writehi(s)story Passie voor schrijven
home   wat is writehi(s)story?   bladeren   uitgeven   gezamenlijke publicaties   boekenwinkel   manuscriptanalyse   inschrijven   contact   
top 10   wedstrijden   forum   hulp   
 
naam:  
pass:  


wachtwoord vergeten?
 
 

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Betere leesbaarheid

't Lijkt wel of het gisteren was 7

door GoNo2





Ik zit op een houten bank met naast mij een rijkswachter. De rijkswachter staart in het niets, ik ook. Ik ben niet geboeid, volgens de Rijkswacht ben ik niet gevaarlijk. Wat voor mij een hele opluchting is…

Ik denk aan de dagen dat ik van de vrijheid genoten heb. Ze waren te kort, ik wilde nog zoveel doen. Hoe is het mogelijk dat ik op zo'n stomme manier m'n vrijheid kwijt gespeeld ben? Als ik de kans krijg om te gaan lopen, doe ik het opnieuw. Maar van autostop heb ik m'n buikje voorlopig vol. We zitten hier al meer dan een halfuur, 't wordt tijd dat het vooruit gaat…

" Moeten we nog lang wachten?"vraag ik aan de rijkswachter.
" Jongen, 't kan soms lang duren, niet ongerust worden, straks is het aan jouw beurt…"zegt de rijkswachter.
" Wat gaan jullie met mij doen?"
" We gaan een verhoor afnemen, een proces-verbaal opmaken en dan is het aan de jeugdrechter om te beslissen wat er met jou moet gebeuren…"zegt de rijkswachter op vaderlijke toon.
Het stelt me niet gerust, verre van…

De deur gaat open, een man in burger wenkt ons naar binnen. Ik ga schoorvoetend binnen. De man stelt zich voor als lid van de Jeugdbrigade. Schuift een stoel naar mij en zegt kortaf dat ik moet gaan zitten. De rijkswachter neemt plaats achter mij.
" Zo m'n vriend, laten we beginnen met het begin. We beginnen dus met de dag dat je weggelopen bent. Vertel me eerst eens de reden en daarna hoe je ontsnapt bent. Je mag het vertellen in je eigen woorden, daarna kunnen we het nog altijd verbeteren…"
Moet ik een opstel schrijven, vraag ik me af…

" Kan ik een glas water krijgen? Ik stik van de dorst en m'n maag knort…"zeg ik, even de tijd om na te denken is mooi meegenomen.
" Eten krijg je straks, water kan je nu al krijgen. De Rijkswacht zorgt voor z'n klanten, zo zijn we hé?"
Beide heren vinden het een goeie mop. Ze hadden de Rijkswacht nooit mogen afschaffen, denk ik nu, al was het maar voor hun goeie moppen. Ik krijg een glas water. Dankbaar slurp ik ervan.
" Ik heb de indruk dat je echt dorst hebt, ik dacht eerst dat je het een beetje wou rekken. Kwestie van na te denken over wat je mij op de mouw zou willen spelden. Maar kom, laten we eindelijk beginnen…"

Beide heren steken een sigaret op, ik kijk verlekkerd naar z'n sigaret. Hij steekt mij het pakje toe. Geeft mij een vuurtje. Ik inhaleer diep, blaas de rook naast z'n gezicht. Ik steek van wal…
Ik vertel hem dat we al maanden rondliepen met een plan om een stapje in de wereld te zetten. Maar we moesten eerst het vertrouwen en de kans krijgen om te kunnen ontsnappen. De gelegenheid deed zich voor toen we de straat moesten vegen. Er was maar één pater, tevens opvoeder, die ons in het oog moest houden. We waren met vieren. De twee anderen wisten niets van onze ontsnappingsplannen. M'n vriend Danny wist de weg, die was al een keer in verlof mogen gaan bij een tante. De pater zei dat ook de haag gesnoeid moest worden. Wij gingen het materiaal halen. Snoeischaar en ladder. De tuin grenst aan de straatkant. Dus die ladder kwam goed van pas. Op vijf minuten waren we over de haag. De pater en de anderen hadden niets in de gaten. We liepen het achterliggende bos in. Vrij, we waren vrij en niemand volgde ons…

Ik pauzeer even, neem een slok water. De rijkswachter is druk aan het typen. De zon schijnt binnen, ik zie fijne stofdeeltjes dwarrelen in de zonnestraal. Ik wou dat ik ook zo'n stofje was. Wegdwarrelen, ver van hier. Gedragen door een warm zonnestraaltje. Maar ik heb nu andere zorgen.

