|
< terug
Een veilige thuis na een verloren jeugd (proloog - deel1)
Proloog
Mama maakte het eten klaar. Buiten hoorde ik klappen vallen. Toen ik ging kijken zag ik mijn broertje op het gras liggen. Hij had een grote wonde aan zijn hoofd. Dat was geen goed teken. Hij lag zo stil dat ik het ergste vreesde. Joren was altijd levendig. Hij sprong van het éne naar het andere. Als ik met hem speelde, kon ik hem meestal niet bijhouden en daarom verloor ik meestal. Vanuit onze kleine woonkamer liep ik zo snel ik kon naar de keuken. "Mama, Joren is dood!" riep ik en snelde naar haar toe.
"Wat zeg jij nu? Dat kan helemaal niet!"
"Aaron heeft hem waarschijnlijk weer heel hard geslagen en hij ligt nu op de grond en beweegt niet meer!"
"Dat geloof ik niet!"
"Ga dan kijken, mama, vlug!"
Ze legde de handdoek die ze over haar schouders had, rustig aan de kant alsof er niets aan de hand was.
"Kom mama, snel!" en ik trok aan haar groene rok met rode rozen. We liepen rustig naar de tuin waar Aaron om zich heen kijkend op het groene tapijt stond dat op de lichtbruine tegels lag. Hij deed alsof mijn broertje gewoon sliep, maar ik wist dat het er niet goed uit zag. Joren lag daarvoor in het groene gras en bewoog niet meer.
"Is hij dood?" vroeg ik aan mama, met een brok in mijn keel. Het leek alsof ik er ging in stikken.
Mama keek bezorgd naar me, maar antwoordde niet.
"Kom, we gaan onmiddellijk naar het ziekenhuis." Ze nam Joren zo snel op, dat het leek alsof hij weer uit haar armen zou vallen. Aaron stond nog steeds op het tapijt, maar toen ik mama achterna ging, keek hij opeens mijn richting uit. Voor ik het besefte was hij bij me. Aan mijn lange lichtblonde haren trok hij me omhoog en dreigde dat hij me iets zou aan doen als ik dit aan iemand zou vertellen. Toen liet hij me weer vallen op de grond. Zo snel ik kon stond ik weer recht en ging naar mama en Joren, want mama keek al waar ik bleef.
"Zet je in de auto!" beval ze me. Toen ik wou instappen zei ze: "Niet achteraan, zet je maar vooraan!" ze legde Joren ondertussen op de achterbank. Terwijl ze instapte, wapperden haar donkerblonde, lichtbruine haren in de wind. Ze startte en we reden zo snel dat ze bijna een ongeluk kon veroorzaken. Toen we in het ziekenhuis waren, nam ze Joren op en ik moest haar zo snel volgen, dat ik bang was dat mijn benen het zouden begeven. Aan de balie namen ze Joren direct mee. Mama en ik wilden volgen, maar een vriendelijke mevrouw hield mij tegen:
"Kom jij maar even bij mij." zei ze.
"En mama?"
"Zij gaat mee met de dokter."
"Ik wil ook mee."
"Blijf hier!" beval mama me. "Je zou toch voor problemen zorgen." En ik draaide me om en volgde de mevrouw die me had geropen.
"Wil je iets om te drinken?" Ze droeg hetzelfde wit pak, zoals onze huisarts.
"Ja graag, heb je limonade?"
"Zeker, ik zal het voor je halen." en ze ging naar een soort automaat.
"Hier," zei ze terwijl ze naast me kwam zitten" "Is je broertje binnengebracht?"
"Ja, maar ik durf niet vertellen wat er is gebeurd."
"Waarom niet?"
Ik ging dichter bij haar zitten en fluisterde in haar oor: "Dan zal ik heel veel pijn hebben."
ik zag aan haar gezicht dat ze me niet begreep.
"Weet je wat we gaan doen?" vroeg ze opeens.
Ik keek haar verbijsterd aan.
"Ik haal zo dadelijk een blad en een balpen voor je en je kan het opschrijven. Zo zal niemand weten dat je het verteld hebt."
feedback van andere lezers- ivo
mooi hoor, ik wil hier best meer van lezen
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 3Uitstekend:   1 stem(men), 50%Goed: 1 stem(men), 50%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 2 stem(men) |
