nele komt straks thuis, je kunt op zijn minst wachten tot ze er is. Ga zitten, eet een potje pudding en vertel eens iets over jezelf. We zien je bijna nooit. Hoelang zijn jullie nu al samen?'
'Drie jaar, zo ongeveer. Van in het eerste jaar.'
'Dat is al een hele tijd, is het niet, schat.' Haar Moeder is een aparte vrouw. Haar dochters hebben haar figuur geërfd. Maar in tegelstelling tot Tine weet haar moeder hoe ze er mee moet omgaan. Ook nu, zo laat op de avond, draagt ze een ruim zittende blouse en een deftige broek. Haar gezicht is nog steeds opgemaakt. Ze komt met een puffend geluid overeind en wijst naar de vrijgekomen plek in de zetel.
'Ga zitten, Sam. Je ziet er gespannen uit. Wil je iets om te drinken?' Ze schommelt al pratend naar de keuken. Ik staar, ik weet het. En ik kan het niet helpen. Haar heupen wiegen heen en weer, in zo'n ruime boog dat ik er bijna zeeziek van word. Heup naar links, kleine pauze en hup, knikje naar recht terwijl ze haar gewicht op haar andere been zet. En hup, hele massa opnieuw naar links.
Het is best boeiend om te begluren, ze beweegt zo anders dan de meeste vrouwen die ik ken. Maar ik wil niet onbeschaamd overkomen, dus ga ik snel zitten.
De zetel is meer gewoon dan mijn eigenste 72kg. Ik verdwijn in het opgewarmde leer. Ik zak er zo diep in dat mijn voeten niet meer aan de grond kunnen.
'Zo, terwijl moeder de vrouw pudding is gaan halen, moeten wij eens praten, jongeman.' Haar vader blijft naar het scherm kijken. Hij zit zo dicht bij mij dat ik hem kan ruiken.
Een vader tot schoonzoon gesprek. Net wat ik nodig had.
'Jullie lijken het serieus te menen, Nele en jij.'
'Ja meneer.' Ik hoor mezelf, braaf en onderdanig. Deze mensen moeten me leuk vinden, prent ik me in. Ze moeten me aardig en sympathiek vinden. Ik moet met hen verder.
'Mooi, dat is mooi. Maar je weet dat haar vorige vriend haar erg veel pijn heeft gedaan. Heeft ze dat verteld, Sam?'
'Ja meneer. Maar ik ben niet van plan om Nele…'
'Ik weet het, jongen.' Hij kijkt me voor het eerst aan. ' Maar een vader moet zijn dochters beschermen, is het niet. Weten wat voor vlees hij in de kuip heeft, om het zo te zeggen.'
Hij pulkert met zijn duimnagel iets van tussen zijn tanden en maakt daarbij een slurpgeluid. Hij trekt één van wenkbrauwen op .
Ik krijg het ongezond warm als hij me blijft keuren. Koer over, langs de varkensstallen naar mijn fiets. Ik leg de route vast en tel de seconden die ik daarvoor nodig heb.
'Je sport nogal veel hé…' het is geen vraag. ' Dat is eens leuk, voor de verandering.' Hij lijkt het niet eens tegen mij te hebben.
'Oh, schat, maak die jongen niet nerveus.' Moeder komt terug de woonkamer in geschommeld en zet een glazen potje voor me neer. Ze knipoogt nu ook al naar me. Alsof ik me daardoor meer op mijn gemak voel!
' Trek het je niet aan, Sam. Zo nu en dan moet hij eens laten voelen dat hij nog steeds de man in huis is hé. Met drie vrouwen…' Ze lacht en geeft me een lepel. ' Moet jij niet eens naar je dochter gaan kijken in plaats van Sam te ondervragen?'
Als hij opstaat, blijft er een diepe put in de zetel staan, fraai aangepast aan zijn achterwerk. De trap opgaan is duidelijk even intensief als een marathon en ik kijk hem na terwijl ik gehoorzaam mijn pudding opeet.
Het speculoosje dat dient als sierstuk is al lang zacht, een bruine brij die één wordt met de pudding. Ik eet rond de bruine smurrie heen.
'Geen fan van speculoos, hé.' Merkt de moeder op, terwijl ze zelf een potje naar binnen werkt. Ik glimlach gewoon even. Mag ik nu gaan, alsjeblieft??
'Zo, Sam.' Er is iets veranderd in haar stem. Ik kijk op. Zo klinken mijn leerkrachten voordat ze beginnen met een mondeling examen. Net als je denkt dat je ervan af bent, komt er een 'Zo Sam', gevolgd door de strikvraag.
Ze staat nog steeds recht, aan de andere kant van het salontafeltje. Haar potje is leeg.
Nele had me ooit eens gezegd dat ik nooit alleen binnen mocht komen. Als ze er niet was, dan had ik hier niets te zoeken.
'Mijn ouders mogen je niet, Sam.' Had ze gezegd en ik had gelachen en haar gekust. Ik ging niet naar bed met haar ouders, ik was niet verliefd op haar vader.
'Zonde, ik vind ze zo charmant.' Was mijn antwoord . Het kon me niet schelen.
'Sam, beloof het. Ga nooit naar binnen zonder dat ik er ben.' Ik wilde iets grappigs zeggen maar ze leek het te menen.
'Ok,' ik nam was gas terug. ' beloofd. Maar wat denk je dat ze zouden doen? Mij voederen aan de kippen?'
'Zoiets,' had ze gefluisterd. Dit gesprek was drie jaar geleden, had zeven minuten geduurd inclusief mijn verbijsterde blik maar ik ben het nooit vergeten. Ik heb mij er altijd aan gehouden. Tot nu.
feedback van andere lezers- ivo
het verhaal hobbelt Catharina, maar nu ik ook zo ingezakt in mijn zetel zit kan het minder kwaad. Het is wel grappig hoe je het beschrijft. En hier zitten ook wel dames hoor, Greta bv .. maar het is hier wat stilgevallen, ik ben er zeker van, als wij een beetje volhouden, is het hier straks terug full house :)
catharina: Ik weet waarom het hobbelt! Ik heb een 'ruwe versie' waarin ik mag knutselen en dan het 'afgewerkte exemplaar...u kreeg het verkeerde dus euh...tja :) ik ben een chaoot in hart en nieren.
Ik ben al een poosje gewoon aan mijn dagelijkse lectuur, zo lekker tussendoor lezen terwijl mijn huisje gonst van activiteit...nee, niet van plan snel op te geven :) - GoNo2
Doe zo voort, ik ben één en al luisterend oor...
catharina: ojéé, mijn stress neemt nu een héél klein beetje toe.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 4Uitstekend:   2 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 2 stem(men) |
