Volg ons op facebook
|
< terug
't Lijkt alsof het gisteren was….2
Ik stond alsof ik aan de grond genageld was. Het skelet van een kat keek me aan vanuit de zetel. 't Kan ook van een ander zoogdier geweest zijn, zover reikte m'n kennis over skeletten toen ook weer niet. Luguber, vond ik het. Wat zal het volgende zijn, dacht ik, een mummie? Met enige weerzin nam ik het skelet dat op een kunstig gesneden plankje vastgemaakt was, uit de zetel. Het werd weerspiegeld als een voorhistorisch monster op de muur. Maar ik schrok niet meer, kon er zelfs om lachen.
Ik ga je in de keuken zetten en morgen krijg je melk, braaf zijn hé, zei ik tegen wat in mijn ogen een kat moest geweest zijn. In die tijd vertelde ik al evenveel onnozelheden als nu. Wat een bewijs is dat het bij mij ingebakken zit in de genen…
Ik klopte het deken ( of is het de deken ) uit. Een stofwolk was het gevolg. Een hoestbui ook. Ik kroop in de zetel, rolde mij op als een kat en trok het deken over mij. Het duurde niet lang of ik was in dromenland verzeild. Ik kan mij nog perfect herinneren over wat ik droomde:
Ik droomde dat ik aan de deur van m'n moeder stond in Gent. Ik had een boeketje rode rozen in m'n hand. Mama zou blij zijn, want ze hield van rozen. Met een benepen hartje en toch vol van verwachting belde ik aan. Het duurde even voor het raampje in de deur werd open gedaan. Een vreemde vent keek me aan.
" Wat kom je hier doen?"was z'n vraag.
" Ik kom m'n mama bezoeken, mag ik binnen?"
" Dat moet ik aan je moeder vragen…"zei de vreemde man.
Hij riep naar m'n moeder, zei dat haar verloren zoon aan de deur stond met rozen die hij waarschijnlijk gestolen had bij de bloemist om de hoek. Ik zweeg, was al blij dat m'n moeder thuis was en niet in de kroeg zat.
" Hij komt er niet in, hij is ontsnapt uit het verbeteringsgesticht. Ik wil geen last met de politie…"was het antwoord van m'n moeder.
Ik huilde…
Ik hoorde vaag een geluid op de achtergrond. Ineens was ik klaarwakker. Er was iets of iemand in het huisje. Hoe lang had ik geslapen? Ik wist het niet. Het schemerde buiten. Ik keek op m'n uurwerk. Twintig voor zeven. Oei, ik was veertig minuten te laat opgestaan, dat zou mij weer een straf opleveren. Maar ik was niet in het home en was ook niet van plan om er terug te keren. M'n maag knorde. Ik moet dringend aan eten en drinken geraken, was m'n conclusie. Weer hoorde ik een geluid, een soort van getrippel. 't Zal de kat zijn die hier wat aan het rondspoken is, zei ik tegen mezelf. Een mens moet niet oud zijn om tegen zichzelve te praten hé?
