Volg ons op facebook
|
< terug
Waarom ik ( Sam) vegetariër werd (3)
Wegens kleine pc-staking is er enige vertraging op het geheel...mijn konijn at de helft van mijn clavier op. Dat komt ervan als mensen hun laptop op de grond laten slingeren, natuurlijk. Geheel mijn schuld, het konijn gaat vrijuit.
DIt is dus deeltje 3 van 'mijn oefening'. ( jaja, het is een oefening, ooit ben ik van plan het goed te doen, volgens de regels enzo. Tot hier toe ben ik nog steeds trouw aan het echte gebeuren, met mijn kleine broer in rol van Sam. Hoe erg het ook is :)) En niet gelogen: het effect van Dafalgan is waarheidsgetrouw...erewoord.
'Heb je ooit een prinses gezien?' De stem komt van ver. Ze sluipt mijn droom binnen en herhaalt zich spontaan nog een keer. Het is een vraag waar ik even over moet nadenken.
Heb ik ooit een prinses gezien? Dat is geen alledaagse vraag. Ik ga gezapig door mijn gedachten op zoek naar prinsessen.
De vraag herhaalt zich voor een derde maal, directer en ongeduldiger nu.
'Een echte?' Eerlijk is eerlijk, er is een onderscheid tussen echte prinsessen en diegene die de sprookjeswereld lijken te bevolken.
De echte zijn al bij gewone vrouwen in strakke, officiële pastelkleurige mantelpakjes met een permanente glimlach.
'Alleen op de televisie.' Antwoord ik dan maar naar waarheid aan de stem die de vraag tot viermaal toe stelde. ' En het was niet echt een schone vrouw,' voeg ik er maar bij, je weet maar nooit dat het belangrijk mocht zijn.
'Mijn dochters zijn prinsessen,' gaat de stem verder en voor het eerst word ik een beetje ongerust. Er is ergens iets heel erg mis. De lucht rondom mij is dik en zwaar. Bedompt, zoals je soms hebt in een slaapkamer waar oude mensen hebben geslapen. Een tastbare, typerende lucht die je bijna kan proeven. Ik adem diep in om er genoeg in mijn longen te krijgen. Het lijkt de stem te amuseren.
' En jij, Sammy, hebt zonet met een botte schaar in de haren van mijn jongste dochter gezeten.'
'O,' dat kan ik me vaag nog herinneren. Ik word er even vrolijk van. Tine en haar hysterisch gedoe.
'Dacht je dat je het ongestraft kon doen? Mijn meisje verminken? Dacht je dat echt?' Iets in de toon waarschuwt me om voorzichtig te zijn met mijn antwoord, maar nadenken gaat me niet zo goed af.
'Euh, nee? Misschien?' Ik weet het niet zo goed. Is het verboden om haar te knippen, al bij al was ik er niet slecht in geweest.
'Doe je ogen open als ik tegen je praat, jij arrogant stuk…' ik versta de rest van de zin niet goed maar ik ga er maar van uit dat het geen compliment is. Ogen open. Juist. Een simpel order dat gehoorzaamd dient te worden.
Het gezicht is zo dichtbij dat mijn hart 2 tellen overslaat van schrik. Ik staar naar een neus. Ik kan de mee-eters tellen. Een grote massa aan zwarte stippen die bijna lijkt te wriemelen telkens de neus ademt. Mijn maag trekt protesterend samen.
Onder de neus klemmen 2 vochtige lippen zich samen tot een ongeduldige streep.
'Eindelijk, daar zijn die schone blauwe kijkers.' Wordt er tussen de lippen gerommeld en de neus verwijdert zich uit mijn direct blikveld. Ik knipper met mijn ogen en ik hoor mijn oogleden over mijn ogen schuren met een zachte 'zjoef'. Ieder geluidje is enorm.
'Hoe voel je je?' ik draai mijn hoofd naar de stem. Het is behoorlijk donker in de kamer, schemerig, zonder concrete lichtbron. De muren zijn wit en daarvan lijkt het enige licht te komen. De reflectie van de muren. Er staat een zetel, met mezelf erin, een kleine antiek ogende salontafel en een lage kast met vier lades. Aan de muur hangt er een enorme spiegel, waarin ik mezelf verward zie kijken. Ik zie er niet uit. Geveld in een zetel die bekleed is met een stof die prikt en jeukt. Er staat nog een stoel, naast de enige deur en in die stoel zit de omvangrijke gestalte van een man. Zijn handen zijn op zijn buik ineengevouwen en hij kijkt me aan op een manier die me rillingen bezorgt.
'Mottig.' Antwoord ik prompt, ' alsof ik de ergste kater ooit heb.'
'Dat zegt al veel voor een man die zijn tienerjaren vooral spendeerde in cafés.' Auw, die doet zeer.
'Waar ben ik?' het is eigenlijk niet de hoofdvraag. Ik kan me niet eens herinneren hoe ik hier, in deze schemerige kamer ben geraakt. Laat staan in gezelschap van mijn toekomstige schoonvader.
' Bij ons thuis, Sam, nog steeds bij ons thuis.'
'Nog steeds?'
'Je bent 14 u onder zeil geweest, ik denk dat je mama intussen heel erg ongerust is over haar zoontje.' Ik moet dit even verwerken.
