naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

*Clandestien* - 41. lotofagoi (de lotuseters)

door Vansion

Hij had een handdoek klaargelegd en een soort kleed, eerder een kamerjas, in geruwd katoen, blank - natuurkleur zoals de reclamebladen het zouden beschrijven-. Nauwelijks was ze aangekleed of daar was hij weer. Precies op tijd. Nu pas bedacht ze dat hij al die tijd nog geen woord had gesproken. Ze wist niet eens welke taal deze man kende. Of hij wel kon spreken. Ze volgde hem. Barrevoets, zuiver gewassen, stralend, dartel, huppelend, verjongd, als nieuw. Hij sloeg weinig acht op haar metamorfose. Hij baande zich een weg tot diep in het eiland. Zonder één keer om te kijken. Hij twijfelde er blijkbaar op geen enkel moment aan dat ze bleef volgen. Hij was geen Orpheus. Hij had geen reden om te twijfelen.

- Lotofagoi, droomde ze luidop.
Hij glimlachte. Alsof het Grieks hen dichter bij elkaar bracht. Ze deed zich te goed aan de smakelijke koek, bereid uit het vruchtbeginsel van gedroogde lotusplanten en aan de hete lotusthee.
- You want me to forget about the past(?) These will make me stay (?)
Het klonk niet als een vraag. En toch niet als een mededeling. Er kleefde een onrijpe gedachte rond haar woorden, iets als spinrag, kleverig en voornamelijk bestaand uit gaten. Alsof ... alsof alles haar nog duidelijk moest worden.
Hij schudde glimlachend het hoofd. Wijs, bijna vaderlijk. Deze man zou haar niet bedwelmen met zijn zoete lotus. Ze zou niet blijven op dit zaligmakende eiland. Ze zou vertrekken. Bij het krieken van de dag. Ze zou terugkeren naar het leven, naar haar geboortegrond, zoals Odysseus naar Ithaka. Hij keek alsof hij het al wist. Alsof hij in de toekomst kijken kon. De toekomst die gewoon zou komen zoals ze kwam. Het verschiet, dat eenvoudig helder scheen in de zachte ogen van deze zonderlinge man.
Ze verwijlden stil elk bij hun eigen gedachten. Ze droomde. Van het ongerepte meisje Nausikaä dat Odysseus gevonden had, aangespoeld, verdoold, zoals hij haar zopas. Van de listige Calypso en de sirenen en alle verleidingen der aarde die een mens afleiden, afleiden van de weg die ze aan het gaan zijn. De geur van de thee steeg haar naar het hoofd. Geur. Bedwelming. Zoals ooit de geur van zijn slaap het kleine kamertje had gekleurd met een blauw dat niet van deze wereld was. Het blauw bracht haar terug in de werkelijkheid. Nu pas viel het haar op dat alle lotusbloemen in de kamer blauw waren. De witte had de man blijkbaar gelaten voor wat ze waren. Misschien waren de witte giftig of minder zoet of heilig.
- Why don't you use the white ones?
Hij keek haar even aan als om in te schatten als ze het antwoord wel mocht kennen. Ze voelde zich gewikt en gewogen. Als stond ze op het punt ingewijd te worden in een groot mysterie. Als een bruid op haar huwelijksnacht.
- Because of the moon.
Zijn lippen plooiden zich naar een verzegeling die definitief leek. Het was duidelijk dat ze niet verder moest vragen. Dat ze het zelf maar moest zien uit te maken. Geheimen verliezen hun tover als je ze vertelt. Ze brak haar hoofd maar kon geen enkel aanknopingspunt vinden. De maan. Wat was er met de maan? Wie kan waarom bezig zijn met de maan op dit eiland in de zon? Haar ogen trokken haar denken naar het raam. Het was al donker. Het was eigenlijk pikdonker. Toen wist ze het weer. Er was geen maan vandaag. De maan was niet te zien. De maan was afwezig. Nieuwe maan. Maan die er wel is maar die je niet kunt zien. Maan in afwachting van. Of ... de enige echte maan, de maan vrij van schijn, de maan die zijn schijn heeft opgegeven voor nieuwheid, de maan die helemaal zichzelf is, de maan die aan het worden is. De maan in vruchtbeginsel. Was dat de richting waarin ze moest zoeken? Was dat het verband tussen de lotus en de maan?

feedback van andere lezers

• Ghislaine
  Subliem
• geertje
  :O
  m o o i An...
  alles eraan, maar vooral dit
  "Geheimen verliezen hun tover als je ze vertelt".
  groet
• commissarisV
  Ik weet dat je romantiek bant, maar dit is de puurste vorm ervan.Schitterend neergezet, fluweelzacht, met een pluim geschreven.Het is een rustpunt in de spiegeling van het verhaal, een adempauze. De lezer wordt uitgenodigd de tekst te transcenderen.Dit stukje voelt aan als een bevrijding, een luwen...en de auteur kwam en (ze) zag dat het goed was...
  Vansion: Ban ik romantiek?
  Wie schrijft is soms een soort medium. Je wordt bezocht en geeft door. Zoiets. Misschien.
• jean_loeckx
  Ik vind dit minder goed en om de redenen aangehaald in mijn repliek op “de weelde van de vrouw”, An.
  
  Ik vind het echter des te spijtiger omdat ik denk dat je veel verstand hebt van eilanden, zoals alle passionelen en monomanen met talent.
  
  Zoals van het eiland van de bebeukte, omspoelde, omwoelde eenzaamheid.
  
  De kortste afstand tussen twee punten is op je eiland geen hyperbool of ellips, maar voelt als een rechte aan. Nochtans moet je op een eiland zelf voorzien in je behoeften, begeerten, en eigen energie- en synesthesiebronnen aanboren. En niets is zo energiebesparend als de sterrenhemel of een rake metafoor.
  
  Het is er ook te onpersoonlijk naar mijn smaak, te “gemeenplaatselijk menselijk”. Ik bedoel : een ander dan Vansion zou dit kunnen geschreven hebben.
  Je watermerk zit er niet in gedroogd vind ik. Nochtans is een eiland een buitenkans : eenzaamheid is net zo persoonlijk als algemeen menselijk.
  
  Je leidt me hier naar het midden van je eiland, maar geeft me onderweg – vind ik - te weinig van die lotus om op te knabbelen.
  Er landen geen vogels en vermoedens om te broeden. of om uit te rusten van een verre trek naar “sprakelozer streken”. Hoe bevreemdend en in kiem geweldig je kustlijnenschrift ook blijft.
  g
  
  Vansion: Ik snap wat je bedoelt. Immaturiteit denk ik ...