Ik zocht m'n aansteker en m'n sigaretten. Ik moet zuinig zijn op m'n paffertjes, dacht ik. Ik stak de kaars en een sigaret aan. Een kopje thee zou me wel smaken. Toen dronk ik nog uitsluitend thee. Op doktersadvies nog wel. Zat minder cafeïne in dan in koffie, beweerde hij. Wat ik sterk betwijfelde. Maar m'n toenmalige nachtmerries werden er minder door na verloop van tijd. 't Kan ook zijn door de pillen die ik elke morgen moest slikken. De helft van de tijd liep ik er als een zombie bij. Versuft en soms totaal van de kaart. Zeker de eerste veertien dagen toen ik in het tehuis verbleef. Iedere dag moest ik testen ondergaan. Voor wat ze juist dienden, heb ik nooit geweten. Als ik het vroeg, kreeg ik als antwoord dat ik niet moeilijk moest doen. Gewoon luisteren en de bevelen opvolgen was ruim voldoende voor de psycholoog en de psychiater. Ik haatte beiden, voelde me een niemendalletje waar geen rekening mee gehouden werd. M'n zelfbeeld ging naar ongekende diepten. Heel dat tehuis was erop gericht kinderen hun bewustzijn te kraken en opnieuw op te bouwen naar hun visie over hoe een kind hoort te denken en te doen. Zo kwam het bij mij toch over…
Die paters Jezuïeten kenden er wat van. Ze wisten veel, maar van opvoeding kenden ze niets. IJzeren tucht, zoals later in het leger. Hun wil was wet, wat van de ene mocht, was voor de andere een doodzonde. Als kind wist je nooit wanneer je voor iemand goed kon doen. 't Was misschien een uitgedokterde strategie, ik weet het niet. We sliepen daar op een grote ' dortoir' . Een grote slaapzaal dus. Voor het slapengaan, dat was om halfnegen, eerst op onze knieën bidden. Allemaal mooi op één rij, voor ons bed. Was de rij niet mooi genoeg voor de pater met nachtdienst, moesten we allemaal rechtstaan met de armen in de lucht. Tot meneer pater vond dat we terug op onze knieën mochten gaan zitten. Ik kan je verzekeren dat we na enige tijd een mooie rij konden maken. Een kind leert snel hé? Ik zie nog altijd het grote kruis met een lijdende Christus, die op ons neerzag. Lijden is een deugd, zei de dikke pater. Jezus heeft ook geleden om de mensen te verlossen van het eeuwige Kwaad. Misschien dat ze daarom ons ook lieten lijden, wie zal het zeggen hé?
De gebeden waren steevast dezelfde. Een Onzevader en een Weesgegroetje. Waarna we de Heer mochten bedanken voor weer een zonnige dag in het tehuis. Amen en kruip nu allemaal onder de dekens. Handen op de dekens, ik wil jullie handen zien. Paters hebben een geweldige schrik van masturbatie, het menselijk lichaam dient daar niet voor. Dat werd ons ook zo medegedeeld..
' s Morgens het zelfde ritueel. De nachtpater maakte ons wakker met z'n zachte stem. Hij brulde ons letterlijk en figuurlijk uit ons warme bed. Degenen die niet snel genoeg waren, werden gewoonweg uit hun bed gekieperd. Met matras en gans de boetiek tegen de koude vloer. Weer op één rij op de knieën. Onze Vader die in de hemel is, blablabla enzovoort. Dan controle van de lakens. Op eventuele vlekken, ik moet er geen tekeningetje bij maken zeker? De beddenpissers werden eruit gehaald, moesten in de gang staan met hun natte lakens over hun hoofd. Een rij natte spoken die stonken naar de pis. Of hoe men een kind kan vernederen hé?
Ik vraag me af waarom ik dit allemaal vertel. Het brengt allemaal lang vergeten en weggemoffelde herinneringen terug. De beerput van m'n jeugd…
De reden dat ik er weggelopen ben. De reden dat ik hier verzeild geraakt ben. In een oud bouwvallig huisje, ergens aan de rand van een verwilderd bos. 't Zou een sprookje kunnen zijn, maar 't is er geen. Ik ben vijftien jaar en op de dool, niet wetende wat de toekomst mij zal brengen. Geen flauw benul van wat mij nog te wachten staat. Een hongerige maag en de voortdurende schrik om opgepakt te worden…
©GoNo
feedback van andere lezers- ivo
de verschrikking in woorden en beelden, pfff hoe moeilijk moet dit niet zijn geweest - men kan de schouders ophalen, maar daarmee is wat er gebeurd is, niet mee voorbij. knap en zie al uit naar de volgende aflevering - knap hoor ..
GoNo2: Dank u! - dorus
prima!
GoNo2: Dank u! - andremoortgat
De pater, de pater...
De Jezuïtenprater...
De beerput van je jeugd...
Blij dat er veel achter onze rug ligt
En ook bespreekbaar nu.
GoNo2: Dank u! - catharina
ojee, ik voel me een beetje beroerd.
GoNo2: Dank u, ik ook!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 8Uitstekend:   4 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 4 stem(men) |