" Zo, we kunnen verder…"
Ik vertel hem hoe we met autostop tot in Holland geraakt zijn. Via Baarle- Hertog. We hebben de nacht doorgebracht in de jeugdherberg van Baarle- Hertog. Gratis voor niets, we moesten alleen enkele klusjes opknappen. De afwas doen, de parking opkuisen en de vuilbakken leegmaken. We kregen elk twintig gulden. Goed betaald voor weinig werk. Maar die vent zal wel gedacht hebben dat we op de loop waren. Hij zei dat 's anderendaags moesten verdwijnen, want de politie deed controle van de aanwezige gasten. We zorgden dus er voor dat we onze biezen pakten tegen zeven uur. We kregen boterhammen met kaas mee en een fles water. De rijkswachter kijkt me aan…

" Wacht eens even, je kreeg dus twintig gulden, eten en drinken voor onderweg?"
" Ja, dat zeg ik toch?"
" Jongen, jongen, en moet ik dat allemaal geloven?"
" Nee, maar 't is nochtans de waarheid…" zeg ik op m'n hoede en tevens in m'n gat gebeten.
" En ik die dacht dat de Hollanders gierig zijn…" zegt hij tegen z'n collega.
Beide heren vinden het alweer een goeie mop. Bij de Rijkswacht is de eerste les van hun cursus: " Lachen met eigen moppen ".
" Je bent me blaasjes aan 't wijsmaken hé?"
" Maar nee, 't is echt zo gebeurd…"
" Zou je niet beter toegeven dat jullie beiden ingebroken hebben? Ingebroken in het bureel van de verantwoordelijke van de jeugdherberg. We hebben van de politie van Baarle- Hertog een seintje gekregen dat ze naar jullie op zoek zijn. Dus vertel gewoon de waarheid hé?"
De sfeer wordt grimmiger. Hij wil me dingen doen zeggen die helemaal niet waar zijn. Ik mag dan al geen engeltje zijn, maar we hebben niet ingebroken. Waarom geloven die volwassenen ons niet? Is het omdat we in een gesticht zitten? Zijn we dan automatisch schuldig? Ik word onderbroken in m'n overpeinzingen…

" Is het nog voor vandaag? Als het moet heb ik de hele week, je zegt het maar…"
Als hij de hele week heeft, waarom vraagt hij dan of het nog voor vandaag is? grote mensen slaan soms de bal geweldig mis. Ik moet glimlachen.
" Je vindt het schijnbaar nog plezant ook? Ik denk dat we hem een paar uur in de cel moeten steken, zonder eten. Eens kijken of hij dan nog zal lachen…"zegt hij tegen z'n collega.
De sfeer wordt er niet beter op. Wat verwachten ze feitelijk van mij? Dat ik feiten ga toegeven die in hun kraam passen. Hoe kan de politie gebeld hebben als we totaal niets misdaan hebben? Buiten het feit van weggelopen te zijn? Ik besluit m'n mond te houden, dat ze me maar in de cel steken. Dan ben ik enkele uren gerust. Onnozelaars. Dat laatste zei ik niet hardop, uit reden van zelfbehoud…

" Ik heb niets meer te zeggen. Je gelooft me toch niet. Bel gewoon naar die verantwoordelijke en vraag hem naar die twee jongens uit België. Dan zal je de waarheid horen…" zeg ik vastbesloten om m'n mond alleen nog open te doen om te eten en te drinken.
De heren kunnen plots niet meer lachen. 't Zal geen goeie mop geweest zijn. De man van de jeugdbrigade springt recht, geeft me een lap rond m'n oor. Ze komt hard aan. Ik voel m'n wang en oor tintelen. Die had pater moeten worden, heeft er aanleg voor, is m'n conclusie…

" Denk je dat je hier bij de paters zit? Bij de Rijkswacht weten ze hoe ze kereltjes als jullie moeten aanpakken. Je mag altijd klacht indienen bij de jeugdrechter. Hij zal het graag horen…"
Of ik bij de paters zit? 't Scheelt weinig of niets. De klappen komen uit dezelfde hoek. Van volwassenen die hun macht misbruiken. Ik ben vijftien jaar en m'n vertrouwen in de maatschappij is nihil. Ik vraag of ik nog water en een sigaret kan krijgen. Hij kijkt me aan alsof ik gevraagd heb om samen de marathon te lopen. Wat ook een goeie mop zou zijn, ik loop ineens die tweeënveertig kilometer tot ik in Frankrijk ben. Onze kust is vierenzestig kilometer lang, dus ik zou al twee derde afgelegd hebben. Die laatste twintig kilometer doe ik met autostop. Waarna ik terug hier zal belanden, als het ware een déjà vu. Ik vergeet de oorvijg. Waarom noemen ze dat een oorvijg feitelijk? Sloeg men vroeger de kinderen met vijgen op de oren? Kostelijk grapje aan de prijs dat de vijgen staan, denk ik dan…

©GoNo

 

feedback van andere lezers

  • ivo
    wat een verhaal, nu wel uit op het juiste knoppeke geklikt, ik durf die uitstekend nog wel eens op goed laten staan, frustrerend dat je je commentaar niet kunt aanpassen nadat je op versturen hebt geduwd.

    Schitterend Gono - en ja de tijden zijn veranderd en op dit gebied is het terecht - ze moetne met hun flikken van de mensen blijven.
    GoNo2: Dank u!
  • dorus
    knap!
    GoNo2: Dank u!
  • andremoortgat
    Ik heb nu ook weer (niet altijd)
    het juiste knopje!
    Dus uitstekend
    Dat zeker!
    GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 6

Uitstekend: 3 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 3 stem(men)
Er zijn bezoekers online, waarvan leden: .