De Vader lacht zacht, het is meer een brommen. ' Geen paniek, gisteren hebben ze jouw fiets in de vaart gevonden. Dus daar zijn ze even zoet mee. Als ik me goed herinner ben jij eens in de vaart gereden, is het niet?'
Ik kan me dat niet herinneren maar hou wijselijk mijn mond.
'Ik moet naar huis.' Ik zwier kordaat mijn benen over de rand van de zetel en ga staan. De wereld kantelt in drie seconden en voor ik het weet zit ik gewoon op de grond, naast de zetel.
De Vader komt met een verveelde zucht overeind en schommelt mijn kant uit.
'Ik zou blijven liggen, als ik jou was. Je hebt 2 volle dafalgans in jouw bloed. Het duurt een poosje voordat die uitgewerkt zijn, heb ik me laten vertellen.' Hij lacht zijn brommend lachje, dat eigenlijk best vriendelijk klinkt, en zet me op mijn voeten. Ik kijk hem boos aan.
Ik ben, waarschijnlijk als enigste op deze hele planeet, allergisch aan de meest voorkomende pijnstiller ooit. De effecten ervan zijn…tja, compleet van de wereld.
'Sam, je hebt onze kleine meid verminkt, weet je dat nog?' Hij zet me neer in de zetel, waar ik tot mijn afschuw opgelucht weer ga liggen. Langzaam aan wordt de wereld weer een min of meer stabiele plek.
'Ik heb haar haar geknipt, omdat ze het vroeg.' Ik begin de hele toestand hoogst vervelend te vinden.
' En als een jong, gekwetst meisje jou vraagt om iets stoms te doen, dat doe jij dat zomaar?' De man schommelt naar de kast. Ik volg hem met mijn ogen tot ik scheel kijk en mijn hoofd pijn doet. Rechtop zitten blijkt even onmogelijk als gaan staan en het koude zweet breekt me uit als de wereld even verdeeld wordt in gekleurde vlakken. Met gesloten ogen ga ik weer liggen, omringd door de vreemde, zoete geur van de zetel. Het dringt in mijn kleren, is overal. Een weeïge geur die ik associeer met uitgebloeide bloemen en parfum van oudere dames. Te zoet, te warm.
'Ik dacht dat je toch iets meer verantwoordelijkheid had, Sammy. Ons Tine kan morgen absoluut niet naar school, zoals jij haar hebt toegetakeld…' hij neuzelt nog wat verder over mijn ongepast gedrag.
'Wat doe ik hier?'
'Oh Sammy,' het klinkt zo oprecht vrolijk dat het me rillingen bezorgt. ' Je staat al een poosje op ons menu, eerlijk waar. Je zou gevleid moeten zijn. Maar ons Nele zorgde ervoor dat je nooit alleen bij ons was, die slimme meid.' De Vader slaat de lade dicht en de klap van hout op hout versplintert voor één tel mijn schedel. Hij komt traag mijn kant uit en legt uitermate nauwkeurig enkele voorwerpen op tafel.
Eén alcoholstift.
Eén schaar.
Hij zet een kleine, vrolijk groene emmer naast de zetel en legt er behulpzaam mijn hand in.
Tevreden kijkt hij naar het tafereel.
'Stoofvlees met frietjes,' smakt hij. ' Zonder vetrandje. Lekker.' De vochtige lippen plooien zich in een lach. Langzaamaan kruipt er een immens afgrijzen in mijn botten.
feedback van andere lezers- ivo
Dafalgan kan idd allergische reacties (voor wie allergisch is voor paracetamol is) maar KO dat is nog iets anders - soit - ik zou misschien voor iets straffer kiezen (Rohypnol) dat is geloofwaardiger.
voor het overige was de overgang van slaap naar wakker eerst heel goed en dan weer te snel, misschien moet je op dat moment iets meer verhalend zijn - het zicht dat nog niet goed is - hoofdpijn of zoiets, zodat de lezer dat kan verwachten, want jij weet het wel wat er gaat gebeuren, de lezer die het voor de eerste keer leest moet het nog gaan weten :) je kan het als lezer verwachten, maar het is toch altijd afwachten - en dan is het een beetje hobbelen tot je terug in het verhaal zit en dan gaat alles razend snel, dus ook daar mag je wat gas terugnemen .. voor de rest, goed hoor
catharina: hallo, een schitterende avond gewenst! Doseren blikt toch enige vaardigheid te vragen, ik vind het héél moeilijk om tempo te houden. Ik wil dat het vooruit gaat, maar vergeet soms dat anderen niet weten wat ik weet. Rohyphol klinkt een giftig goedje. Geen ervaring mee, gelukkig. Met de dalfalgankwestie wel, heel vreemd. Dankzij ik weet niet meer wie geraakt op magische wijze in een bed, ik weet alleen nog het 'katergevoel' nadien. Alweer een ervaring rijker...heel uniek. En ja, als je in een restaurant iets gaat eten met een vrouw en je weet nadien niet meer wat je at, juist omdat je daar met die ene vrouw was, dan is dat echt wel romantisch...zeker weten. - GoNo2
Meer moet dat niet zijn...
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 4Uitstekend:   2 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 2 stem(men) |
